Περί αναρχισμού σήμερα

Έχω μάθει να είμαι αναρχική απέναντι σε οτιδήποτε καταστρατηγεί το δικαίωμά μου ή των γύρω μου στη διαφορετικότητα και την ισότητα. Είμαι αναρχική απέναντι στο υπάρχον σύστημα και τα πιόνια του όποια απόχρωση κι αν έχουν, είμαι σαφέστατα αναρχική απέναντι στον φασισμό, είμαι αναρχική απέναντι σε αναρχικούς που καλουπώνουν και καλουπώνονται σε κουτάκια, είμαι αναρχική απέναντι σε αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς από σπόντα, μόδα, αλητεία που δεν έχουν μπει ποτέ στον κόπο να διαβάσουν και να σκεφτούν παρ’ όλα αυτά 5 πράγματα για την αναρχία, είμαι αναρχική απέναντι σε οτιδήποτε τείνει να (με) αλλοιώνει.

Άλλο εξέλιξη άλλο αλλοίωση άλλωστε. Γιατί τα λέω όλα αυτά θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος. Γιατί το κακό είναι πως τα έχουμε πλέον ταυτίσει. Όπως, επίσης, μπερδέψαμε πολλοί την αλληλεγγύη και την ομαδικότητα με τη μαζοποίηση. Πολλές φορές η ανάγκη των ανθρώπων να ταιριάξουν ώστε να ανήκουν κάπου, τους κάνει να μπερδεύουν αυτά τα δύο ανεξάρτητα από την όποια ιδεολογία. Προκειμένου να ενσωματωθούν σε μια ομάδα θυσιάζουν την ατομικότητα στον βωμό της μάζας. Μόνο που έτσι παύουν να είναι τελικά ομάδα και μετατρέπονται σε ένα μπουλούκι με παθολογικά αλληλοεπηρεαζόμενα μέλη.

Κατέληξα στην αναρχία για πάρα πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς ήταν ότι δεν άντεχα ποτέ αυτό το ισοπεδωτικό τυφλό μοιάξιμο σε κάθε επίπεδο παρόλο που ήλπιζα πάντα στην αλληλοβοήθεια και την αλληλοσυμπλήρωση. Μόνο όταν μάθουμε να σεβόμαστε τις διαφορετικότητες θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε δημιουργικά. Μόνο όταν μάθουμε να τις αξιοποιούμε αντί να τις εξαφανίζουμε, να τις υποτάσσουμε ή να τις εκμεταλλευόμαστε θα μάθουμε εν τέλει τι όντως είμαστε ικανοί να κάνουμε τόσο όλοι μαζί όσο κι ο καθένας ξεχωριστά.

Μόνο όταν μάθουμε να συμπορευόμαστε χωρίς να πατροναριζόμαστε και να πατρονάρουμε θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε ως αυτό που είμαστε κι όχι ως κάτι που αναγκαστήκαμε να γίνουμε ώστε να μη μας ξεράσει η εκάστοτε “τάξη πραγμάτων”. Πολλές φορές τρέχοντας σαν παλαβοί να προλάβουμε την πραγματικότητα δεν συνειδητοποιούμε καν πως ο φερόμενος ως εαυτός μας μάς έχει φορεθεί χωρίς να τον έχουμε όντως επιλέξει. Ξεχνώντας επίσης πως πολλές φορές η πραγματικότητα με την αλήθεια δεν είναι το ίδιο πράγμα. Για όλα τα παραπάνω κι όχι μόνο, θέλω να υπερασπιστώ, λοιπόν, το δικαίωμα των ανθρώπων να συμπορεύονται χωρίς απαραιτήτως να μοιάζουν.

Δεν έχουμε ανάγκη από ίδιους ανθρώπους. Έχουμε ανάγκη από ίσους ανθρώπους. Είναι παράξενο που ενώ λειτουργούμε -άλλοι από ένστικτο επιβίωσης άλλοι από απληστία- τόσο εγωιστικά κοιτώντας ο καθένας την πάρτη του, εντούτοις δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να δούμε ο καθένας μέσα του. Βάζουμε πάνω από όλα τους εαυτούς μας χωρίς καν να ξέρουμε ποιοι είναι οι εαυτοί μας και χωρίς επομένως να έχουμε ουσιαστικά φροντίσει ποτέ αληθινά γι’ αυτούς. Εγωιστές για χάρη πλασματικών αναγκών είμαστε. Τις αληθινές δικές μας δεν τις σκεφτήκαμε ποτέ.

Κάπως έτσι κατέληξα αναρχική. Βαρέθηκα τις κόπιες, τους αγώνες δρόμου, τα άπληστα Playmobil που βλέπω γύρω μου να κατευθύνονται σαν ζόμπι προς έναν και μόνο στόχο -κοινό μα όχι μοιράσιμο- το χρήμα. Δεν ξέρω αν με τρομάζει περισσότερο ή αν με αηδιάζει όλο αυτό. Αν με ρωτάς, όχι, βάσει προτύπων δεν έχω καταφέρει τίποτε ως τώρα στη ζωή μου. Πέρα από τις ατομικές ευθύνες μου αναρωτήσου εσύ ποιος μπορεί να είναι ένας ακόμη λόγος. Η επιτυχία ορίζεται από το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Έτσι; Ή μήπως όχι; Κι από την άλλη η προσαρμοστικότητα είναι δείγμα σοφίας, λένε. Δεν έχω καταφέρει να γίνω σοφή, φιλοσοφώ ακόμη. Όταν ο κόσμος βρει μια ισορροπία και πάψει να ονομάζει την ισοπέδωση προσαρμογή μπορεί να τα ξαναπούμε, όμως, ως προς αυτό…

Μέχρι τότε λευτεριά στους “ουτοπιστές”. Λευτεριά στους γόνιμα αντιδραστικούς. Λευτεριά στους κοινωνικούς παρίες. Λευτεριά σε όσους αυτοκαταστρέφονται για να μη μοιάσουν. Ίσως αν ήταν ελεύθεροι να διαφέρουν να μην έδειχναν τελικά τόσο μαλάκες όσο δείχνει κάποιος αυτοκαταστροφικός στα μάτια αυτού του υποκριτικού κόσμου. Ή μήπως είναι πιο ελεύθεροι απ’ όσο νομίζουν;