Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “Το Μικρό Πόνι”, ένα σύγχρονο έργο του Ισπανού συγγραφέα Πάκο Μπεθέρα, στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για την πλοκή του έργου και για τον ρόλο που υποδύεστε.
Ο Πάκο Μπεθέρα στο έργο του ‘Το Μικρό Πόνι’ παρουσιάζει μια οικογένεια: τον Χάικε, την Ιρέν και τον δεκάχρονο γιο τους, Λογισμοί. Ο Λογισμοί δεν εμφανίζεται στη σκηνή, ολόκληρο το έργο όμως περιστρέφεται γύρω από εκείνον. Ένα περιστατικό βίας στο σχολείο παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις μέσα από τους λάθος χειρισμούς του σχολείου, της κοινωνίας και της οικογένειας. Τα γεγονότα καλπάζουν σαν ένα μικρό πόνι που θέλει να ελευθερωθεί από τον πόνο και το ψέμα. Οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με σκληρές αλήθειες που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν. Η Ιρέν που υποδύομαι περνάει μέσα από δαιδάλους για να καταλήξει στο αυτονόητο, την αγάπη της για το παιδί της.
Για να προσεγγίσετε τον ρόλο σας κάνατε κάποια έρευνα;
Όλοι μαζί μελετήσαμε τα πραγματικά γεγονότα, από τα οποία εμπνεύστηκε ο συγγραφέας, καθώς και άλλα παρόμοια – δυστυχώς η λίστα των περιστατικών είναι μακρά. Πέρα απ’ αυτό προσπάθησα να δω, τι θα ήταν αυτό που εμένα θα τρόμαζε, αν βρισκόμουν σε αντίστοιχη θέση με την Ιρέν και πόσο έτοιμη θα ήμουν να το αντιμετωπίσω σωστά. Τέλος η καθημερινή μας συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά που υποτίθεται πως λατρεύουμε, μας δείχνει πολλά για τα σκοτεινά μας κομμάτια που θέλουν φροντίδα. Για να αγαπήσουμε τα παιδιά μας πρέπει να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μέσα μας – κι αυτή η έρευνα δεν τελειώνει ποτέ.
Στα δικά σας σχολικά χρόνια υπήρχε το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού; Θυμάστε κάποιο περιστατικό που να είχε δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα;
Δυστυχώς υπάρχει πάντα και παντού, τότε δεν το ονομάζαμε bullying, αλλά πείραγμα ή κοροϊδία. Κάποιες φορές χαριτωμένο, αστείο, χοντροκομμένο έως σκληρό, πολύ σκληρό και επικίνδυνο. Μεγάλωσα στα Γιάννενα και όλα μοιάζανε πιο ήσυχα, πιο γλυκά, παρόλα αυτά στην τετάρτη δημοτικού είχα έναν δάσκαλο, που όταν με ρώτησε από πού είναι η καταγωγή μου και του είπα από τη Λέσβο, γέλασε λέγοντας: “‘Α, είσαι, δηλαδή, λεσβία!”. Στο πίσω θρανίο καθόταν όλα τα χρόνια του γυμνασίου δύο ήσυχα κορίτσια, πολύ καλές μαθήτριες, που δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο σκεπτικές κι απομονωμένες, μετά από χρόνια έμαθα ότι ήταν τσιγγάνες. Κι άλλα πολλά που αντιληφθήκαμε ή δεν αντιληφθήκαμε…
Θεωρείτε ότι το Bullying έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις σήμερα;
Νομίζω πως η εποχή είναι πιο σκληρή, πιο άγρια. Στις μεγάλες πόλεις η αποξένωση που μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί στο σχολείο δεν αντισταθμίζεται εύκολα από μια καλή παρέα στη γειτονιά ή άλλους φίλους. Κάποιο περιστατικό μπορεί να μη γίνει άμεσα αντιληπτό από τους γονείς και να πάρει πιο εύκολα ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα… χίλια τέσσερα και ταυτόχρονα αυτό να μη μας γεμίζει φόβο… δύσκολες πίστες.
Σχολιάστε μου το γεγονός ότι οι γονείς της ιστορίας αποφασίζουν «για το παιδί, χωρίς το παιδί».
Πόσες φορές δεν θεωρούμε ότι ξέρουμε καλύτερα τι είναι καλό για τους δικούς μας ανθρώπους απ’ ότι οι ίδιοι, πόσες φορές δεν κρίνουμε τις αποφάσεις τους ή δεν επεμβαίνουμε; Πόσο μάλλον στις αποφάσεις των μικρών παιδιών και μάλιστα όταν αυτές μας προκαλούν απέραντο φόβο. Οι γονείς της ιστορίας δεν έχουν κακή πρόθεση, στο όνομα όμως της αγάπης διαπράττουν εγκλήματα. Δεν προλαβαίνουν να νοιαστούν για το παιδί, γιατί η δίνη του τρόμου τους έχει καταβάλει. Αυτό λέει το έργο: Προσοχή στους αγαπημένους μας και κυρίως στα παιδιά, μπορεί να πληγωθούν ανεπανόρθωτα. Προσοχή σε ό,τι νομίζουμε ότι ξέρουμε για τις ζωές των άλλων και τις επιθυμίες τους, για το σωστό και το λάθος.
