Έξι χρόνια στη δευτεροβάθμια, όσο σχεδιάζαμε σε ποια κατεύθυνση θα πάμε και τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, ένα από αυτά που ακούγαμε πιο συχνά για τις σχολές μας ήταν εκείνο το «πρόσεχε!». «Πρόσεχε να μη μιλάς, μη σου πει ο καθηγητής ότι έμεινες στο Λύκειο ακόμη. Εκεί δεν είναι σχολείο», «Πρόσεχε τις παρατάξεις, μη γραφτείς, να είσαι ανεξάρτητος», «Πρόσεχε όταν θα μένεις μόνος».
Κανείς όμως δεν μας είπε «πρόσεχε, θα έχει ΜΑΤ»…
Φαίνεται δεν ήμασταν αρκετά μεγάλοι για να το ακούσουμε αυτό. Ούτε ήμασταν αρκετά μεγάλοι για να μάθουμε για την ιστορία, την πραγματική ιστορία όχι αυτή της κατεύθυνσης και της γενικής –κατ’ ευφημισμόν- παιδείας. Ούτε για την πολιτική, τα νομοσχέδια που μέχρι τότε είχαν περάσει και εφαρμοστεί, τη Μπολόνια, τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις για σύνδεση με την –ακόμη κραταιή τότε- αγορά εργασίας. Δεν ήμασταν έτοιμοι να μάθουμε ούτε για το Πολυτεχνείο –μόνο μια γιορτή, μερικά τραγούδια, ποιήματα και σκετσάκια. Για παραπάνω δεν ήμασταν… Ίσως και οι γονείς και οι δάσκαλοί μας να μην ήταν για παραπάνω –πώς θα φανταζόντουσαν ότι θα φτάναμε εδώ; Είχαν ζήσει πολλά χρόνια «ομαλότητας» και κάτι άλλο, έστω μέσω της ιστορίας, δεν ήθελαν να το μελετάνε. Λες κι έτσι το «κακό» ξορκίζεται…
Τις δύο τελευταίες μέρες είδα παιδάκια στο Πολυτεχνείο. Πολλά παιδιά, με την ίδια περιέργεια που έχουν όταν πάνε σε ένα μουσείο να δουν εκθέματα. Δεν ξέρουν. Όπως κι εμείς δεν ξέραμε και δεν ξέρουμε –αλλιώς δε θα ‘βλέπαμε συμφοιτητές μας σε ρεπορτάζ τελευταίας κατηγορίας να χτυπιούνται σε καγκελόπορτες για να ανοίξουν οι σχολές. Οι σχολές κλείνουν μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ, κι όλο και πιο πολλοί δυσκολευόμαστε να δούμε «τις πταίει».
Δεν μας αρέσει –πιστεύω-, αλλά μας καλύπτει, μας ικανοποιεί που οι σχολές τη Δευτέρα ίσως και να ανοίξουν. Θα ανοίξουν με ΜΑΤ το πιθανότερο. Αυτό μας φοβίζει, ακόμη κι όσους τις θέλουμε κλειστές. Όχι για να χάσουμε μάθημα φυσικά. Αλλά για να κάνουμε επιτέλους μάθημα. Μάθημα χωρίς στρατευμένη, εντατικοποιημένη, συμπυκνωμένη γνώση –συγνώμη, κατάρτιση- και χωρίς «σπασμένα» πληρωμένα πτυχία, που τίποτα δεν θα μας εξασφαλίσουν παρά μόνο μια θέση στην ανεργία. Την ανεργία που πολύ μεθοδικά και πειστικά έχουν ετοιμάζει προ πολλού για όλους μας.
Τη Δευτέρα ή την Τρίτη κάποιοι από μας θα εμποδίσουν το άνοιγμα των αιθουσών, όχι γιατί κανείς δεν είπε «πρόσεχε, θα έχει ΜΑΤ», αλλά γιατί ξέρουν πως θα έχει. Κι αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω. Πλέον έχει ΜΑΤ παντού. Έχει καταστολή παντού. «Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» -ή αλλιώς όπου δεν φτάνει η ιδεολογία, ξεκινά η καταστολή. Πρέπει κάπως, εξάλλου, να εξασφαλιστεί η αναπαραγωγή των όρων παραγωγής των σχέσεων με τους «από πάνω» -αλλιώς δε προχωράει (;).
Αν μας είχαν πει από την αρχή ότι στο παιχνίδι υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι, ότι ο εχθρός δεν είναι οι αριστεροί και η οργάνωση και φίλος οι απολιτίκ και ο εγωκεντρισμός, αλλά εχθρός κάποια ταξικά συμφέροντα, αν μας είχαν πει ότι το διακύβευμα δεν είναι να μένουμε ήσυχοι, για να μην μας προσβάλλουν οι καθηγητές, αν δε μας είχαν κλείσει τα μάτια, ίσως σήμερα να περιμέναμε τα ΜΑΤ με το ίδιο φόβο, αλλά και τον ίδιο ενθουσιασμό των νέων στο Πολυτεχνείο. Δεν είναι ρομαντικό, είναι πραγματικό.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.