Το κατάλαβα αργά. Ένοιωσα τρόμο, συσσωρευμένη οργή. Την αμέσως επόμενη στιγμή προσπάθησα να το δικαιολογήσω… Bρήκα μόνο προφάσεις. Κατάλαβα ότι δεν είναι ένα απλό δράμα, είναι θρίλερ…
Το τηλέφωνο χτύπησε, το σήκωσα μετά από λίγα δευτερόλεπτα.
–Το βράδυ θα πάμε για φαί στις 10 με μια παρέα, θα έρθεις δεν ακούω κουβέντα. Στο στέκι μου φυσικά!
– Έγινε στις 10 θα είμαι εκεί.
Αν ήξερα τι θα γινόταν δεν θα είχα πάει. Στις 10 όμως έφτασα στο μαγαζί, περίμενα και λίγο. Καθίσαμε να φάμε, ενώσαμε δύο τραπέζια για να χωρέσουμε. Η εξυπηρέτηση ήταν άμεση, άλλωστε μας ήξεραν… δηλαδή τον φίλο μου. Λέγαμε διάφορα, περί ανέμων και υδάτων. Ήταν μαζί μας καινούρια πρόσωπα οπότε οι κλασικές συστάσεις ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαίες. Για να πω την αλήθεια τα θέματα ήταν αδιάφορα με κάποιες εξαιρέσεις… Άλλωστε τι να συζητήσεις με αγνώστους;!
Οι ώρες πέρασαν γρήγορα γιατί το φαί ήταν καλό, και το κρασί ακόμη καλύτερο. Έφτασε η ώρα να ζητήσουμε τον λογαριασμό! Σήκωσα το χέρι μου, δεν με είδε ο σερβιτόρος. Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή σχολίασα: « Στο εξωτερικό αυτό θεωρείται αγένεια. Πρέπει να κάνεις ένα πολύ διακριτικό νόημα με το χέρι χαμηλά και όχι να φωνάζεις γκαρσόν γκαρσόν!». Σαν φάνηκε ξανά ο σερβιτόρος άρχισα τα ακροβατικά με το χέρι μου, με είδε αυτή τη φορά. Ήρθε κοντά, γέλασε λίγο με τον φίλο μου – δεν κατάλαβα τι είπαν, κάτι δικά τους- και με ρωτάει τι θα ήθελα.
-Τον λογαριασμό αν είναι εύκολο.
-Αμέσως, θα φέρω και γλυκάκι, φυσικά!
Όντως ένα γλυκάκι το θέλαμε! Ήρθε με μια πιατέλα κορμό και τον Λογαριασμό(;)! Όχι, δεν ήταν λογαριασμός, ήταν το χαρτάκι της παραγγελίας. Εκνευρίζομαι αλλά αμέσως λέω: «Ε την απόδειξη αφού πληρώσουμε λογικά..» και έφαγα το μερτικό μου από τον κορμό, ίσως λίγο παραπάνω! Τα λεφτά τα έδωσαν σε μένα γιατί τι σόι οικονομολόγος ήμουν, έλεγαν. Αφού μάζεψα 50 ευρώ στα χέρια μου, ξαναφωνάζω το γκαρσόν, δίνω τα 50 ευρώ και το χαρτάκι της παραγγελίας με σύνολο 35 ευρώ.
-Να μας φέρεις και μια αποδειξούλα! (μην προσβάλω με απότομο λεξιλόγιο)
-Να σου φέρω ρε φιλαράκι την απόδειξη, αυτό νομίζεις θα σε σώσει από την εφορία;! Κάθεσαι και μαζεύεις αποδείξεις λες και θα γλιτώσεις φόρο στην τελική. Θα σου έρθει είτε από χαράτσι είτε από δε ξέρω και εγώ τι.
Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Από την μία με εξόργισε με το πόσο ανίδεος ήταν και από την άλλη συνειδητοποίησα ότι δε φταίει αυτός, αλλά η πολιτική του μαγαζιού που του μάθανε να εκπροσωπεί! Καταρχήν, απαιτώ το φαί μου να μην είναι «μαύρο» από τη φοροδιαφυγή του μαγαζάτορα, αλλά δεν το είπα. Ήταν και ο φίλος μου μπροστά, δεν ήθελα να χαλάσω την «σχέση» που έχει με το μαγαζί. Απάντησα διπλωματικά.
-Ε, τις μαζεύω καλού κακού δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται..
-Εντάξει, πάω να σε φτιάξω!
Δεν κατάλαβα τη φράση του η αλήθεια είναι. Αλλά περίμενα αυτή την 35ρα απόδειξη μαζί με τα ρέστα υπομονετικά ενώ συζητούσαμε το σκηνικό και με την παρέα. Ήρθε γρήγορα με τα 15 ευρώ, αλλά η επόμενη κίνηση του ήταν απρόσμενη και αφοπλιστική. Μου έδωσε αποδείξεις ύψους 80 ευρώ για να έχω να δηλώσω στην εφορία.. τις περνούσα κυκλικά στα δάχτυλα μου μήπως βρω τη δικιά μας ενώ παράλληλα το «γκαρσόν» πρότεινε στον φίλο μου όποτε θέλει να του δώσει και εκείνου αποδείξεις. Θράσος.
Τρόμος και Θράσος. Είναι δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο;! Είχα μείνει αμίλητος. Δεν ήξερα τι να πρωτοπώ. Να μιλήσω για την φοροδιαφυγή; Να ζητήσω την ΔΙΚΗ ΜΟΥ απόδειξη με την ημερομηνία και την ώρα που καθόμουν στο μαύρο τραπέζι; Δεν έκανα τίποτα. Σκέφτηκα τον φίλο μου που είχε σαστίσει με το πώς είχα αντιδράσει. Σηκωθήκαμε και φύγαμε.
Στο μυαλό μου όλοι εκείνοι οι παραγωγοί που πλήρωσαν φόρο για τις πρώτες ύλες. Από τα τρόφιμα μέχρι το χαρτί για της πετσέτες, το πλαστικό για τα μπουκάλια, το ξύλο στις καρέκλες και το ύφασμα στα μαξιλάρια. Όλοι αυτοί πλήρωσαν; Αν ναι, αυτός γιατί να μην πληρώσει;
Πριν μπούμε στο αμάξι με έπνιγε το δίκιο της αξιοκρατίας και της διαφάνειας. Κατηγορούσα το μαγαζί και ταυτόχρονα εμένα, τον φίλο μου, την παρέα μας, όσους έτρωγαν και όλη την κοινωνία που μας πέρασε σαν κουλτούρα να τρώμε «μαύρο φαί». Ένοιωσα ότι έπαιζα σε θρίλερ… Πρωταγωνιστούσα σε θρίλερ… Ζούσα την πραγματικότητα. Δεν είναι πως θέλω να μαζεύω αποδείξεις. Είναι που θέλω και οφείλω αν με σέβομαι, να Ζητάω Αποδείξεις.
Νίκος Γκολφινόπουλος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.