Ξεκινά να παίζει στο δρόμο, όταν ακόμα υπηρετούσε την… μαμά-πατρίδα. «Δεν προλάβαινα ούτε live να κλείσω, ούτε είχα από κάπου αλλού να πάρω λεφτά».
Στην πορεία, η ανάγκη για ένα χαρτζιλίκι γίνεται… έρωτας και ένα «απαραίτητο κομμάτι του εαυτού μου. Με τον καιρό πήρε μια άλλη διάσταση, μου άρεσε πάρα πολύ, μου έκανε ένα κλικ μέσα μου και έγινε κάτι παραπάνω από ανάγκη. Μάλλον έγινε κάτι παραπάνω από οικονομική ανάγκη», λέει στο 3pointmagazine.gr ο Άγγελος Κυπριανός και σιγά-σιγά ξετυλίγει το κουβάρι της δικής του ιστορίας. Όπως κάνει δηλαδή με όσες περιγράφει σε κάθε του ζωντανή εμφάνιση. Η διαφορά είναι, ότι στην προκειμένη πρωταγωνιστεί ο ίδιος.
Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως Remi. Το όνομα του δεν κρύβει κάποιο μυστήριο, όπως πολλοί υποθέτουν. «Απλώς μου άρεσε. Το άκουσα στη Γαλλία και πλέον το χρησιμοποιούμε για το σχήμα που έχουμε». Mια πενταμελής μπάντα, που αποτελείται από την Ηλιάνα Κορέτση στο τσέλο,τον Bαγγέλη Κόρακα στα ντραμς, τον Μάκη Καφετζιδάκη στο μπάσο, τον Κώστα Σκέντερη σε κιθάρα/μαντολίνο, τον Άγγελο Κυπριανό σε φωνή, κιθάρα και στίχο. Τα πάντα στα… Αγγλικά. «Εκφράζομαι πιο εύκολα. Με αγγλική μουσική μεγάλωσα, δεν ασχολήθηκα ποτέ με το ελληνικό τραγούδι. Μικρός άκουγα μόνο Τρύπες, Σιδηρόπουλο και Ξύλινα Σπαθιά, οπότε δεν είχα αυτού του τύπου τα ερεθίσματα».
Αν και γεννήθηκε και έμεινε για πολλά χρόνια στις Σπέτσες, την παρθενική του εμφάνιση την πραγματοποιεί στην Αρεοπαγίτου. Αφού ξεπερνά το όποιο τρακ υπάρχει, αρχίζει να το απολαμβάνει. H μουσική αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με τους περαστικούς, αλλά και με όσους κάνουν busking όπως εκείνος. «Κάποιοι άνθρωποι που ήταν από τη Συρία με βρίσκουν και αρχίζουν να μοιράζονται μαζί μου τις δικές τους ιστορίες. Ο ένας μιλά σπαστά ελληνικά και μου ζητά να παίξω ένα τραγούδι “για μια κοπέλα που είναι μακριά”. Του λέω “φίλε μου όλα τα τραγούδια γι’ αυτό μιλάνε, οπότε διάλεξε πιο συγκεκριμένα”», περιγράφει γελώντας και συνεχίζει «μου ζητά “κάτι ελληνικό”. Του λέω “ελληνικά κομμάτια ξέρω μόνο 2-3” και τελικά του έπαιξα το “Ήτανε μια φορά”.
Κάπως έτσι, ξεκινά να μου διηγείται σιγά-σιγά την ιστορία του. Ήταν παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του, όπως έλεγε. Κάποια στιγμή τον παίρνουν στο στρατό με το ζόρι για 2 χρόνια. Εκείνη δεν τον περίμενε. Τον άφησε και έφυγε. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Έχασε τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Ωστόσο, όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά έβαλε σκοπό ζωής, να πάει να τη βρει. Καταφέρνει με αρκετό κόπο να μάθει πως είναι στην Ιταλία. Εξαιτίας της γραφειοκρατίας και της δυσκολίας όμως, να βγάλει τα έγγραφα που απαιτούνται, χρειάστηκε να περάσουν 10 ολόκληρα χρόνια προκειμένου να τα καταφέρει. Μαθαίνει ότι εκείνη έχει κάνει παιδιά, έχει παντρευτεί και συνεχίζει κανονικά τη ζωή της. Δεν πτοείται. Άλλωστε δεν ήθελε να την αναστατώσει. Το μόνο που ήθελε ήταν απλώς να μένει κοντά της. Δεν ήθελε να την ενοχλεί, απλώς να τη βλέπει, να την αισθάνεται δίπλα του».
