Το Facebook, το Twitter, το Instagram (κτλπ) δίνουν την ευκαιρία (;) να παρουσιάσει κάποιος στους ψηφιακούς του φίλους ένα μικρό κομμάτι του εαυτού του. Αν ωστόσο κάποιος επιθυμεί να μοιραστεί τον εσωτερικό του κόσμο με τους γύρω του δεν έχει παρά να ανοίξει ένα blog. Πόσο μάλλον ένα ποιητικό blog. Σε αυτά θα βρει κανείς λέξεις βγαλμένες από την ψυχή.
Μιλήσαμε με τρεις ποιητές – bloggers. Η Μαρισέλ, η Λίλα και ο Χρήστος μπορεί να έχουν διαφορετικά βιώματα, ωστόσο μοιράζονται μέσω των blog που διαθέτουν, την κοινή τους αγάπη για την ποίηση.
«Circles and Absences» / Μαρισέλ Δουζένη (23)
Γεννήθηκε με τον ένα πόδι στην Αθήνα και το άλλο στον Άγιο Δομίνικο. Οι πολλές γλώσσες μπερδεύονται στο κεφάλι της, γι’ αυτό γράφει στα αγγλικά. Γι’ αυτό και γιατί ο Ουιδόβρο είπε πως δεν πρέπει να γράφουμε στην μητρική μας γλώσσα. Αν γνώριζε αραβικά, θα έγραφε σίγουρα στα αραβικά. Είναι φιλόλογος της Ισπανικής και τώρα διαβάζει μια ιστορική μελέτη της Frances Yates για την αδελφότητα των Ροδόσταυρων. Επίσης, πιστεύει πως το Ode to a Nightingale είναι το πιο όμορφο ποίημα που έχει γραφτεί, αν και είναι βέβαιη πως κατά βάθος υπερβάλλει.
Η Μαρισέλ γράφει ποίηση γιατί «…είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορώ να προσεγγίσω και να κατανοήσω το άγνωστο και το ουτοπικό μέσα μου και γύρω μου. Ο τρόπος με τον οποίο μπορώ να ανακαλύπτω πτυχές του υποσυνείδητου μου, και ο τρόπος με τον οποίο μπορώ να εκτιμήσω την ομορφιά του κάθε τι που με περιτριγυρίζει».
Το ποιητικό blog «Circles and Absences» το έχει: «…ενάμιση χρόνο περίπου. Σκέφτηκα πως αν δεν ξεκινούσα να γράφω και για άλλους ανθρώπους πέρα από τον εαυτό μου, δεν είχε νόημα να γράφω. Επίσης πρόσεξα πως σε όσα ποιήματα αποφάσιζα να δημοσιεύω ήμουν πιο τελειομανής, τους αφιέρωνα περισσότερο χρόνο απ’ όσα έγραφα μονό για τον εαυτό μου, τα οποία πολλές φορές μέναν στην μέση ή τα παρατούσα τελείως. Οπότε ήταν και μια πρόκληση ώστε να γράφω καλύτερα».
Όσον αφορά την έκθεση του εσωτερικού της κόσμου και τις δυσκολίες αυτής της απόφασης, η Μαρισέλ απαντά: «Σκοπός είναι να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε. Όταν βλέπω τον κόσμο από τα ματιά κάποιου άλλου, είτε μέσω μιας φωτογραφίας, είτε μέσω ενός πινάκα, είτε μέσω λέξεων, νιώθω πως εμπλουτίζω τον πνευματικό μου κόσμο και θέλω να πιστεύω πως με όσα γράφω, δημιουργώ το ίδιο συναίσθημα σε οποιονδήποτε μπαίνει στο blog. Τα συναισθήματα αυτό-αμφισβήτησης και περιστασιακής ντροπής πιστεύω είναι αναπόφευκτα και αναγκαία».
«χωρίς» / Λίλα Αθανασίου (22)
Η Λιλά Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα κι από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το κλασσικό μπαλέτο. Αγαπά το διάβασμα και την συγγραφή. Αγαπημένοι της συγγραφείς μεταξύ άλλων είναι ο Charles Bukowski, ο Rainer Maria Rilke, o Stefan Zweig, o Goetthe, ο Τίτος Πατρίκιος και ο Κώστας Μόντης. Πραγματική λατρεία είναι όμως μόνο ο Tom Robbins. Της αρέσουν οι αινιγματικοί άνθρωποι και η καλή μουσική.
Για τη Λίλα η συγγραφή μπορεί να χαρακτηριστεί ως φυσική ανάγκη: «Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου χωμένο μέσα στα βιβλία. Ήταν επόμενο να θελήσω κι εγώ να προσπαθήσω να γράψω. Στο δημοτικό θυμάμαι μια δασκάλα αφού διάβασε μιαν έκθεση μου, ζήτησε να μιλήσει στην μητέρα μου, της είπε ότι θεωρεί πως έχω ταλέντο στη συγγραφή και πως περιμένει μια μέρα να διαβάσει δικό μου βιβλίο. Από εκείνη τη μέρα αυτό έγινε και δικό μου όνειρο. Θεωρώ ότι πάντα είχα την ανάγκη να γράφω· το νιώθω σαν ακόμα μια σωματική λειτουργία όπως π.χ. να ανασαίνεις ή να τρως. Γράφω γιατί το χρειάζομαι για να επιβιώνω. Είναι ο τρόπος μου να αντιλαμβάνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Μια προσωπική μου ανάγκη. Ακούγεται πολύ κλισέ, αλλά έτσι είναι».
