Περατζάδα σε (μουσικούς) ιστότοπους και πέφτει το μάτι στον τίτλο ενός άρθρου: «Η δεκαετία του ‘70 θα περνούσε σαν μια από της πιο βαρετές στην ιστορία αν δεν ξεσπούσε το κίνημα του Punk». Το ζήτημα δεν είναι τόσο να σταθείς στην ουσία της συγκεκριμένης γνώμης, αλλά στο τι παραπάνω έδωσε το punk στη rock μουσική σκηνή, ποια στοιχεία είναι αυτά που το διαφοροποιούν, και εν τέλει γιατί θεωρείται περισσότερο κίνημα, παρά μουσικό είδος.
Το punk όπου κι αν πηγαίνει όμως, σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε συνείδηση, φέρνει κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν έχει γνωρίσει ξανά ο κόσμος σε ένα μουσικό είδος
Γεννημένο στην Αμερική στα μέσα της δεκαετίας του ’70, με ρίζες που βρίσκονται στο garage rock φτάνει στην Αγγλία και γίνεται αμέσως πολύ δημοφιλές, ειδικά στη νεολαία. Τα μικρομάγαζα γεμίζουν από τοπικές μπάντες που παίζουν αυτόν τον καινούριο ήχο. Sex Pistols, The Clash, Crass γίνονται οι πιο γνωστοί εκπρόσωποι του punk και τα τραγούδια τους ακούγονται σε όλο το νησί και έπειτα περνούν τα σύνορα και γίνονται γνωστοί σε όλο τον κόσμο. Το punk όπου κι αν πηγαίνει όμως, σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε συνείδηση, φέρνει κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν έχει γνωρίσει ξανά ο κόσμος σε ένα μουσικό είδος.
Το rock μέχρι εκείνη τη δεκαετία είχε λίγο πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τα συγκροτήματα πίστευαν αρκετοί ότι έπαιζαν λίγο πολύ την ίδια μουσική, τον ίδιο περίπου ρυθμό, με τους στίχους τους να περιγράφουν συναισθήματα και εμπειρίες βασισμένες σε προσωπικά βιώματα. Ο χώρος της rock θεωρούνταν κορεσμένος και οι οπαδοί της απογοητευμένοι και διψασμένοι για κάτι νέο, κάτι πρωτοποριακό. Κοινωνικά, η μεγάλη μεταπολεμική ανάπτυξη έχει πατήσει φρένο, ο κόσμος συνεχίζεται να μαζεύεται με μεγαλύτερο ρυθμό στα μεγάλα αστικά κέντρα και τα προβλήματα της ανεργίας επηρεάζουν όλο και περισσότερους, και ιδιαίτερα τους νέους. Μέσα σε αυτό τον κοινωνικό βάλτο ήρθε ένα είδος μουσικής να δώσει τη διέξοδο που χρειαζόταν το κοινό για να μπορέσει να εκφραστεί. Σαν μουσική δεν ήταν μόνο απλή και εύκολη να την παρακολουθήσεις, αλλά μπορούσες με πολύ λίγες γνώσεις και μικρή δεξιότητα να παίξεις ερασιτεχνικά. Οι μπάντες ολιγομελείς με, συνήθως, μια κιθάρα, ένα μπάσο και ένα σετ drums. Φωνητικά ουρλιαχτά που σπάνε κόκκαλα, με στίχους αφιερωμένους στον κοινωνικό μικροαστισμό, σε επαναστατικά συνθήματα ανατροπής του σκηνικού, ενάντια σε όποιον μοχθεί ώστε να πάρει από τους ανθρώπους αυτό για το οποίο ζουν και ονειρεύονται. Με αίσθημα χλευασμού κοροϊδεύει αξίες που έπαυαν να έχουν νόημα και σημασία, αναδεικνύει την πλήξη, την απογοήτευση της κοινωνίας, και την καλεί να εξεγερθεί, να σπάσει τους τοίχους της συνείδησής του, και μετά απ΄αυτό να σκίσει τα κιτάπια που δεν έχει δημιουργήσει η ίδια, αλλά έχει αφομοιώσει. Όσοι αγκαλιάζουν το punk εκφράζουν σχεδόν όλο τους τον εαυτό με αυτά που τους δίνει η μουσική. Με ανάγκη να ξεχωρίσουν από τη μάζα και το «φυσιολογικό» δημιουργούν ιδιαίτερα ντυσίματα, με την κλασική μοϊκάνα στο κεφάλι, με σκοπό να σοκάρουν και να προκαλέσουν. Οτιδήποτε ακολουθεί τους τύπους και την κανονικότητα γίνεται κόκκινο πανί.
Γιατί κίνημα; Γιατί αν ανατρέξει κανείς στον ορισμό του κινήματος αντιλαμβάνεται πως είναι ένα εξόφθαλμο παράδειγμα. Είναι η προσπάθεια των ανθρώπων να επιφέρουν μια μεγάλη αλλαγή. Κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική. Να προσπαθήσουν να καταλάβουν τα πράγματα από μια άλλη οπτική, έξω από παρωπίδες. Το punk ήταν και παραμένει η μουσική του περιθωρίου. Του άναρχου. Αυτή είναι και η βασική διαφορά με τη rock. Εκεί που υπάρχει μελωδία, στο punk υπάρχει θόρυβος, εκεί που υπάρχουν ανατριχιαστικές φωνές υπάρχει κραυγή, εκεί που υπάρχουν μεγάλα τραγούδια υπάρχουν τρίλεπτες ξυραφιές. Το punk εκφράζει οργή, αγανάκτηση, μίσος, απέχθεια. Εκφράζει το αίσθημα της καταστροφής. Όχι της υλικής, αν και στο άκουσμα τραγουδιών τα ερεθίσματα για να σπάσεις το δωμάτιό σου, ή να χοροπηδήξεις και να χτυπήσεις τον διπλανό σου σε ένα live, είναι πολλά, το punk σου δίνει τη διάθεση να αποτινάξεις από πάνω σου, και από τις πλάτες της κοινωνίας όλη τη μιζέρια, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την «μικροαστική βαρβαρότητα». Γιατί οι άνθρωποι, συνήθως ψάχνουν να καθρεφτίσουν τα όνειρα τους σε κάτι απλοϊκό και δωρικό, μακριά από την ατέρμονη πολυπλοκότητα που επιβάλλουν πολλές φορές στους εαυτούς τους.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.