Το φετινό pride είναι για μια ακόμα φορά η κορυφαία εκδήλωση της κοινότητας. Είναι όμως και μια καλή στιγμή να σκεφτούμε. Σήμερα για μια ακόμα φορά τα κόμματα θα βγάλουν ανακοινώσεις στήριξης διεκδικώντας τη λάμψη που τους δίνει αυτή η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου που το έχει αγκαλιάσει. Θα στείλουν και αντιπροσωπείες να μιλήσουν, θα προσπαθήσουν να πείσουν γενικώς για την ειλικρίνεια των προθέσεών τους. Όλα αυτά μέχρι το σημείο που ο πολιτικός λόγος που εκφέρεται από τις κινηματικές διαδικασίες δεν τους ενοχλεί. Λέξεις και έννοιες όπως ανεργία, κρίση, μνημόνιο, ανασφάλιστη εργασία, μετανάστευση δεν είναι έννοιες αποδεκτές γιατί χαλάνε τη γενική ατμόσφαιρα λήθης και ευθυμίας της ημέρας. Αυτός ο οποίος γκρινιάζει με αυτά δεν είναι μέλος της παρέας και τα υπόλοιπα παιδάκια δεν τον παίζουν.
Αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε τι εννοούμε όταν λέμε κινηματική διαδικασία που αφορά τη ΛΟΑΤ+ κοινότητα σήμερα. Είναι μια κίνηση μαζών η οποία διεκδικεί αιτήματα να πραγματοποιηθούν. Αλλά είναι μόνο αυτά; Στην πραγματικότητα μια μαζική ΛΟΑΤ+ κινητοποίηση είναι πρώτα από όλα διεκδίκηση της ορατότητας, μια ένδειξη ότι η κοινότητα είναι εδώ και ζητάει να συμπεριληφθεί στο δημόσιο διάλογο ισότιμα. Και σε αυτό το «ισότιμα» συμπεριλαμβάνονται όλες οι εκφάνσεις της ζωής, το γεγονός ότι δεν μπορούμε να παντρευτούμε το σύντροφό μας ούτε να υιοθετήσουμε ένα παιδί, αλλά ταυτόχρονα και το γεγονός ότι σε αυτή την ασφυκτική κατάσταση που μας έχουν υποβάλλει δε μπορούμε να ζήσουμε, ακριβώς όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. Η ΛΟΑΤ+ κοινότητα αντιμετωπίζει και αυτή ταξικές διακρίσεις. Και μάλιστα οι ταξικές διακρίσεις είναι πολύ πιο ισχυρές συνδυαζόμενες με τη γενική ομοφοβία που υπάρχει διάχυτη. Μια «αδερφή» σε έναν εργασιακό χώρο αντιμετωπίζει πολύ περισσότερα προβλήματα από έναν στρέιτ συνάδελφο.
Η ανεξαρτησία των κινημάτων δεν ευνοεί την κομματική νομενκλατούρα που δεν αποδέχτηκε και δε θα αποδεχτεί ποτέ κάτι τέτοιο, γιατί πολύ απλά απειλεί την εξουσία της. Η νομενκλατούρα επιχαίρει πάντα όταν υποτίθεται ότι τα κινήματα είναι διεκδικητικά και ανεξάρτητα, τόσο όσο τη βολεύει. Γιατί όταν τα κινήματα είναι πραγματικά ανεξάρτητα και δεν είναι με κανένα τρόπο ελέγξιμα από αυτή, τότε τα κινήματα αυτά δεν έχουν τη στήριξή της. Βυσσοδομεί κάθε ώρα και στιγμή στο σκοτάδι, ώστε τα πράγματα να πάρουν άλλη τροπή, οι κινηματικές ηγεσίες να ενταχθούν στο σύστημα, να συνεργαστούν. Δε θέλει τη διεύρυνση της ατζέντας, και θεωρεί τον όρο «ακτιβισμός» στενά συνδεδεμένο μόνο με τα συντεχνιακά ζητήματα. Τα υπόλοιπα είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, δεν είναι δική μας δουλειά, υπάρχουν άλλοι που ξέρουν καλύτερα.
Όμως η έννοια του ακτιβιστή που μάχεται την ομοφοβία είναι συνδεδεμένη με το σπάσιμο των στερεοτύπων και, αν το δει κανείς από αυτή τη σκοπιά, η ενασχόληση με όλες τις εκφάνσεις της ζωής και η άρθρωση ανεξάρτητου λόγου, είναι το πρώτο και σημαντικότερο σπάσιμο των στερεοτύπων και η μία και μόνη χειραφετητική διαδικασία. Στη μεγάλη πορεία που έχουμε διανύσει από το Stonewall μέχρι σήμερα, ο τηλαυγής φάρος που μας οδηγούσε πάντα μπροστά, ήταν η παρουσία μας σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα και η εξ αυτής παραγωγή ιδεών, λόγων και πράξεων. Η πολύχρωμη κοινότητά μας εδραίωσε τον εαυτό της μέσα στα χρόνια μέσα από τη δική της αισθητική, τη δική της γλώσσα, τις δικές της πολύχρωμες ιδέες. Το μεγάλο στοίχημα ήταν και είναι πάντα αυτές οι ιδέες, που εν πολλοίς συνιστούν μια πολιτική και πολιτιστική ταυτότητα, να μη χαθούν μέσα στο γενικότερο κλίμα της ένταξης. Δεν είμαστε εδώ για να ενταχθούμε σε νόρμες, ούτε για να γίνουμε ίδιοι με όλους τους άλλους. Είμαστε εδώ για να επιβάλλουμε με την παρουσία μας το σεβασμό όλων απέναντί μας. Σε αυτό, η κινηματική ανεξαρτησία είναι αδήριτη ανάγκη. Και εν τέλει αυτό που φοβάται η κάθε είδους κομματική νομενκλατούρα.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση το pride για μια ακόμα χρονιά είναι εκεί. Θα είμαστε κι εμείς για να το στηρίξουμε. Αρθρώνοντας όμως ένα λόγο αγωνίας γι’ αυτό που φαντάζει σαν ενσωμάτωση, ενώ θα έπρεπε να είναι μια διαρκής αποστασιοποίηση από κάθε είδους εξουσία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.