Όταν ακούμε φοιτητικά κινήματα, έρχεται κάτι αρκετά ακαθόριστο στο μυαλό μας. Κάτι που δε μπορεί να λάβει σχήμα και μορφή απαραιτήτως, που δε μπορεί να χρωματιστεί ή να μπει στα «ενήλικα» πλαίσια. Είναι ένας Μάης του ’68 ή ένα Πολυτεχνείο του ’73.
Όσο είμαστε νέοι δε μας νοιάζει να ξέρουμε τι υποβόσκει πίσω από αυτό, που καταλήγει και γιατί . Όχι επειδή είμαστε αφελείς ονειροπόλοι. Εξάλλου αν ίσχυε κάτι τέτοιο τα τότε φοιτητικά κινήματα δε θα είχαν συμπαρασύρει στο διάβα τους την εργατική τάξη, τους μαθητές και πολλά ακόμη μέρη που απαρτίζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι. Πολλές φορές δε μας νοιάζει, γιατί απλά αρκεί η έντονη ανάγκη για δικαιοσύνη και αλλαγή, η μετάβαση εκείνη από την εφηβεία στην ενηλικίωση που αρνείται να συμβιβαστεί με το υπάρχον status quo, ακόμη κι αν πεθάνει γι’ αυτό. Κι αν πεθάνει θα θυμίζει περισσότερο ποίημα, παρά προκήρυξη.
Τί είναι όμως αυτό που μας έχει κάνει να νιώσουμε αποδυναμωμένοι , εκείνο που απωθεί τον μέσο φοιτητή του σήμερα από το να συμμετέχει στα άμεσα «κοινά» του τη στιγμή που η παιδεία υποβαθμίζεται με κάθε δυνατό και πλέον ορατό τρόπο;
Έχω έτοιμες τις απαντήσεις των συμφοιτητών μου και μόνο που κάνω εικόνα τις συζητήσεις μας. Ο ένας θα πει πως ο μόνος δρόμος είναι τα κομματόσκυλα των παρατάξεων που αναπαράγουν τις πολιτικές και τη γραμμή του εκάστοτε κόμματος, ο άλλος θα πει πως δεν έχει σημασία, πως δε τον αφορά. Ο τρίτος θα θέλει να δει κάτι ανεξάρτητο, και όσοι όντως ανήκουν σε κάποια παράταξη θα του πουν πως το ανεξάρτητο, εν τέλει δεν είναι ανεξάρτητο.
Δεν ξέρω αν αυτό που απωθεί τον εκάστοτε φοιτητή είναι περισσότερο η λογική μιας άσκοπης διασκέδασης και απομάκρυνσης από τον κοινωνικό στίβο, μέσω των νεολαιών της δεξιάς κυβέρνησης ή ότι οι αριστεροί έχουν κομμένη και την καλημέρα μεταξύ τους, όταν ο ένας έχει κατεβάσει την αφίσα του άλλου. Δεν ξέρω αν είναι και η ίδια η έννοια του ατομικισμού που έχουμε πάρει για τσιτάτο από τα γεννοφάσκια μας. Το να διαβάσουμε , να τελειώσουμε τη σχολή μας στην ώρα της και να φύγουμε στο εξωτερικό.
Νομίζω πως το πρόβλημα είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Πως οι αριστεροί επαναπαύονται στις δάφνες του τίτλου τους συχνά πυκνά, ενώ θα έπρεπε να επαληθεύουν τον τίτλο αυτό. Πως οι φοιτητές έχουν νοηματοδοτήσει αλλιώς το περιεχόμενο του τίτλου τους, που ενώ γυρίζουν το βλέμμα από τον κοινωνικό τους χώρο, δηλαδή το πανεπιστήμιο, περιμένουν να δουν τη μεγαλύτερη ανατροπή των αιώνων όπως δωρεάν σίτιση και στέγαση μέσα σε λίγους μήνες. Γι’ αυτό ακριβώς, λυπάμαι που δε μπορούμε στο τώρα να μιλήσουμε για φοιτητικά κινήματα, αλλά για ένα φοιτητικό σώμα, άνισο και μεταθετικό στη δράση. Λυπάμαι πραγματικά που οι φοιτητικές εκλογές, θα μείνουν στις κάλπες ( και αν έρθει ο άλλος να ψηφίσει θα το θεωρήσουμε πολύ καλό κιόλας) αποτυπώνοντας ένα μικρόκοσμο της κοινωνίας.
Ε λοιπόν, αυτό που μας απομακρύνει από το να δούμε συλλογικά φοιτητικά κινήματα με όραμα και πολιτική κατεύθυνση, είναι καθαρά ότι φοβόμαστε να ρισκάρουμε. Πως ενσωματώσαμε και εμείς τη θεωρία του μεσσιανισμού, πως πιστεύουμε πως κάποιος άλλος θα μας σώσει, θα μας διασκεδάσει, θα μας οριοθετήσει, πως πιστέψαμε πως ο καθένας μέσω του παραταξιακού του μικρόκοσμου θα δει και μια δική του μαζικότητα. Μα η μαζικότητα είναι κοινή.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.