Κάπου στα τέλη λυκείου ,ένας αριστερός καθηγητής διαβάζοντάς μας το κείμενο του Χατζιδάκι : «Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι» , συμπλήρωσε πως σε λίγο καιρό θα μπουν στο στόχαστρο οι αριστεροί, οι gay και όσοι αποτελούν μειοψηφία. Σαν έφηβη, το θεώρησα μακρινό σενάριο συνωμοσίας.
Ξημερώματα 18ης Σεπτεμβρίου 2013. Οι φόβοι έγιναν πραγματικότητα. Παρόλο που σπούδαζα Ρέθυμνο, τρέξαμε όλοι στην κεντρική πλατεία. Είδα έναν φίλο μου με τα μούτρα κατεβασμένα μέχρι το πάτωμα. Οι φασίστες είχαν δολοφονήσει έναν νεαρό. Αφού ποστάραμε κομμάτια του Killah P , μάθαμε ότι τον λένε Παύλο Φύσσα. Φωνάζαμε όλοι :«οργή και λύσσα». Δεν ήταν ένας περαστικός που έπεσε θύμα τυχαίας συμπλοκής. Αλλά ένας ενεργός αντιφασίστας που σχεδόν μέσα από κάθε κομμάτι του πολεμούσε το φασισμό και δολοφονήθηκε από τον Ρουπακιά, μέλος της Χρυσής Αυγής. Όσοι κινούμαστε στον αριστερό χώρο ( με όσες υποδιαιρέσεις και αντιθέσεις κλείνει μέσα του αυτό) , νιώσαμε να χάναμε έναν σύντροφο.
Πορείες , ερμηνείες και έντονες κοινωνικές συγκυρίες θύμισαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του ‘08 και προοικονομούσαν το Μάρτιο του ’14 όπου ο 15χρονος Berkin Elvan θα πέθαινε από σφαίρα που είχε δεχτεί ένα χρόνο πριν από αστυνομικό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην Τουρκία. Σειρά είχε η δολοφονία του Michael Brown στο Ferguson από αστυνομικό τον Αύγουστο του ’14, ακολουθώντας τη δολοφονία του 15χρονου Lucas Lima εξίσου από αστυνομικό στο Rio de Janeiro δύο μήνες πριν .
Στείρα αντιφασιστικά κινήματα από τη δολοφονία του Φύσσα και μετά βγήκαν στους δρόμους, χτυπώντας ό, τι έμοιαζε εξ όψεως φασιστοειδές. Τα παραδείγματα αριστερών ή εν πάση περιπτώσει μη φασιστών που χτυπήθηκαν από μέλη των παραπάνω οργανώσεων μόνο και μόνο επειδή είχαν ξυρισμένο κεφάλι είναι πολλά. Κάποιοι από αυτούς θα έλεγαν μετά την είδηση της δολοφονίας των δύο0 Χρυσαυγιτών τον Νοέμβριο του ’13 ότι «καλά τους έκαναν». Και φυσικά με αυτή τη λογική όποιος εξέφραζε αντίρρηση στον κύκλο αίματος που επρόκειτο να αρχίσει ήταν απολιτίκ ή φασίστας.
Η φαινομενική σύλληψη και κράτηση του Ρουπακιά ( χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η δικαστική απόφαση, έναν ολόκληρο χρόνο μετά) και η επακόλουθη σύλληψη ( και άφεση βέβαια) των Χρυσαυγιτών (ως εγκληματιών) καθώς και του αναρχικού Χρήστου Τσάκαλου για τη δολοφονία των δύο Χρυσαυγιτών, έδωσε για λίγο τα εύσημα στην κυβέρνηση επειδή φρόντισε να παρέχει την «ασφάλεια» από τα περιβόητα δύο άκρα. Εξάλλου η καταστολή της «αναρχίας» εξακολούθησε να λαμβάνει χώρα καθημερινά, με συλλήψεις φοιτητών για ακτιβισμούς μέχρι την κλασσική παρεμπόδιση πορείας ή τα επεισόδια στα Εξάρχεια και τη βία απέναντι σε απλούς περαστικούς που ποτέ δε βγαίνει παραέξω. Και βέβαια η ολοκλήρωση της τάξης και ασφάλειας έλαβε χώρα με τη νομιμοποίηση των φυλακών τύπου γ’ όπου τα κακοποιά στοιχεία θα είναι κλεισμένα εκεί, ενώ όλα τα φασιστοειδή θα αλωνίζουν ελεύθερα χτυπώντας ομοφυλόφιλους και σκοτώνοντας μετανάστες σε κάθε γωνιά και θάλασσα, όπως συνέβη με το Φαρμακονήσι φέτος , ακολουθώντας το παράδειγμα της Λαμπεντούζα.
Το θέμα λοιπόν είναι ( με βάση τα όσα μπορεί να ενημερωθεί ένας απλός άνθρωπος που δε στελεχώνει κάποιο κανάλι ή πολιτικό κόμμα) πως τα τελευταία δύο χρόνια κυρίως, τα φασιστικά χτυπήματα γενικεύονται όχι μόνο από κομπλεξικούς Χρυσαυγίτες που γέμισαν τατουάζ με τον Λεωνίδα για να νιώσουν υπαρξιακή ασφάλεια με μια στρεβλή έννοια του έθνους , αλλά από ένα ευρύτερο πολιτικό και δικαστικό σύστημα το οποίο αφήνει ελεύθερους τους θύτες ή τους καταδικάζει για τα μάτια του κόσμου.
Κάτω από την απαισιόδοξη λογική πως απλοί άνθρωποι χρησιμοποιούνται ως στατιστικές, ένα είναι το σίγουρο. Πρέπει να φοβάσαι. Ότι πιθανότατα στην πορεία την Πέμπτη θα φας ξύλο, όπως και ότι μπορεί να πεθάνεις τυχαία επειδή εκείνη τη χρονική περίοδο πρέπει να καλυφθεί κάποιο πολιτικό σκάνδαλο.
Με την ίδια λογική που πρέπει να φοβάσαι έναν κεραυνό όταν περπατάς κάτω από τη βροχή. Πρέπει να φοβάσαι. Πως αν συνεχίσεις να φοβάσαι, δε θα σου μείνει τίποτα που να θυμίζει πόσο δυνατός μπορεί να γίνει ένας αγώνας ή δυο στίχοι…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.