Αφού όλο το χειμώνα γκρινιάζαμε και παρακαλούσαμε το καλοκαίρι να έρθει, τελικά μας άκουσε και έφτασε, φέρνοντας στη μόδα τα ολόσωμα μαγιό με διάφορα prints, τα μαγιό κορδέλες για τους άντρες και μερικές χιλιάδες στήλες για το πώς θα διαπρέψουμε στις πλαζ (δημόσιες ή ιδιωτικές, κανείς δεν προσδιορίζει) και φέτος.
Το φαινόμενο του πανικού από τη μία για το αν ο πισινός μας είναι αρκετά σφιχτός έτσι ώστε να χωρέσει στο brazil και η επιδειξιομανία από την άλλη των σφιχτών πισινών να δείχνουν πόσο σφιχτοί είναι, παραμένει μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει καθόλου με τον καιρό. Εκείνος ο δισταγμός από γεματούλες φίλες μου, πριν μπουν στη θάλασσα, του στυλ: «Πώς να σηκωθώ τώρα;» Είναι μία φράση που δε μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη, αφού η μέτρηση της κυτταρίτιδας συνεπάγεται στο σήμερα και μέτρηση της αυτοπεποίθησης.
Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για μία στιγμιαία παράνοια του καλοκαιριού, αλλά για μία ανασφάλεια που κρύβεται καλά πίσω από τις κουβέρτες το χειμώνα και την παντός καιρού αντίληψη μίας μεγάλης μερίδας γυναικών.
Η ανάγκη του να είσαι αδύνατη και να χωράς στο small, είναι μία πεποίθηση που δεν αποβλήθηκε μαζί με την εφηβεία, ούτε ωρίμασε μαζί με το ψάξιμο της ενηλικίωσης.
Τα κοινωνικά πρότυπα, σύμφωνα με τα οποία το αδύνατο είναι ο κανόνας και οτιδήποτε παρεκκλίνει είναι -η όχι και τόσο αποδεκτή- εξαίρεση, μας κυνηγάει από τις διαφημίσεις μέχρι την καθημερινή πασαρέλα στην Ερμού. Πριν αναρωτηθούμε γιατί το αδύνατο να είναι και το ωραίο (κάτι που υπόκειται στην υποκειμενική μας κρίση), ας αναρωτηθούμε γιατί έχουμε τόσο διάχυτη την ανάγκη να συμμορφωνόμαστε στα πρότυπα αυτά.
Αρχικά γιατί τα λίγα κιλά και τα μικρά νούμερα έχουν μεταφραστεί ως ελκυστικά στον ερωτικό σύντροφο, οπότε εκεί που μας ενδιαφέρει να παίρνουμε τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση, όταν παίρνουμε την απόρριψη, ρίχνουμε το φταίξιμο. Λες και ο έρωτας είναι μόνο στάση στα 4 ή μετριέται με τη μεζούρα.
Κατά δεύτερον έχει τόσο υπερισχύσει μέσα μας το στερεότυπο πως όποια έχει ερωτική αποδοχή, άρα είναι και ελκυστική, είναι απαραίτητα και ευτυχισμένη. Και δώστου οι διαφημίσεις για κρέμες σύσφιξης, γιαούρτια και παγωτά με χαμηλά λιπαρά. Λες και μειώνοντας τις θερμίδες, αυξάνεις την ευτυχία.
Κατά τρίτον, όσα κιλά και να χάσεις αν δεν έχεις διαχωρίσει το πνευματικό από το σωματικό και τη διαλεκτική σχέση που διαμορφώνεται ανάμεσα τους, κάπου χάνεις το παιχνίδι. Κι’ αυτό γιατί, όσο αναλογίζεσαι πόσες θερμίδες έχει η μπύρα σου, θα μπορούσες να κλείσεις το μάτι στον ερωτικό σου στόχο, αναλογιζόμενος/η μία ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Μα, πολύ πιο βαθιά στα νοήματα, είναι μια κρατική πεποίθηση που όσο ανούσια κι’ αν φαίνεται, αναπαράγεται κοινωνικά μέσα από οθόνες και εικόνες και ωθεί αρκετές γυναίκες (κυρίως) στη βουλιμία και την ανορεξία, αν όχι απλά στη φράση: «Πώς είμαι έτσι;»
Το σώμα, όποια κι’ αν είναι η μορφή του, είναι το δοχείο μέσα στο οποίο ταξιδεύουν τα όνειρα και οι αντιλήψεις μας. Είναι το μέσο που από μόνο του δε μπορεί να κερδίσει παρά μόνο λίγη καύλα. Κι’ αν η καύλα είναι το μόνο μέσο της επιβεβαίωσης, τότε υπάρχει έλλειμμα στην επικοινωνία και τη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά πολύ περισσότερο, «Το σώμα πρέπει να είναι δικό μας, ούτε του κράτους, ούτε της αγοράς», όπως λέει και η Σίλβια Φεντερίτσι.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.