Η παράσταση “Το Μικρό Πόνι” φωτογραφίζει το φαινόμενο του εκφοβισμού προτείνοντας παράλληλα λύσεις;
Κατά τη γνώμη μου η λύση που προτείνει ο Πάκο Μπεθέρα είναι να βγάλουμε φτερά μαζί με τα παιδιά μας κι όχι να προσπαθούμε να κόψουμε τα δικά τους. Η αληθινά παιδική ψυχή μας θα μας επιβάλει την κατανόηση και την αγάπη κι όχι τον φόβο και την κριτική.
Κατά την προσωπική σας άποψη πώς μπορεί το φαινόμενο να περιοριστεί;
Νομίζω πως πάντα οι ομάδες θα ψάχνουν να βρουν στόχους για να ξεσπάσουν και πάντα κάποιοι θα γίνονται στόχοι. Όσο μεγαλύτερος ο φόβος τριγύρω τόσο χειρότερα. Θα έλεγα πως μόνο αν πάψουμε κάποτε να οχυρωνόμαστε πίσω από τους εαυτούς μας και τις βεβαιότητές μας, μόνο αν προσπαθήσουμε να δούμε τον άλλο πραγματικά και να τον αφήσουμε να μας αλλάξει, να μας ανατρέψει, να μας ελευθερώσει… δυστυχώς όμως αυτές είναι ευχές. Η παιδεία μόνο θα ήταν η λύση, αν μπορούσε το εκπαιδευτικό σύστημα να δουλέψει συλλογικά, αλλά οι προσπάθειες είναι πάντα μεμονωμένες, είναι προσωπικές. Ο καθένας ό,τι μπορεί στον μικρόκοσμό του.
Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που είναι θύμα Bullying;
Δύσκολη ερώτηση. Οι πολλοί φαίνονται ισχυροί, αλλά είναι αδύναμοι όσο κρύβονται πίσω από μια πλειοψηφία. Η ζωή δεν είναι μόνο αυτοί. Πάντα κάπου θα υπάρχει αγάπη.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Προς το παρόν συνεχίζουμε τις παραστάσεις του Μικρού Πόνι. Εύχομαι να είναι πολλές.
Τ Ο Μ Ι Κ Ρ Ο Π Ο Ν I
του Πάκο Μπεθέρα
Κάτω Χώρος
Από 13.10.2017 μέχρι 07.01.2018
Η σχέση ενός ζευγαριού δοκιμάζεται όταν ο δεκάχρονος γιος τους επιλέγει να πάει στο σχολείο κρατώντας μια σάκα που έχει φιγούρες από την αγαπημένη του σειρά κινουμένων σχεδίων. Ο διευθυντής ζητάει από τους γονείς να μην ξαναπάει το παιδί στο σχολείο με την συγκεκριμένη σάκα, καθώς προκαλεί. Το αγόρι όμως αρνείται να την αφήσει και έτσι τα επεισόδια κλιμακώνονται και παίρνουν διαστάσεις ανελέητης σκληρότητας. Το σχολείο κατηγορεί το παιδί και ζητάει την απομάκρυνσή του.
Οι γονείς του παιδιού, που διαφωνούν μεταξύ τους ως προς το χειρισμό της υπόθεσης, μιλάνε συνεχώς για το παιδί τους αλλά ποτέ με το παιδί τους και φυσικά αποφασίζουν ερήμην του. Η σάκα στην παιδική πλάτη «βαραίνει» και το παιδί προσπαθεί πια να υπερασπιστεί τον εαυτό του ολομόναχο.
Ο συγγραφέας, εμπνευσμένος από αληθινά περιστατικά, εξερευνά τις ευθύνες και τα αίτια του εκφοβισμού, εστιάζει στο θέμα της διαφορετικότητας και της αποδοχής του εαυτού μας και των γύρω μας.
Το Μικρό Πόνι είναι αφιερωμένο από τον ίδιο στη μνήμη δύο παιδιών, του Μάικλ Μορόνες και του Γκρέισον Μπρους, τα οποία το 2014 υπήρξαν τραγικά θύματα κακοποίησης.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
ΧΩΡΟΣ
Κάτω Χώρος
Από 13.10.2017 μέχρι 07.01.2018
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Παρασκευή 21:15
Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Παρασκευή
Κανονικό 13€
Φοιτητικό 10€
Ανέργων 8€
Σάββατο-Κυριακή
Κανονικό 14€
Φοιτητικό / Ανέργων 12€
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 80 λεπτά
Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται:
www.viva.gr/tickets/theater/theatro-tou-neou-kosmou/to-mikro-poni
info@nkt.gr
www.nkt.gr
www.facebook.com/theatroneoukosmou
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαρία Τσολάκη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.