Τη φυσική ανάγκη ονόματι ποίηση έχει αρχίσει να την μοιράζεται με τον κόσμο «…περίπου εδώ κι ένα χρόνο. Πάντα έγραφα αλλά δεν τα μοιραζόμουν με κανέναν πέρα από τη μητέρα μου κάποιες φορές! Μια μέρα αποφάσισα να τα δείξω σε μια πολύ καλή μου φίλη η οποία ασχολείται επίσης με την συγγραφή. Εκείνη με παρακίνησε να φτιάξω το blog και ενώ αρχικά δίσταζα, με έπεισε. Έτσι απλά μέσα σε μια μέρα έφτιαξα το “χωρίς” στο tumblr».
Η απόφαση για την έναρξη του blog της ήταν δύσκολη, ωστόσο αργότερα αποζημιώθηκε: «Αρχικά με φόβιζε πολύ η ιδέα του ότι ο καθένας μπορούσε να δει τη «γύμνια» μου. Ύστερα όμως, καθώς λάμβανα μηνύματα υποστηρικτικά και πολύ καλά λόγια, αυτός ο φόβος μετατράπηκε σε δύναμη και σε ανυπομονησία για να επικοινωνώ με τον κόσμο μέσω των σκέψεων και των γραπτών μου. Το αστείο είναι ότι τα γραπτά μου απευθύνονταν σε ένα συγκεκριμένο άτομο το οποίο, αν και τα διάβασε, δεν μου απάντησε ποτέ τίποτε! Ίσως κι αυτό να βοήθησε στο να βγω απ το καβούκι μου και να θέλω να μοιράζομαι συναισθήματα με άγνωστους παρά με γνωστούς. Από τον άγνωστο λαμβάνεις πιο αντικειμενικές κριτικές και πολλές φορές ακούς και πολύ καλά λόγια, πράγμα που αρχικά με σόκαρε, πλέον ένα σχόλιο από κάποιον παντελώς άγνωστο είναι ικανό να μου φτιάξει την μέρα! Υπάρχει μια παράδοξη αλήθεια μέσα στην ανωνυμία που με γοητεύει πολύ…».
«Δόκιμος» / Χρήστος Ρουμελιώτης (61)
Ο Χρήστος ανήκει σε μία άλλη γενιά. Τα ερεθίσματα της νεαρής ηλικίας του αποτέλεσαν αφορμή για την αφετηρία της ποιητικής του πορείας: «Της ζωής μου ο περίπατος ξεκίνησε το 1953 από ένα μπαλκονάκι με θέα το Κορινθιακό. Η θέση του σπιτιού, ο λεμονόκαμπος, η θάλασσα, τα βουνά της Ρούμελης απέναντι από το χωριό Μελίσσι αλλά και οι πλαγιές των βουνών της Κορινθίας με τις σταφίδες τους, είναι φαίνεται τα πρώτα ερεθίσματα που άρχισαν λίγο-λίγο να συσσωρεύουν μέσα μου μια ύλη η οποία σιωπούσε για πολλά χρόνια. Σχολειά στα Δωδεκάνησα, στο εξωτερικό, θητεία στο άλλο άκρο της Ελλάδας τον Έβρο, εγκατάσταση και αγώνας για επιβίωση στην Αθήνα της δεκαετίας ’80-’90, δουλειές στο νοτιότερο άκρο της τουριστικής Ευρώπης, την Κρήτη, και την εδαφικά ανάποδη …αδελφή της Εύβοια και αλλού, συμπλήρωσαν ένα παζλ εντυπώσεων που ο παράγοντας συναίσθημα κάπως καθυστερημένα στα πενήντα ας πούμε, θέλησε να βγάλει στην επιφάνεια με αυτόν τον τρόπο».
Η έμπνευση πηγάζει από τα αγαπημένα του πρόσωπα, όπως μας λέει: «Βάσω ή Βασιλική, Γιάννα ή Ιωάννα όλα ξεκίνησαν από αυτές… ας πούμε το 2000.. και στη συνέχεια δεκάδες πρόσωπα, γεγονότα, μνήμες άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μου και να αυτολογοτεχνοποιούνται».
Η δημιουργία του blog του χαρακτηρίζεται από τον ίδιο ως «ανέλπιστο δώρο». Ένα δώρο σε όσους έχουν την όρεξη να «βουτήξουν» στις σκέψεις/ αναμνήσεις/ πορεία του στη ζωή: «Η δυνατότητα της ψηφιοποίησης τους από το 2006 (blogs) και της αναδρομικής ημερολογιακής απεικόνισής τους (2001) ήταν μια ό,τι έπρεπε άυλη τυπογραφική λύση – μέσον που μου πρόσφερε η σύγχρονη τεχνολογία ως ανέλπιστο δώρο για να μοιραστώ με αυτούς που αγαπώ και θα αγαπώ όσο ζω και άλλους αγνώστους το νάμα των σκέψεών μου, των εμπειριών και των συναισθημάτων μου από αυτό το φωτεινό περίπατο στη γη».
Θα τον βρείτε στο dokimos.over-blog.com για λίγο ακόμη και στη νέα παρουσίαση του περιπάτου στο roumeliotisxristos.blogspot.gr (Δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη η μεταφορά).
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.