Αν είχαν βοήθεια, πού θα έφταναν;

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Λευτέρης, η Άννα, ο Σπύρος, ο Παναγιώτης, ο Παύλος και η Κατερίνα. Από μικροί είχαν ένα όνειρο. Να γίνουν Ολυμπιονίκες. Ήταν αποφασισμένοι να μην τα παρατήσουν, όποιο εμπόδιο και να έμπαινε ανάμεσα σε αυτούς και τον στόχο τους, που δεν ήταν άλλος από ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Η πρώτη σφαλιάρα

Τα πρώτα εμπόδια δεν άργησαν να έρθουν. Ήταν τα εμπόδια των ίδιων τους των γονιών. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσοι από τους αθλητές που μας χάρισαν ένα μετάλλιο στους φετινούς και όχι μόνο Ολυμπιακούς αγώνες, είχαν την στήριξη και των δύο γονιών από τα πρώτα τους βήματα. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι κάποιοι από αυτούς, άκουσαν τα πρώτα αποθαρρυντικά σχόλια σε πολύ μικρή ηλικία.

– Μου αρέσει πάρα πολύ ο αθλητισμός και όνειρό μου είναι να κατακτήσω ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Θα είστε δίπλα μου σε αυτή την προσπάθεια;

– Παιδί μου… Χαιρόμαστε πάρα πολύ που έχεις φιλοδοξίες για τη ζωή σου, αλλά το να γίνεις Ολυμπιονίκης θέλει πολλές θυσίες. Και πρέπει να έχεις και ταλέντο. Πολύ ταλέντο. Περισσότερο ταλέντο και θέληση και επιμονή όχι μόνο από τους υπόλοιπους έλληνες, αλλά και τα εκατομμύρια των Κινέζων, των Αμερικανών, των Ρώσων, των Βραζιλιάνων και όλων των υπόλοιπων χωρών. Καλύτερα να διαβάσεις να περάσεις σε μια καλή σχολή και να γίνεις δικηγόρος ή γιατρός. Είναι σχεδόν απίθανο να ξεχωρίσεις από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Χωρίς υποδομές. Και χωρίς χρήματα. Γιατί και να θέλουμε, εμείς δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε σε αυτό το κομμάτι. Οπότε καλύτερα να το ξεχάσεις για να μην απογοητευτείς αργότερα στη ζωή σου.

Πόσο θράσος (με την καλή έννοια προφανώς), πόση δύναμη της θέλησης και πόση μαγκιά χρειάζεται να έχει ένα παιδάκι, γιατί αυτές οι συζητήσεις γίνονται συνήθως σε πολύ μικρές ηλικίες, για να μην του κοπούν τα φτερά μόλις ακούσει αυτά τα λόγια από τους ίδιους του τους γονείς. Που «είναι μεγαλύτεροι και ξέρουν καλύτερα». Δεν μπορώ να ξέρω γιατί δεν είμαι Ολυμπιονίκης. ΜΟΝΟ αυτοί ξέρουν πόσο δύσκολο είναι και πώς ακριβώς γίνεται.

Τα επόμενα εμπόδια

Αφού λοιπόν όλα τα παιδιά που μας έκαναν περήφανους φέτος και γενικότερα σε Ολυμπιακούς αγώνες, έγιναν άντρες και γυναίκες και δεν τα είχαν παρατήσει από την πρώτη σφαλιάρα, κάποια στιγμή ήρθαν οι επόμενες. Για άλλους αυτό ήταν ένας σοβαρός τραυματισμός, για άλλους μια κακή επίδοση ή ένα παρατεταμένο διάστημα με κακές επιδόσεις, για άλλους η ανάγκη να ζήσουν όπως ζουν τα υπόλοιπα 20άχρονα παιδιά. Με τις βόλτες τους, τα ταξίδια τους τις διακοπές τους και όχι μόνο προπόνηση και αγώνες.