Κομπιάζει λίγο και θυμάται πως «εκείνη τη στιγμή έγινε το πρώτο κλικ. Εκεί έγραψα το πρώτο τραγούδι. Δεν το κυκλοφόρησα ποτέ. Σκέφτηκα όμως να μαζέψω πολλές ιστορίες, που στη συνέχεια θα γίνονται τραγούδια». Όπερ και εγένετο. Μέχρι στιγμής μετρά ήδη δύο δίσκους. Το “Street Serenade” κυκλοφόρησε το 2011 και ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε το “Τhe Gospel of the Road”. Koμμάτια όπως το “Save your soul”, ή το “Paris Hotel” έχουν γίνει ήδη αγαπητά. Ευαίσθητα, μελαγχολικά με δυνατό στίχο και σκέψεις που λίγο πολύ κουβαλάμε όλοι μας, αλλά φοβόμαστε να εκφράσουμε. «Δεν καταλαβαίνω γιατί αν κάποιος θέλει, δεν κάνει κάτι για να το ζήσει. Πρέπει να κάνουμε επιλογές που θα μας ευχαριστούν».
Αντί για χρήματα… ψάρια!
Αν και στην Ελλάδα ακόμα υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είσαι “παρακατιανός αν παίζεις μουσική στο δρόμο”, η σχέση με τον κόσμο γίνεται με τον καιρό όλο και καλύτερη. «Έχω δει άτομα να μου αφήνουν λεφτά. Ακόμα και αν είχαν χρυσάφι θα το έδιναν! Μια γυναίκα που δεν είχε λεφτά μου άφησε ψάρια (γέλια)! Μια γιαγιά πάλι μου είχε αφήσει σοκολατάκια, άλλη φορά μου είχε αφήσει λεφτά ένα παιδί που πούλαγε χαρτομάντιλα».
Ο ίδιος εξηγεί αυτή τη στάση, λέγοντας ότι «έχει ανάγκη ο κόσμος να ακούει κάτι. Ο καθένας που περπατά στο δρόμο κουβαλά χίλια δυο. Μπορεί να πηγαίνει στη δουλειά του, να περνάει την καλύτερη ή τη χειρότερη μέρας της ζωής του και να ακούσει κάτι, που θα τον ιντριγκάρει. Το έχω δει να συμβαίνει ακόμα και με μένα. Να περπατάω και να ακούσω έναν μουσικό που παίζει κάτι και μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία. Μ’ ενθουσιάζει! Μπορούν να προκληθούν πολύ δυνατά συναισθήματα».
Το προφίλ των μουσικών του δρόμου διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. «Άμα πας θα δεις λίγο από όλα… Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που ζουν από αυτό, αλλά θα δεις κι αυτούς που πάνε για το εξτρά, όπως κι αυτούς που πάνε για τη φάση χωρίς να νοιάζονται για τα χρήματα…» Ο καθένας τους όμως έχει «να διηγηθεί τουλάχιστον από μια τρομερή ιστορία. Ο Ντιτρόιτ Τζίμι με τον οποίο παίζαμε όλο το χειμώνα πέρυσι και θεωρείται από τις σταθερές παρουσίες στο δρόμο, αν και μόλις 42 χρονών έχει να σου πει πολλά. Και μόνο το γεγονός ότι είχει φύγει από την Ελβετία και ήρθε με τα πόδια στην Ελλάδα, αρκεί για να καταλάβει κάποιος τι έχει περάσει».
