Βράδυ. Η ψύχρα αισθητή, έκανε το κορμί της να τρέμει από το ρίγος. Σε λίγο το κρύο θα διαπερνούσε κάθε κύτταρο στο δέρμα της. Δεν φορούσε πολλά, λογικό. Ξεδιάντροπη ήταν από τα μέσα της. Άλλωστε πρέπει να προσελκύσει πελάτες, έτσι την δασκάλεψε η μεγαλοτσατσά.
Λίγο πριν το κρύο την κάνει να λιποθυμήσει, ξεκίνησαν οι περατζάδες από τους ενδιαφερόμενους! Όλοι κάτι ήθελαν να πάρουνε, για να μην την αφήσουν να σωριαστεί πάνω στην μαύρη πίσσα της ασφάλτου. Το δίλλημα ήταν ήδη λυμένο, δεν μπορούσε να πεθάνει. Πρέπει να πουλήσει ό,τι έχει, ακόμη και το κορμί της.
Ένας-ένας ξεκίνησαν να την γδύνουν. Ξεκίνησαν από τα κοσμήματα, αυτά τα ακριβά που της χάρισαν για να μοιάζει στην κλάση του μεγάλου αρχοντικού με το κόκκινο φως, αλλιώς πως θα έμπαινε σε αυτή την μικροκοινωνία;
Μετά έψαξαν την τσάντα της, αν είχε τίποτα αξίας. Είχε κάτι λίγα τα οποία άρπαξαν και μαζί με αυτά πήραν και την τσάντα. Ήταν και αυτή ένα δώρο αξίας για να φαίνεται της κλάσης της μικροκοινωνίας, δεν ήταν δικιά της.
Τα ρούχα όμως… Τα ρούχα ήταν δικά της. Ναι, αν και κατώτερου επιπέδου κάτι είχε. Όπως είπα πριν, δεν ήταν πολλά. Το πρόβλημα ήταν μεγάλο γιατί αν της έπαιρναν τα ρούχα θα κρύωνε ακόμη περισσότερο, και όμως τα έδωσε. Την έγδυσαν σιγά σιγά μα με επιμονή και δύναμη, σαν να της τα ξερίζωναν. Τα έδωσε γιατί πίστεψε πως έστω και γυμνή θα την πήγαιναν στα ζεστά, να μη λιποθυμήσει.
Το πολυτιμότερο που είχε δεν ήταν ούτε τα δανεικά κοσμήματα και οι τσάντες, ούτε τα ρούχα της. Ήταν η ομορφιά της! Αχ, αυτή η ομορφιά της! Τόσο όμορφη που όλοι οι πελάτες της την ζήλευαν. Πριν όμως την ζεστάνουν θα έπρεπε, να κάνει την υπέρτατη θυσία. Να δώσει κομμάτια από την ομορφιά της.
Αγαθή; Ανήμπορη; Ανίκανη; Και όμως το έκανε. Άρχισε να μοιράζει κομμάτι κομμάτι ό,τι όμορφο είχε, κάθε τι που την έκανε εντυπωσιακή. Τώρα πια που δεν είναι όμορφη, που δεν έχει ρούχα να ζεσταθεί, που δεν είναι στολισμένη θέλουν κάτι ακόμη. Το κορμί της.
Μα εκείνη θα το δώσει; Κάνε να μην το δώσει. Σπαράζει σε λυγμούς. Τι άλλο να πει; Είναι μια ξεγυμνωμένη παρατημένη σε μια άσφαλτο και παραπατά κάνοντας όλους να στοιχηματίζουν. Τώρα θα πέσει; Μετά θα πέσει; Πέφτουν τα πονταρίσματα! Διαβόλια και Άγγελοι της ψιθυρίζουν κι εκείνη πότε πάει να ψελλίσει ναι… πότε όχι… άλλοτε τεντώνει τα άκρα της να δοθεί, άλλοτε πάλι κουρνιάζει μέσα στο γυμνό της σώμα. Γιατί; Μην το κάνεις.
Ακούγεται ξάφνου μια φωνή:
«Πόσο πας την Χώρα, κούκλα μου;»
Νίκος Γκολφινόπουλος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.