Το αν πέτυχε μια πορεία κρίνεται από δύο παράγοντες. Την ποσότητα και την ποιότητα.
Την Τετάρτη, ημέρα γενικής απεργίας δεν επικρατούσε το αδιαχώρητο. Δεδομένου ότι οι απολυμένοι του Ιανουαρίου έφτασαν τους 67.000, μάλλον η εικόνα ήταν απογοητευτική.
Ίσως να φταίει ότι το κίνημα λειτουργεί σαν μηχανή παλιού αμαξιού. Αργεί να πάρει μπρος. Ειδικά τον χειμώνα. Και στην Ελλάδα έχει βαρυχειμωνιά. Έχουν παγώσει τα πάντα, με τον κόσμο να μένει θεατής στο ολοκληρωτικό ξήλωμα του παλιού μοντέλου ζωής και την αντικατάσταση του από ένα μοντέλο αποστέρησης.
Πάνω σε αυτή την λογική, το ποτήρι μπορεί να μοιάζει μισογεμάτο. Οι 40,000 διαδηλωτές δεν είναι τόσο κακό νούμερο για αρχή. Στην πρώτη μεγάλη συγκέντρωση του 2013 τηρήθηκαν τα προσχήματα…
Θα μου πείτε δεν μπήκε τώρα το ΔΝΤ στη ζωή μας. Έχουμε βιώσει στο πετσί μας την λιτότητα τα τελευταία πέντε χρόνια. Σύμφωνοι κι εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ζήτημα νοοτροπίας.
Αν υποθέσουμε ότι αφήνουμε στην άκρη τον κανόνα του αυθόρμητου, όπου η έκρηξη μπορεί να είναι τεράστια και μ’ απρόβλεπτες προεκτάσεις και συνέπειες, όπως τη βιώσαμε τον Δεκέμβρη του 2008, θα έπρεπε βάσει συνθηκών στο νούμερο της Τετάρτης να υπήρχαν 2 μηδενικά ακόμα.
Μετά την “προειδοποιητική βολή” του Μέργου για περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού, που διαδέχτηκε η επιβεβαίωση των προθέσεων τρόικας και κυβέρνησης δια στόματος Ολι Ρεν για νέο ψαλίδι στις κοινωνικές παροχές, μετά τις επιτάξεις, αλλά και την συνολικά σκληρή καταστολή σε οποιαδήποτε έκφραση λαϊκού κινήματος και αντίδρασης με αποκορύφωμα τον ξυλοδαρμό βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ από τα ΜΑΤ, ο κόσμος απάντησε με συνθήματα ανατροπής.
Μόλις πάτησε όμως Σύνταγμα, η μία παρέα ρωτούσε την άλλη “Πού θα φάμε;” ΉΤΤΑ!
Καλύτερα να μην κατεβαίναμε στο γήπεδο. Οι τύποι που λίγο πριν καλούσαν το σύνολο των εργαζομένων να ‘ρθει μαζί τους στο δρόμο, λίγα λεπτά αργότερα έδιναν έναν ακόμα λόγο στο αφεντικά τους ν’ απαιτήσουν την απεργοσπασία. Μια βόλτα στα φαγάδικα των Eξαρχείων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Ο τζίρος είναι ακόμα μεγαλύτερος από τις κλασσικές ημέρες, καθώς το κίνημα είναι κουρασμένο και χρειάζεται φαί.
Το θέμα είναι ότι το ημερολόγιο δείχνει 2013. Δεν μιλάμε πια για πολυτέλειες, δεν μιλάμε για ευτυχή διαβίωση, αλλά για επιβίωση. Όταν στο νου των μισών βρίσκεται ποιοι είναι οι μαγαζάτορες που δεν έχουν κατεβάσει ρολά, φαίνεται ξεκάθαρα και ποια είναι η βαρύτητα που δίνεται στη διεκδίκηση, με τ’ανάλογο αποτέλεσμα να ακολουθεί.
Όταν πάψουν οι πορείες ν’αποτελούν τη χαρά του πλανόδιου σουβλατζή, τότε μάλλον θα ξέρουμε ότι βαδίζουμε καλά. Όταν ο Αχιλλέας, ο Σάββας κι ο Κάββουρας θέλοντας και μη θα είναι κλειστά, τότε θα μιλάμε για απόλυτη επιτυχία. Όταν φτάσουμε στο σημείο να αφήνουμε το γουργουρητό να περάσει και να μη λέμε «πού θα φάμε;» θα ξέρουμε τι θέλουμε και θα το έχουμε!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.