Όσον αφορά τη δική του ξεχωριστή ιστορία «αυτό που έχω να μοιραστώ με τον κόσμο και πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερη αξία είναι ο γύρος της Ευρώπης, παίζοντας μουσική στο δρόμο. Αυτό είναι ό,τι πιο ωραίο έχω κάνει και μου ‘χει δώσει τα περισσότερα». Ο Remi παίζει συνήθως «στην Ερμού, στην Αρεοπαγίτου, στη πλατεία της Νέας Σμύρνης, στο Παλαιό Φάληρο. Υπάρχουν συγκεκριμένες τοποθεσίες και σημεία που στήνεις. Το καλό είναι ότι γνωριζόμαστε μεταξύ μας και έχουμε φτιάξει κάποια ωράρια. Για παράδειγμα στην Καπνικαρέα, πας έχοντας συνεννοηθεί. Από 2 έως 4 θα είμαι εγώ, το επόμενο δίωρο άλλος κ.ο.κ. Μπορείς να πας και στο έτσι, απλά το πιθανότερο είναι να μην μπορέσεις να βρεις χώρο να παίξεις. Φροντίζουμε να κρατάμε μια απόσταση 100 μέτρων από τον άλλον. Δεν πατάει ο ένας τον άλλο».
Το ωράριο καθορίζεται από τη διάθεση, αλλά συνήθως «πάω καθημερινά και παίζω για 2 ώρες περίπου, εκτός και αν έχω πρόβα, οπότε δεν αντέχω να τα κουμαντάρω. Μ’ αρέσει να παίζω το πρωί. Κατά τις 11. Μου αρέσει η πρωινή ενέργεια και ο κόσμος έχει καλύτερη διάθεση».
H… καντάδα
Η εικόνα ενός τροβαδούρου κάτω από το μπαλκόνι είναι ταυτισμένη με παλαιότερες δεκαετίες. Κι όμως ο κόσμος παραμένει ρομαντικός. Δεν κοιτάζει το παρελθόν με αποστροφή. Βάζει στην άκρη “το τί θα πει ο κόσμος” και διαλέγει όμορφους τρόπους για να προσεγγίσει αυτόν που αγαπά. «Μια φορά με είχε καλέσει μια κοπέλα να κάνω καντάδα σε μια φίλη της. Μου λέει “θέλω να έρθεις Νέα Σμύρνη, έχω μαλώσει με μια φίλη μου που είναι πάρα πολύ σημαντική για εμένα και δεν θα με συγχωρέσει με τίποτα. Έχει γενέθλια σήμερα και θέλω να έρθεις κάτω από το σπίτι για να της τραγουδήσεις χρόνια πολλά”. Ε, και το έκανα, γιατί όχι; Της είχαμε ετοιμάσει από κάτω στο δρόμο με σπρέι χρόνια πολλά, της είχε γράψει “συγγνώμη, σ’ αγαπώ” και κάποια στιγμή η κοπέλα βγήκε στο μπαλκόνι, άρχισαν οι αγκαλιές. Κάπου εκεί έφυγα..!» (γέλια)
Δεν ντρεπόσουν; τον ρωτάω αυθόρμητα. «Όταν καταλάβεις ότι δίνεις κάτι και ο άλλος παίρνει κάτι ωραίο και όχι κάτι άσχημο, πάντοτε το κάνεις με ευχαρίστηση, χωρίς να το πολυσκεφτείς». Το σημαντικό για τον ίδιο είναι το να ακολουθείς την ανάγκη σου. «Ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που τον γεμίζει. Ο αδερφός μου έχει σπουδάσει ψυχολογία, αλλά είναι κιθαρίστας και από την κιθάρα θα ζήσει τελικά, γιατί πάντα αυτό στήριζε και αγαπούσε, τέλος. Ο άνθρωπός πάντα καταλήγει στην κλίση του, σε αυτό που γουστάρει να κάνει. Έτσι, και βγάζει λεφτά για να ζήσει και είναι εντάξει με τον εαυτό του. Τα υπόλοιπα είναι μαλακίες (sic). Υπάρχουν άνθρωποι που σου λένε “Αχ πάντα ήθελα να κάνω και εγώ αυτό αλλά δεν μπορώ..”, ή “πόσο ζηλεύω αυτό που κάνεις, και ‘γω θα ‘θελα να ταξιδεύω”, ε ταξίδεψε ρε φίλε 100 ευρώ κάνει, πάρτα και πήγαινε, έλεος! Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω…»
Γιατί δεν γίνεται πιστεύεις;
«Γιατί ο κόσμος είναι πάρα πολύ μπλοκαρισμένος, είναι θέμα παιδείας πιο πολύ πιστεύω. Όταν λέω παιδείας δεν το λέω με την έννοια της μόρφωσης, το λέω με την έννοια της εσωτερικής αναζήτησης, δεν ασχολείται με το να δει τί θέλει να κάνει, ακολουθεί μια ρουτίνα, εγκλωβίζεται σ’ένα δίχτυ ασφαλείας που οφείλεται έως ένα βαθμό και στη στάση των γονιών».
