Γι’ αυτό ποτέ μου δεν εκτίμησα τον Ταραντίνο: ο τύπος φτιάχνει ταινίες που του αρέσουν, τις επενδύει με μουσική που άκουγε όταν διάβαζε το πρώτο του πορνοπεριοδικό στην τουαλέτα του βιντεοκλάμπ που δούλευε, μας πήζει στην ατάκα και γυρνάει δεξιά κι αριστερά λέγοντας «πόσο κουλ είμαι».
Μπράβο το καταλάβαμε… Συγχαρητήρια για το ειρωνικό στιλάκι σου και άντε γεια σου τώρα, διότι αν σε αφήσουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας μαζί σου, θα κυκλοφορούν με σπαθιά σαμουράι και καουμπόικα καπέλα[1] και θα τρώνε ξύλο στο τραμ.
Η πλάκα είναι ότι η πρώτη του ταινία είναι και η καλύτερη (το Reservoir Dogs δηλαδή, αν και όλες του οι ταινίες πλάκα έχουν, απλά δεν είναι ταινίες), ακριβώς γιατί εκείνη η ταπεινότητά του μπροστά στην ευκαιρία που του δόθηκε, τον κάνει να ασχολείται περισσότερο με το πώς θα δομήσει κάτι για να κρατηθεί στην πιάτσα. Βέβαια, μετά πήρε αέρα και κάνει σαν υστερικός σε όποιον του κάνει κριτική – μεταξύ μας: ποιος νοιάζεται για το αν τα γουέστερν ή οι ταινίες καράτε είναι επίκαιρες…[2] Εξάλλου, είναι γνωστό ότι ο κόσμος ζητάει ένα όραμα, όχι βλακείες…[3]
Γενικώς, σιχαίνομαι την αυτοαναφορικότητα (εγώ τα κάνω τέλεια, εγώ δικαιώνομαι) και τον ετεροκαθορισμό (δεν ξέρω τι είμαι, αλλά τουλάχιστον δεν είμαι το άλλο). Άτιμα πράγματα, όντως… Σου περιορίζουν πάρα πολύ τους ορίζοντες… Σε εμποδίζουν να δεις μακροσκοπικά στο παρελθόν και στο μέλλον… Σε κάνουν στατικό, βολεμένο και πλαδαρό…[4] Και πολλές φορές τυφλώνουν… Είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη να …αχμ… και να λες «τι ωραίος είμαι».[5]
Βέβαια, η ζωή αντιγράφει την πολιτική (όταν λείπει η τέχνη). Ακόμα και στους πιο προοδευτικούς χώρους, η αυτοαναφορικότητα πάει σύννεφο. «Εμείς αυτό», «εμείς το άλλο» και όλοι οι άλλοι ηλίθιοι – εκτός αν συμφωνούν μαζί μας, οπότε το «εμείς» μεγαλώνει και μαζί και το ψώνιο μας.
Αφορμή γι’ αυτά που γράφω, τα οποία ενδιαφέρουν κόσμο περισσότερο και από όσο μετράει αυτή τη στιγμή στην καθημερινότητα ο Ψαριανός,[6] είναι πολύ πρόσφατη αρθρογραφία σε γνωστό λαϊκό ταξικό ιστοχώρο (ο οποίος δεν μαντεύετε ποιος είναι, αλλά είναι επειδή ψάχνετε σε λαϊκούς ταξικούς ιστοχώρους τόσην ώρα, αντί να πιάσετε την ειρωνεία). Αρκετοί αρθρογράφοι αναγνωρισμένοι και πασίγνωστοι (στο χώρο των πασίγνωστων και αναγνωρισμένων αρθρογράφων) αναλύουν το πόσο δίκιο έχει η Αριστερά (και ως συνήθως μόνο ένα κομμάτι της, τόσο μεγάλο που να χωράει σε τραπέζι μεζεδοπωλείου), πόσο δίκιο είχαν πάντα, πόσο με το λαό είμαστε ότι κι αν αυτός θέλει[7] . Δεν θα παραθέσω τα άρθρα, μπας και σας δώσει αυτό το άρθρο καμιά πρόκληση και ανοίξετε κανένα βιβλίο – generation Y και τρίχες κατσαρές!
