Σε λίγες ώρες θα φορέσουν τα pin up φορέματά τους, τα πουά ψηλόμεσα φουστάνια, τις τιράντες και τα παπιγιόν τους και θα κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Θα χορέψουν. Η εξαμελής αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον παγκόσμιο χορευτικό διαγωνισμό Boogie Woogie, στη Μόσχα, το Σάββατο 1η Νοεμβρίου, βρίσκεται ήδη στην ρωσική πόλη και ετοιμάζεται για μία βραδιά με πολύ rock’ n’ roll χορό.
Πριν την αναχώρησή τους όμως, ο Μάνος Κουβάκης και η Ρόδη Καγγελάρη μίλησαν στο 3pointmagazine για την συμμετοχή τους αυτή στον παγκόσμιο διαγωνισμό, για την αγάπη τους για την μουσική του ’40-’50, για την ομάδα τους “Rollin’ Foxes”, αλλά και για το μαγαζί που έχουν ανοίξει εδώ και επτά χρόνια και δεν είναι άλλο από το Blue Fox, γνωστό σε κάθε ξενύχτη της Αθήνας, αλλά και σε κάθε λάτρη του swing και του rock’ n’ roll.
Όλα ξεκίνησαν από την ανάγκη του Μάνου και της Ρόδης για ένα μαγαζί που αφενός θα παίζει rock ‘n’ roll και αφετέρου θα μένει ανοιχτό μέχρι αργά. Ή μάλλον μέχρι νωρίς. Το πρωί. “Το κάναμε γιατί δεν είχαμε πού να βγούμε, κανένα μέρος δεν έπαιζε rock ‘n’ roll, παρά μόνο o Τάσος Καρατζής αργά τη νύχτα, dj στο γνωστό τότε Ploughman’s -όπου και γνωριστήκαμε- και τραγουδιστής των πάλαι ποτέ Outsiders. Τρία χρόνια μετά, όταν οι πρώτες swing ομάδες έκαναν την εμφάνισή τους και τα πάρτυ τους είχαν απήχηση και εκτός Blue Fox, σκεφτήκαμε ότι το Blue Fox δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένο αν ξεσηκώνει τον κόσμο με τo rock’ n’ roll αλλά δεν του δείχνει πώς να το χορεύει. Έτσι ξεκινήσαμε τους Rollin’ Foxes, που αργότερα εξελίχθηκαν σε Σύλλογο Φίλων του Rock ‘n’ Roll.
Μανώλης Τσάφος/ FOSPHOTOS
Σκεφτείτε ότι το 2007 που άνοιξε, οι λέξεις “rock ‘n’ roll” και ακόμη περισσότερο “swing” ήταν άγνωστες. Το να διαδώσουμε το rock ‘n’ roll ακόμη περισσότερο είναι πάντοτε ένας στόχος, ώστε να αποκτήσει και στην Ελλάδα μία αναγνωρίσιμη ταυτότητα και να μην μπερδεύεται με μετέπειτα μουσικά στυλ τύπου garage, psychobilly, punk rock κ.ά. Να ξέρει όλο και περισσότερος κόσμος ότι έχει κι αυτή την εναλλακτική ως βραδινή έξοδο, με το χορό να αποτελεί κεντρικό στόχο στη διασκέδασή του“.
Έτσι σιγά σιγά σχηματίστηκε η ομάδα και προστέθηκαν σε αυτή ο Δημήτρης Ζηγομήτρος, η Δήμητρα Τσαγκάρη, ο Αντώνης Χρυσοβιτσάνος και η Ηρώ Προδρόμου, οπότε και άρχισαν οι συμμετοχές σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς και εκτός Ελλάδας, όπως το “Summer Jamboree” στην Ιταλία, όπου επί οκτώ μέρες και νύχτες, επί 24ώρου βάσης συμβαίνει μία τρομερή αναβίωση της κουλτούρας της Αμερικής του ’50, με μουσική και χορό παντού, ωστόσο τα μέλη της ομάδας πήγαιναν πάντα ως τουρίστες.
