Ένας από τους πιο σημαντικούς τομείς κοινωνικής παρέμβασης είναι ο πολιτισμός. Κάθε λογής κοινωνικά μηνύματα, κάθε είδους κοινωνική εξέλιξη, πριν φτάσουν να αποτελέσουν σημείο παρέμβασης του κράτους μέσα από τη νομοθεσία, ή πριν ακόμα αναγνωριστούν από επίσημους φορείς, αναπτύσσονται και διαδίδονται μέσα από έργα τέχνης.
Πολλές φορές οι ομάδες που δρουν στις παρυφές της κοινωνίας, περιθωριοποιημένες και απόβλητες από μεγάλα κομμάτια της, θύματα προκαταλήψεων αλλά και άρνησης να τις δουν, δρουν μέσα σε κλειστούς κύκλους. Το μυστικό της δουλειάς τους μεταδίδεται αρχικά από στόμα σε στόμα και, αν βρει ανταπόκριση, ο κύκλος ανοίγει προσελκύοντας καινούργια μέλη.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 μια ομάδα καλλιτεχνών αισθάνθηκαν ότι δε μπορούσαν πλέον να αποδεχτούν την κοινότητά τους, κυρίως τη γκέι υποκουλτούρα που δρούσε από και για τις κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις. Μετά την απελευθέρωση που έφεραν τα πρώτα pride parades τη δεκαετία του 1970, μετά τις μεγάλες ταραχές που έγιναν στο Stonewall Inn, η ΛΟΑΤ+ κοινότητα εξελίχθηκε με τέτοιο τρόπο, που πολλά μέλη της αισθάνονταν μη αποδεκτά. Υπήρχαν για παράδειγμα γκέι μπαρ σε μεγάλες πόλεις όπως το Λονδίνο, το Λος Άντζελες, ή το Τορόντο, πράγμα που έγινε κανόνας αργότερα παντού, που είχαν τοποθετήσει έλεγχο στις πόρτες τους και απέκλειαν ανθρώπους με κανόνα το ντύσιμό τους. Αυτού του είδους ο αποκλεισμός ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τις αρχές της απελευθέρωσης της ΛΟΑΤ+ κοινότητας και της διεκδίκησης ορατότητας και αποδοχής για όλους.
*** Local Caption *** Queercore: How to Punk a Revolution, , Yony Leyser, USA/D, 2017, V’17, Dokumentarfilme
Με αυτά τα δεδομένα αυτή η ομάδα καλλιτεχνών όπως ο Bruce LaBruce και η G.B. Jones προσπάθησε να εκφραστεί και να δηλώσει την αντίθεσή της στην ομοφοβία της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα και της ίδιας της κοινότητας. Εκδίδοντας φανζίν, γράφοντας άρθρα και μουσική, δίνοντας ριζοσπαστικές συνεντεύξεις και γυρνώντας ταινίες με super8 κάμερα, δημιούργησαν έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο που στόχο είχε, όχι να έρθει σε συμβιβασμό με τον παλιό κόσμο και να γίνει κοινωνικά αποδεκτός, ούτε να είναι πολιτικά ορθός, αλλά να καταστρέψει από τα θεμέλια όλες τις κατεστημένες αντιλήψεις.
Η ιστορία του Queercore, το οποίο αρχικά ονομάστηκε Homocore και άλλαξε το όνομά του μετά την ανάπτυξη του queer κινήματος για να γίνει περισσότερο συμπεριληπτικό, δεν είναι ευρέως γνωστή, ούτε η επιρροή που είχε στην ανάπτυξη του ΛΟΑΤ+ κινήματος ευρύτερα στην κοινωνία. Το Queercore έχει τις ρίζες του σε καλλιτέχνες όπως ο Άντι Γουόρχολ, ο Ντέρεκ Τζάρμαν και ο Τζον Γουότερς, αλλά φτάνει μέχρι τις μέρες μας, πάντα με μια πολεμική οπτική, με τη διοργάνωση μεγάλων φεστιβάλ στην Αγγλία, όπως είναι το Queer Riot στο Λονδίνο και το Queer We Go στο Λονδίνο και στο Λιντς. Στην Αμερική το βιβλίο Queercore: Queer Punk Media Subculture ανανέωσε το ενδιαφέρον για το κίνημα, μέσα από την παράθεση μιας ιστορικής αναδρομής και την προβολή της σύμπλευσης μεταξύ της queer κινήματος και του punk.
Ο σκηνοθέτης Yony Leyser με το φιλμ Queercore: How to Punk a Revolution επαναφέρει το κίνημα στο προσκήνιο παρουσιάζοντας μια ιστορική αναδρομή στις ρίζες του με συνεντεύξεις με τους κύριους πρωταγωνιστές του και με αναφορές σε κάθε του πολιτική και καλλιτεχνική έκφραση και τη σύνδεσή της με τις κινηματικές διαδικασίες.
Όπως γράφει ο ίδιος «Η επιρροή του Queercore δεν πρέπει να υποτιμάται. Άνοιξε τις πόρτες για ένα καινούργιο μουσικό είδος, όπως η Electroclash και το Queer Hip-Hop. Η αισθητική του βρίσκει απήχηση σήμερα ακόμα και σε mainstream διαφημιστικές καμπάνιες. Ο Gucci ονόμασε Queercore μια καινούργια συλλογή παπουτσιών, για να δεχτεί εύλογα τη δριμύτατη κριτική του Bruce LaBruce και της G.B. Jones. Indie καλλιτέχνες, όπως η σκηνοθέτις Miranda July, ή η μουσικός και κωμικός Carry Brownstein έπαιζαν αρχικά σε Queercore συγκροτήματα. Ο Bruce LaBruce, που είναι πιθανώς ο πιο γνωστός αντιπρόσωπος του κινήματος, γυρίζει σήμερα ταινίες που απηχούν τις αρχές του κινήματος και εγκωμιάζονται από την κριτική. Ακόμα και το ΜΟΜΑ στη Νέα Υόρκη τού αφιέρωσε το 2014 μια ρετροσπεκτίβα, ενώ ήδη εδώ και χρόνια εκθέτει την εικαστική του τέχνη σε γκαλερί. Παρόλα αυτά ακόμα σήμερα υπάρχουν έργα του που γίνονται αντικείμενα λογοκρισίας, προκαλούν σκάνδαλο. Παρά την αναγνωρισιμότητά του, πολύ λίγα είναι γνωστά γι αυτό το μεταμοντέρνο και επαναστατικό κίνημα, που ξεκίνησε πριν από 30 χρόνια και πλέον. Με την ταινία μου θέλησα να καλύψω αυτό το κενό».
Το φεστιβάλ ΛΟΑΤ+ ταινιών Outview, που γίνεται και φέτος στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας από 19-25 Απριλίου, συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του την ταινία του Yony Leyser. Η προβολή θα γίνει την Παρασκευή 20 Απριλίου στις 22:15. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης θα είναι παρών και θα απαντήσει στις ερωτήσεις του κοινού μετά την προβολή.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.