Μην τρελαίνεστε μάγκες! Την Αριστερά η κρίση την έπιασε παντελώς απροετοίμαστη (άσχετα που κάποιοι κάτι λέγανε κάποτε κάπου) και δεν υπάρχει λόγος να είμαστε ΚΑΙ εδώ υποκειμενικοί του κερατά… Ούτε υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε. Δε ζητάει κανένας θαυματοποιούς και αλχημιστές – ειδικά όταν αυτοί βαφτίζουν εκ των υστέρων τις κοτρώνες που βγάζανε στο παρελθόν «φιλοσοφικές λίθους» (και το κρέας ψάρι). Άλλοι είχαν τα νούμερα, άλλοι έδιναν τα δάνεια, άλλοι έπαιρναν αποφάσεις, άλλοι δίνανε τις μίζες… και η Αριστερά; Έψαχνε να βρει ταυτότητα. Αυτή είναι η αλήθεια.
Φυσικά, όποιος γράφει έτσι δεν είναι χαζός. Μπορεί να μη βλέπει κάποια πράγματα, αλλά κάνει συστηματική δουλειά στο να υπεκφεύγει πραγματικά ερωτήματα και να παίζει παιχνιδάκια. Έστω, απλά όσοι φοβούνται τα τσουνάμι (λέμε τώρα, όσοι) ας μην κρατάνε μόνο ομπρέλα…
Επίσης, για να λέμε και καμιά κουβέντα της προκοπής, οι άνθρωποι δεν δένονται με τα «έλα μωρέ, αποκλείεται να είμαστε σαν αυτούς» ή τα «μόνο εμείς μπορούμε» – αν ήταν έτσι, θα έπαιρναν αγκαλιά τα προεκλογικά σποτάκια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τα τελευταία 30 χρόνια και θα τα φιλούσαν. Μπορεί ΤΑ ΠΑΝΤΑ να είναι πολιτική (realpolitik) στη ζωή, αλλά τους ανθρώπους τους δένουν για όλη τους τη ζωή η τέχνη (π.χ. η μουσική) και τα οράματα, που μιλούν στην καρδιά τους. Αλλιώς, να ‘ναι καλά η συναλλαγή: το «δώσε – πάρε».[8]
Αν δεν υπάρχει ένα όραμα σαφές, απέναντι στο οποίο ο άνθρωπος να μπορεί να δει τον εαυτό του κατώτερο, ψηφίδα στο χώρο και στο χρόνο, κομμάτι μιας κοινότητας ανθρώπων καταραμένων να παράγουν και να μην καρπώνονται, κληρονόμο και κληροδότη ταυτόχρονα, ε…τότε, σύντομα τέτοιες αναλύσεις του σήμερα θα γίνουν σημείο τρολλαρίσματος ανάμεσα σε αριστερούς φοιτητές του 2050[9]. Σύνεση και όραμα χρειάζεται λοιπόν «…ακριβώς γιατί εκείνη η ταπεινότητα του μπροστά στην ευκαιρία που του δόθηκε τον κάνει να ασχολείται περισσότερο με το πώς θα δομήσει κάτι», που έγραφε και ένας σοφός καμιά εικοσαριά σειρές πιο πάνω…
Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε… αν δεν πειστούν για αυτό το όραμα, «αυτοί» φταίνε, όχι «εμείς». Ή μήπως «αυτοί» έχουν πάντα δίκιο και ποτέ «εμείς»…; Μπερδεύτηκα πάλι…
[1] Προφανώς, η σωστή μόδα είναι φλάι ντούμπλε – φας (το φοράς και από την λαδί και από την πορτοκαλί πλευρά), μοϊκάνα μαλλί, τζιν σωλήνα, μαύρα άρβυλα και 60αράκι μηχανάκι. ΓΙ’ ΑΥΤΟ γουστάρουμε τον κάγκουρα Κώστα Μήτρογλου που επικρατεί του χιπστερά Τζιμπρίλ Σισέ. Για την ακρίβεια, όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι: Κώστας Μήτρογλου.