Ανύπαρκτες εγκαταστάσεις – Καμία στήριξη από το κράτος

Τα παιδιά αυτά που πλέον ήταν ενήλικες, δεν τα παράτησαν. Πάλεψαν μόνα τους για χρόνια ολόκληρα, με δικά τους έξοδα έπαιρναν μέρος σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, έφερναν αμέτρητες διακρίσεις, έχοντας ως μοναδικούς υποστηρικτές (πλέον) τους γονείς τους και οι πιο «τυχεροί», μια μεγάλη ελληνική στοιχηματική εταιρεία. Όλα αυτά τα κατάφεραν σε εγκαταστάσεις που είτε ήταν από απλά ανεπαρκείς, έως επικίνδυνες ή ετοιμόρροπες. Κάπως έτσι, κύλησε ο χρόνος και με τις επιδόσεις τους, η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες δεν ήταν πια ένα μακρινό και απατηλό όνειρο. Ήταν πραγματικότητα.

Τρώγοντας έρχεται η όρεξη

Έχοντας ξεπεράσει ΟΛΑ τα εμπόδια που προαναφέρθηκαν (που στην πραγματικότητα ήταν πολύ περισσότερα), έφτασε η στιγμή που πλέον δεν καλούνται να δείξουν τις ικανότητές τους σε ένα γυμναστήριο χωρίς θέρμανση ή σε μια αυτοσχέδια κατασκευή. Όλα τα φώτα είναι πάνω τους. Ξαφνικά τους μαθαίνει όλη η Ελλάδα. Και από τη μία μέρα στην άλλη «απαιτεί». Απαιτεί μια διάκριση. Ένα μετάλλιο. Αν είναι Χάλκινο εντάξει. Αν είναι Αργυρό ακόμα καλύτερα. Αλλά είναι αλλιώς να λέμε ότι ένας Έλληνας πήρε το Χρυσό. Το αποδείξαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης «έχασε» το χρυσό μετάλλιο στα 10 χλμ ανοιχτής θάλασσας, κυριολεκτικά για μία «χεριά», ενώ 2,5 χιλιόμετρα πριν από τον τερματισμό ακόμα και η 3^η θέση θα έμοιαζε με θαύμα. Κι όμως, για κάποιους το Αργυρό δεν ήταν αρκετό. Ακόμα κι έτσι όπως ήρθε. Με μια αντεπίθεση που δεν θα ξαναδούμε ποτέ. Δεν ήταν χρυσό. Ήταν «Χρυσός στις καρδιές μας». Όχι δεν ήταν χρυσός στις καρδιές μας. Ήταν μεγάλος μάγκας και πήρε το Αργυρό με υπερπροσπάθεια. Ήταν ακόμα μεγαλύτερος μάγκας, μπλοκάροντας την ένσταση που ήταν έτοιμη να καταθέσει η ελληνική μεριά.

«Για μένα ήταν σαν χρυσό», είπε ο ίδιος αμέσως μετά. Έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι και για εμάς. Γιατί αυτό που έκανε ήταν κάτι παραπάνω από χρυσό. Κι ας είχε ασημένιο χρώμα το μετάλλιο στον λαιμό του.

Για πάρτη τους

Τα παιδιά αυτά, κατάφεραν τελικά όχι μόνο να μην τα παρατήσουν. Όχι μόνο να συμμετάσχουν σε Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά να τους κερδίσουν όλους, ή σχεδόν όλους, κρεμώντας ένα μετάλλιο στο στήθος τους. Για πάρτη τους. Άντε και για τους γονείς και για τους προπονητές τους και για όλους εμάς που δεν απαιτήσαμε ποτέ τίποτα από αυτούς και μόνο με την συμμετοχή τους μας έκαναν υπερήφανους.

Το θέμα είναι ποιοι θα μείνουν όταν σβήσουν τα φώτα

Τώρα που ακόμα τα φώτα είναι στραμμένα πάνω τους, διάφορα «κοράκια» θα σπεύσουν να φωτογραφηθούν δίπλα τους όταν θα επιστρέψουν από τη Βραζιλία, σαν τον γονιό που ήταν ο πρώτος που αποθάρρυνε το ίδιο του το παιδί από το μεγάλο του όνειρο και όταν πλέον αυτό επέστρεψε με Ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος, το υποδέχεται με μπλούζα που γράφει «I’m his/her Dad”. Το θέμα είναι, ποιος θα είναι δίπλα τους όταν όλο αυτό τελειώσει και σβήσουν τα φώτα.

ΥΓ. Εύχομαι κάποια στιγμή να δω Έλληνα Ολυμπιονίκη να έχει την υποδοχή του Αργεντινού, Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο που κατέκτησε το ασημένιο στο τένις.

ΦΩΤΟ: ΙΝΤΙΜΕ