“Η συμμετοχή μας στον διαγωνισμό της Ρωσίας προέκυψε ως ανάγκη να συμμετέχουμε στην παγκόσμια χορευτική εξέλιξη του rock ‘n’ roll, μιας και ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα γύρω από το rock ‘n’ roll το φτιάχνουμε εμείς, με όση εμπειρία έχουμε αποκτήσει αυτά τα χρόνια“.
Τι είναι όμως το boogie woogie, στο οποίο θα διαγωνιστούν οι Rollin’ Foxes; “Το boogie woogie“, απαντούν ο Μάνος και η Ρόδη, “είναι η σύγχρονη μορφή του rock ‘n’ roll. Το rock ‘n’ roll του ’50 που αναβιώνουμε εμείς, δεν αναβιώνει παρά σε ελάχιστα μέρη ακόμη, τη θέση του έχει πάρει το boogie woogie, που έχει και τη διαγωνιστική πλευρά. Κι έτσι, σκεφτήκαμε, και γιατί να μην πάμε; Αν όχι, εμείς, ποιος είναι πιο κατάλληλος να πει στην Ευρώπη ότι κι η Ελλάδα χορεύει rock ‘n’ roll και μάλιστα, για τα δεδομένα της (δηλαδή με συνολική ρετρό χορευτική εμπειρία πέντε χρόνων, ξέροντας το βασικό διαγωνιστικό βήμα μόνο πέντε μήνες και όντας τριανταπέντε χρονών) πολύ καλά;. Θα χορέψουμε για ενάμισι λεπτό περίπου, σε πολύ γρήγορη ταχύτητα και θα βαθμολογηθούμε σε πέντε κατηγορίες“.
Δεδομένης λοιπόν της σχετικά μικρής εμπειρίας στο κομμάτι του χορού, αλλά και στο διαγωνιστικό, οι στόχοι των τριών ζευγαριών -που διαγωνίζονται και όχι ανταγωνίζονται μεταξύ τους- είναι να αισθανθούν ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. “Συνολικά, είναι έξι γύροι και παίρνουν μέρος πενήντα τρία ζευγάρια. Έως και τον δεύτερο γύρο χορεύουν όλοι, στον τρίτο όμως περνάνε μόνο είκοσι και ανά επόμενο γύρω μειώνονται. Αν περνούσαμε στον τρίτο γύρω -είτε εμείς είτε τα άλλα δύο ζευγάρια- θα ήμασταν υπερ-ευχαριστημένοι, δεν πάμε όμως με αυτό το στόχο για να μην απογοητευτούμε. Άλλωστε, πάμε για μία και μόνη φορά.
Όταν επιστρέψουμε θα συνεχίσουμε τα πάρτυ μας, τις συναυλίες με καλλιτέχνες από το εξωτερικό, τα σεμινάρια χορού με δασκάλους από την Ευρώπη και, κυρίως, την τόλμη να προσπαθούμε αυτό που φαίνεται τρελό, γιατί η ιστορία έδειξε ότι γίνεται“!
Η τελευταία ερώτηση δεν θα μπορούσε να μην αφορά το εμβληματικό πια μαγαζί της Ασκληπιού 91 και πώς προέκυψε το όνομά του, με τον Μάνο να δίνει την απάντηση. “Στην Αθήνα του ’50, υπήρχε το ιστορικό νυχτερινό κέντρο “Μπλε Αλεπού” (στην οδό Σταδίου και αργότερα στην Τροίας). Οι άνθρωποι έβγαιναν εκεί για φαγητό και χορό, με ζωντανό μουσικό πρόγραμμα. Ακούγοντας να αναφέρεται το όνομα σε μία ταινία του Νικολαΐδη (“Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα”), “οραματίστηκα” το “Blue Fox”. Μετά από διάφορες αποτυχημένες προσπάθειες εύρεσης χώρου, κατέληξα στον χώρο που είναι σήμερα. Συζητώντας με το γέρο ιδιοκτήτη τις λεπτομέρειες, αναφέρθηκε στη δική του ιστορία, που όταν ήταν κι αυτός στην τότε ηλικία μου, άνοιξε το πρώτο του νυχτερινό κέντρο, την παλιά “Μπλε Αλεπού!”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.