[2] Είναι γνωστό τοις πάσι ότι το σινεμά δε χρειάζεται επικαιροποίηση των γουέστερν και του Μπρους Λη – αυτά τα αγαπάμε για αυτό που ήταν τότε που ήταν και αν επικαιροποιούνταν, θα έπρεπε να είναι στα χέρια οποιουδήποτε σκηνοθέτη εκτός των Ταραντίνο – Ροντρίγκεζ. Έλεος πια με τους φλώρους με καουμπόικα καπέλα και το χιπστεράδικο κοινό τους…
[3] Επειδή δεν είμαι μόνο αντιδραστικός, αλλά έχω και θετικές προτάσεις για το μέλλον της χώρας, προτείνω την αποκαθήλωση των παραπάνω καμεραμέν (με εξαίρεση καναδυό ταινίες) και ζητώ να λάβει επιτέλους περίοπτη θέση στην Ιστορία το Ρόκι 4: ο Αμερικανός Ρόκι Μπαλμπόα με ερασιτεχνικά μέσα και μόνο όπλο την καρδιά, ξαπλώνει στο καναβάτσο τον υπέρδιπλο Σοβιετικό Ιβάν Ντράγκο που είναι θαύμα των στεροειδών και της άψυχης τεχνολογίας… οι απειλές του παλιορώσου πέφτουν στο κενό… ο Ρόκι εκδικείται τον αδικοχαμένο Αφροαμερικάνο φίλο του, ενώ είναι μακρυά από την οικογένεια του, με μόνη συντροφιά τον κουνιάδο του Πώλι (κλεισμένοι για μέρες σε μια καλύβα στη μέση του πουθενά, σίγουρα δεν έπαιξε τίποτα μεταξύ τους)… το κοινό πρώην αντι-αμερικάνων απελευθερώνεται από δεκαετίες δικτατορίας του προλεταριάτου… επευφημεί τον Ρόκι και παρασύρει τον φτυστό-σαν-Γκορμπατσόφ γραμματέα του ΚΚΣΕ να χειροκροτήσει τον ιμπεριαλιστή Ρόκι στον πρώτο αγώνα που παρακολούθησε (ούτε έναν αθλητή δε βγάλανε τόσα χρόνια)… στο τέλος, ακόμα κι ο loser σύντροφος Ιβάν κινείται ενάντια στον γραφειοκράτη πρόεδρο της ομοσπονδίας που του την λέει…και όλα αυτά, ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ (αδερφές μου)!!! (Ψυχροπολεμική) αξία: ανεκτίμητη…
[4] …γράφει ο άνθρωπος που κάθεται σε αναπαυτική καρέκλα και τρώει βρώμικο… αλλά δε θα μιλάμε για μένα τώρα.
[5] Τονίζω ευθύς εξαρχής ότι είμαι ενάντια, διότι είναι αμαρτία από την Εκκλησία μας (αυτοί οι άγιοι άνθρωποι οι μοναχοί πως την βγάζουνε άραγε;)… Σαν να βλέπεις στον καθρέφτη τον εαυτό σου να σκοτώνει άνθρωπο…
[6] Ο οποίος δεν είναι χίπστερ, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε διακρίσεις στην αντιπάθεια…
[7] Μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον πρόσκοπο (Αριστερά) και τη γριούλα (λαός)… Αν δεν το ξέρετε, δεν χάνετε και κάτι. Αν το ξέρετε, δεν χάνετε και κάτι… Το ερώτημα είναι: ο λαός ξέρει τι θέλει;
[8] Αφήνω a priori στην άκρη χιππισμούς και νεοχιππισμούς που κοντεύουν να γίνουν το modus vivendi κάθε σύγχρονης διαδικασίας αντίστασης και αντίδρασης (και να αποτελέσουν την ταφόπλακα των ονείρων χιλιάδων νέων που εξεγείρονται, όπως κατέληξε το κίνημα των χίππηδων τη δεκαετία του ’70 στην γενιά της δεκαετίας του ‘60). Επίσης, τα καταδικάζω, διότι μοιάζουν πολύ με τη λέξη «χίπστερ», που, όπως καταλάβατε, αποτελούν πλήγμα. Εξαίρεση είναι βέβαια το χιπ – χοπ. Άρα, συνοψίζοντας (για σήμερα): χίπστερ, χίππηδες (από όπου κι αν προέρχονται), emo, κοντοί με κόμπλεξ κατωτερότητας, Αλβανοί χρυσαυγίτες, Ψαριανός, όλοι στο ίδιο καράβι… Πάμε παρακάτου…
[9] Παραπέμπω σε σουρρεαλιστικές συζητήσεις ανάμεσα σε αριστερούς φοιτητές του 2010, όπου τσακώνονται αν το ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν αδελφό κόμμα με τον Τσαουσέσκου, αν το ΚΚΕ στήριζε τη Βόρεια Κορέα, αν η Αυγή απέκλειε παραμονές 21ης Απριλίου του ’67 την πιθανότητα πραξικοπήματος ως προβοκάτσια, αν ο Ζαχαριάδης έπινε τον καφέ του στο Κολωνάκι… Σε όλα τα παραπάνω, η απάντηση είναι ΒΕΒΑΙΩΣ! Όχι άλλο κόμπλεξ, μόνο αυτοσαρκασμός…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.