Στα χνάρια του… Πρίγκιπα
Αν και χρησιμοποιεί αποκλειστικά αγγλικό στίχο, δεν λέει “όχι” στο διαφορετικό. Του αρέσει να δοκιμάζει, να πειραματίζεται, να ψάχνει διαφορετικές διεξόδους μέσω της μουσικής διαφορετικά πράγματα και σχεδιάζει.. «Θέλω να κάνω ένα ελληνόφωνο project, που να ‘χει τραγούδια που θα είναι ρεμπετικο-blues φάση, όπως έκανε ο Σιδηρόπουλος». Αγαπά τα blues. Για τον ίδιο είναι «η πιο ωμή και ειλικρινής μουσική που υπάρχει. Δηλαδή, τη γράφανε οι τύποι στα χωράφια, οι μαύροι, που σκάβανε και τραγουδάγανε gospel και τραγουδάγανε για το πόσο κουρασμένοι, για το πόσο φτωχοί και ταλαιπωρημένοι είναι. Ένα αληθινό παράπονο, μια αληθινή στεναχώρια. Το rhythm ‘n’ blues είναι ότι πιο ενεργειακό και σεξουαλικό υπάρχει σε μουσική. Είναι φουλ σεξ και είναι πάρα πολύ καλό να υπάρχει αυτό στο live, ηλεκτρισμός..»
Τον ίδιο ηλεκτρισμό συναντά κανείς στον δρόμο. Αυτή είναι και η διαφορά του με το οποιοδήποτε μαγαζί. «Στο δρόμο δεν θα μοιραστείς, στο δρόμο παίρνεις ιστορίες τις δέχεσαι, στο stage τις βγάζεις…»
Για το μέλλον…
«…σκοπεύω την άνοιξη να κάνω ένα μεγάλο γύρο στην Ευρώπη, τον οποίο τον κανονίζω από τώρα. Θα χαρτογραφήσω πορεία η οποία θα είναι διαφορετική απ’ όσες έχω κάνει μέχρι στιγμής και θα έρθουν μαζί μου και άλλοι καλλιτέχνες. Δεν θέλω να πω από τώρα ποιοί και πώς γιατί δεν ξέρω κιόλας. Αλλά θα γίνει ένα μεγάλο ταξίδι το οποίο θα το φιλμάρουμε κιόλας. Θα μονταριστεί στο τέλος και θα έχει φουλ μουσική του δρόμου αλλά και μαγαζιά και διάφορα… Οπότε ναι, άμα θες να έρθεις μαζί. Άνοιξη υπολόγιζε, να λιώσουν τα χιόνια.. Θέλω να είμαστε μια ομάδα 5-6 ανθρώπων όπου 2-3 θα παίζουν τη μουσική και άλλοι 2-3 θα είναι για το βίντεο, για το ημερολόγιο, για την όλη διαδικασία….»
Κάποια στιγμή…
«… θέλω ακόμα να γράψω ένα βιβλίο για όλες τις ιστορίες που έχω μαζέψει. Σιγά-σιγά το φτιάχνω. Ελπίζω ότι δεν θ’ αργήσει να τελειώσει πολύ. Άλλωστε υλικό υπάρχει.»
Με λίγα λόγια…
*Τι χρειάζεται για να παίξει κανείς στο δρόμο;
-Μια κιθάρα και καλή ή κακή διάθεση. Και τα δύο βοηθούν!
*Τι δεν πρέπει να κάνεις σ’ έναν μουσικό του δρόμου;
-Να μην τον διακόψεις!
*Αν δεν υπήρχαν μουσικοί στο δρόμο…
-… θα ήταν όλα πολύ πιο ήσυχα. Με την άσχημη έννοια όμως.
*Το μυστικό της ευτυχίας…
-Η απλότητα δίνει τα πάντα.
*Επανάσταση.
-Κανείς δεν πρέπει να ζει ποτέ ενοχλημένος ή πιεσμένος από τίποτα.
Αντί επιλόγου…
I once had heard her say
My life is not the one i used to dream of
And all i do is pray
But it doesn’t work from where i come from
And i prayed for change
Beyond my range
But i dont feel it anymore
But my soul is safe
Cause i work all day
And i bring my money home
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.