Αντί να αποδοκιμάζουμε όλους όσους αντιδρούν, ας προσπαθήσουμε να τους κατανοήσουμε μεταφέροντάς τους την δική μας εμπειρία, τα δικά μας βιώματα, τα συναισθήματα που νοιώσαμε και νοιώθουμε από την «επαφή» μας με τους πρόσφυγες.
Χαιρόμαστε ιδιαίτερα μαθαίνοντας τον τρόπο με τον οποίο τα Τρίκαλα και η Κοζάνη υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες. Βλέπουμε όμως ότι κάποιοι συμπολίτες μας σε άλλες περιοχές αντιδρούν και αρνούνται κάθε κουβέντα για παροχή βοήθειας, αντιδρώντας πολλές φορές «δυναμικά». Δεν είναι ανάγκη να αποδώσουμε όλες αυτές τις αντιδράσεις στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία. Αντί να τους αποδοκιμάζουμε ας προσπαθήσουμε να τους κατανοήσουμε μεταφέροντάς τους την δική μας εμπειρία, τα δικά μας βιώματα, τα συναισθήματα που νοιώσαμε και νοιώθουμε από την «επαφή» μας με τους πρόσφυγες.
Ας τους πούμε ότι τους καταλαβαίνουμε γιατί έτσι νοιώσαμε πολλοί από εμάς στην αρχή. Ας τους πούμε ότι δεν πρέπει να θυμώνουν με το πέρασμα των προσφύγων από τον τόπο τους. Όλοι ενοχλούμαστε όταν περνά μπροστά από το σπίτι μας ένα αυτοκίνητο κανείς όμως δεν ρίχνει το φταίξιμο στον οδηγό. Ξέρουμε πως το αμάξι περνά από μπροστά μας επειδή απλά κινείται πάνω στο δρόμο. Το ίδιο κάνουν και οι πρόσφυγες. Κινούνται πάνω σε ένα δρόμο που δεν διάλεξαν αυτοί. Κινούνται με πολύ κόπο και ταλαιπωρία, μεγάλο συναισθηματικό κόστος αντιμετωπίζοντας, εκτός από τις καιρικές συνθήκες, κάθε είδους εκμετάλλευση.
Ας τους πούμε ότι τα ίδια συναισθήματα νοιώσαμε κι εμείς για τους πρόσφυγες και τους καταλαβαίνουμε. Η εμπειρία από τη Σκάλα Σκαμιάς είναι χαρακτηριστική. Ένα μικρό χωριό εκατό περίπου ψαράδων γίνεται ο κύριος δρόμος για χιλιάδες πρόσφυγες. Η μικρή λιμανίσια πλατεία του χωριού είναι δύσκολο να χωρέσει μαζί τους καμιά τριανταριά χωριανούς και τους εκατοντάδες έως χιλιάδες πρόσφυγες. Η σιγουριά της κανονικότητας γίνεται κομμάτια. Ξαφνικά γίνεσαι εσύ ξένος στον τόπο σου. Το πρώτο σάστισμα συνοδεύεται από ένα δυνατό σφίξιμο στην καρδιά. Νοιώθεις τον τρόμο και την απειλή από το «άλλο» το «διαφορετικό». Δεν ξέρεις τι να κάνεις και πώς να φερθείς. Δεν μιλάς την ίδια γλώσσα αλλά βλέπεις. Βλέπεις και καταλαβαίνεις. Βλέπεις τα άρρωστα παιδιά, τους ανήμπορους, τους πεινασμένους. Και δεν ξέρεις πώς να υπερβείς τα εμπόδια που έχεις μέσα σου. Θέλεις να βοηθήσεις αλλά πάλι «κάτι» σε εμποδίζει. Κι άλλες φορές θέλεις αλλά δεν ξέρεις πως.
