Την δεκαετία του ’60, το ραδιόφωνο (και η τηλεόραση) του BBC ακολουθούσε ακόμα ευλαβικά τις αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκε. Οι διευθυντές του, ωστόσο, αρνούνταν να δουν τι γινόταν μπροστά στα μάτια τους: η μεγαλύτερη κοινωνικοπολιτική επανάσταση του αιώνα.
Την δεκαετία του ’60, το ραδιόφωνο (και η τηλεόραση) του BBC ακολουθούσε ακόμα ευλαβικά τις αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκε, δηλαδή να εκπέμπει προγράμματα που θα είναι υψηλού ποιοτικού επιπέδου, θα καλλιεργούν τον λαό και θα πλάθουν πολίτες με ήθος. Οι διευθυντές του BBC αρνούνταν να δουν τι γινόταν μπροστά στα μάτια τους: η μεγαλύτερη κοινωνικοπολιτική επανάσταση του αιώνα, τα Swinging Sixties, ο Μάης του ’68, flower power, ψυχεδέλεια, ναρκωτικά, μαζική και πρωτοφανής απενοχοποίηση του σεξ κι όλα αυτά με τη μουσική υπόκρουση των Rolling Stones, Beach Boys, Jimi Hendrix, Beatles, Bob Dylan.
Λόγω των παρωπίδων του επίσημου ραδιοφώνου, άρχισαν να ξεφυτρώνουν πειρατικοί σταθμοί, πολλοί εκ των οποίων εξέπεμπαν από πλοία αγκυροβολημένα σε διεθνή ύδατα. Αυτοί οι σταθμοί είχαν πιάσει τόσο τον παλμό της εποχής, που τους παρακολουθούσαν μανιωδώς περίπου 10 εκατομμύρια ακροατών. Το Pirate Radio (2009) αποτυπώνει ακριβώς το κλίμα των τελευταίων μηνών πριν ανακηρυχτούν παράνομοι οι πειρατικοί σταθμοί με το Marine Broadcasting Offences Act του 1967 και μάλιστα έχοντας στρατολογήσει για αυτό το σκοπό ένα απίστευτο cast. Αρχίζουμε: Philip Seymour Hoffman, ή αλλιώς, ένας από τους σπουδαιότερους εν ενεργεία ηθοποιούς. Kenneth Branagh. Εικοσιπέντε χρόνια υποψηφιότητες και βραβεία. Bill Nighy, Rhys Ifans και Nick Frost. Οι πιο γνωστοί Βρετανοί κωμικοί αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Μέχρι και η Emma Thompson κάνει ένα πέρασμα ως μητέρα του -ας πούμε πρωταγωνιστή- Carl, που υποδύεται ο ανερχόμενος Tom Sturridge.
Εν ολίγοις: Η crème de la crème του βρετανικού κινηματογράφου σε μια ταινία tribute στη ροκ και ποπ μουσική της δεκαετίας του ’60. Δια χειρός Richard Curtis, νούμερο 12 στη λίστα με τις 100 μεγαλύτερες προσωπικότητες της βρετανικής κουλτούρας σύμφωνα με την εφημερίδα Telegraph, όπως δημοσίευσε την περίοδο που γυριζόταν η ταινία. Τόσο σπουδαίος και δεν ξέρετε ποιος είναι; Αρχίζουμε: Ιδρυτής του Comic Relief (από τις μεγαλύτερες φιλανθρωπικές οργανώσεις της Μεγάλης Βρετανίας με παγκόσμια δράση). Σκηνοθέτης του Love, Actually (2003). Σεναριογράφος / δημιουργός των (drum roll) Black Adder, Four Weddings and a Funeral, Mr. Bean, Notting Hill, Bridget Jones’s Diary, War Horse.
Πίσω στην ταινία. Πληθωρικοί χαρακτήρες, ελεύθερος και αφελής έρωτας, χιούμορ, παιχνιδιάρικα κοριτσόπουλα με μίνι (ακόμα κάτι που χρωστάμε στα 60s), εξαιρετικό soundtrack (The Kinks, The Turtles, The Who, The Troggs, The Tremeloes, The Easybeats, The Beach Boys, The Bystanders, The Moody Blues, The Isley Brothers κι άλλα ονόματα, χωρίς άρθρο), τα γούστα στη μουσική άρρητα συνδεδεμένα με την εμφάνιση και τον τρόπο ζωής των ηρώων (και νομίζω δεν είμαι ο μόνος νοσταλγός αυτού). Υπό την Διεύθυνση Φωτογραφίας του Danny Cohen (Les Misérables, 2012 & The King’s Speech, 2010), όλη αυτή η ατμόσφαιρα του πανζουρλισμού, με τα έντονα χρώματα να υποστηρίζονται από τις μουσικές και τις ακραίες συμπεριφορές, διακόπτεται ξαφνικά όποτε περνάμε στις σκηνές με στους συντηρητικούς του BBC, σε ένα χρωματικά και μουσικά άτονο τοπίο, όπου η μόνη επιτρεπτή απόλαυση μοιάζει να περιορίζεται σε ένα φλιτζάνι τσάι.
Δείτε την για να θαυμάσετε τον Nick Frost να διασκεδάζει τη σεξουαλικότητά του, ως γυμνός ερωτύλος χωρίς ταμπού, ξανά και ξανά και ξανά μέσα στην ταινία. Αν σας αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα της Αγγλίας των 60s, η πιο χαρακτηριστική ταινία (και από τις πιο αγαπημένες μου του Antonioni), είναι το θρυλικό Blow Up (1966). Επίσης, να δείτε το εξαιρετικό A Hard Day’s Night (Richard Lester, 1964), με τους Beatles. Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οφείλετε να δείτε για την κινηματογραφική σας κατάρτιση το Easy Rider (Dennis Hopper, 1969), το Midnight Cowboy (1969, John Schlesinger) και φυσικά το The Graduate (Mike Nichols, 1967).
Ιωάννα Νισυρίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.