Βλέπεις και τις παραλίες να γεμίζουν από τόνους με σωσίβια και πλαστικές βάρκες, τους δρόμους που δεν υπάρχει σπιθαμή που να μην καλύπτεται από πλαστικά μπουκάλια, πεταμένα ρούχα, χαρτιά, πάνες, κάθε είδους σκουπίδι. Κι αυτός ο συνεχής φόβος ότι την ώρα που θα ξαπλώσεις ή θα καθίσεις να φας θα ακούσεις φωνές από τη θάλασσα να σε καλούν. Άλλο ένα ναυάγιο. Πίεση και αφόρητη ένταση που, πολλές φορές, έβγαινε με αλληλοκατηγόριες και τσακωμούς ανάμεσά μας…
Τι έχει μείνει από όλα αυτά που συνέβαιναν μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι; ΤΙΠΟΤΑ! Γιατί μετά τα πρώτα παραλυτικά συναισθήματα που κυρίευσαν την καρδιά και στο μυαλό, αναλάβαμε δράση. Βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε δείχνοντας ανθρωπιά και αλληλεγγύη, οργανωθήκαμε, φτιάξαμε υποδομές, στοιχειώδεις στην αρχή, πολύ καλύτερες τώρα, βάλαμε τα πράγματα σε μια «σειρά» και σήμερα έχουμε διαφορετική πραγματικότητα. Το χωριό έμεινε το ίδιο. Αλλάξαμε όμως εμείς κι αυτή η αλλαγή μας έχει κάνει καλύτερους ως ανθρώπους. Είναι μια αλλαγή λυτρωτική. Κατορθώσαμε κάτι που κανείς μας δεν περίμενε κι αυτό μας κάνει περήφανους. Ίσως μη κανονικότητα τώρα είναι, για αρκετούς, να περιμένεις μια βάρκα που δεν φτάνει ποτέ στη στεριά!
Να τους πούμε επίσης ότι καταλαβαίνουμε και τους συμπολίτες μας που δείχνουν την αλληλεγγύη τους και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση βοηθώντας τους πρόσφυγες. Και σ” αυτούς πρέπει να πούμε να μην απελπίζονται και να μην το βάζουν κάτω. Ξέρουμε τι είναι να δίνεις και να μην φτάνει. Ξέρουμε τι είναι να μαγειρεύεις για εβδομήντα κι όταν πας να μοιράσεις φαγητό οι εβδομήντα να έχουν γίνει εκατόν πενήντα. Ξέρουμε τι είναι να προσπαθείς να βολέψεις ανθρώπους σε περιορισμένο χώρο χωρίς κουβέρτες, φαγητό, τουαλέτες, να σου λείπει ακόμα και νερό. Ξέρουμε και γνωρίζουμε και την δικιά σας απελπισία, τον δικό σας πανικό. Ξέρουμε τι είναι να δίνεις μάχη με τους συμπολίτες σου, τις τοπικές αρχές, την προκατάληψη, την αδιαφορία. Περαστικά κι αυτά.
Στο τέλος τίποτα από όλα αυτά δεν θα μείνει παρά μόνο μια βαθιά ικανοποίηση και σιγουριά ότι στη σωστή στιγμή πήραμε την σωστή απόφαση και ως άνθρωποι κάναμε αυτό που μπορούσαμε. Ναι αυτό που μπορούσαμε. Γιατί τίποτα δεν γίνεται να κάνει κανείς παραπάνω από αυτό που μπορεί! Αλληλεγγύη και ανθρωπιά λοιπόν χωρίς ενοχή επειδή δεν κάναμε κάποια πράγματα καλύτερα. Δεν έχει νόημα να εξαντλείται κανείς με τέτοιες σκέψεις. Δράση. Μόνο δράση και αγάπη.
Το συμπέρασμά μας από όλη αυτή την εμπειρία μας μπορεί να συνοψιστεί σε ένα επιτακτικό δίλημμα. Ή θα αντιμετωπίσουμε τους πρόσφυγες με ανθρωπιά και αλληλεγγύη ή με μίσος και ρατσισμό.
Σ αυτό θα έρθει να μας κρίνει η Ιστορία και ας φροντίσουμε στο μελλοντικό ραντεβού μαζί της το ισοζύγιο που θα έχουμε να της δείξουμε να είναι θετικό.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.