Σημειώσεις ενός θαλαμοφύλακα: 16. Έκαστος εφ ω ετάχθη*

*Ιστορίες καθημερινού στρατιωτικού σουρεαλισμού από τον Βαγγέλη Γέττο. Ακολουθήστε τη σειρά των χιουμοριστικών διηγημάτων που δημοσιεύονται εβδομαδιαία στο 3point magazine.

Όσοι έχουν ζήσει τον πρώτο μήνα της στράτευσης σε ένα από τα διάσπαρτα Κέντρα Νεοσυλλέκτων και ταυτόχρονα υπήρξαν και συνεπείς αναγνώστες του Αστερίξ, θα θυμούνται την μνημειώδη σκηνή με τους λεγεωνάριους που συνομιλούν καθώς έχει διαταχθεί μία ακόμα επίθεση στο άπαρτο γαλατικό χωριό: “με ρώτησαν αν ήθελα να πάω στη Γαλατία ή να αντιμετωπίσω τα λιοντάρια στην αρένα. Εγώ τους είπα τα λιοντάρια”. Κι εξηγούμαι.

Κατά τον πρώτο μήνα της θητείας -παλιότερα δε για διάστημα πολύ μεγαλύτερο-  δεν προβλέπεται άδεια ενώ οι έξοδοι είναι σπάνιες έως ανύπαρκτες. Οι τελευταίες μέρες αναμονής της μετάθεσης μέσα στους νοτισμένους μετεμφυλιακούς τοίχους των τρίπατων πέτρινων κτιρίων των θαλάμων προκαλούν συχνά έναν ακαταμάχητο πειρασμό να τυλιχτείς με χαρτί τουαλέτας και να βγεις τρέχοντας στο προαύλιο μπας και απαλλαγείς από την παράνοια. Αν αντισταθείς σε τέτοιες στρατηγικές τότε πρέπει να στείλεις την υπομονή σου στο χυτήριο και να προσμένεις την μετάθεση ακόμα και αν αυτή σε στείλει στο πιο απομονωμένο σημείο της χώρας. Οι ατέλειωτες παρελάσεις, οι ατέλειωτοι καθαρισμοί όπλων, το ατέλειωτο λύσιμο και δέσιμο που σε κάνει να νιώθεις όπως τα παιδιά που έχουν εξαντλήσει κάθε πιθανό συνδυασμό με τα τουβλάκια τους, οι ατέλειωτες μάταιες ασκήσεις ακριβείας όπου χωριανοί μονιμάδες προσπαθούν να “μας κάνουν ανθρώπους”: μια αλυσίδα κενότητας και βαρεμάρας που σου δένει τη σκέψη τόσο σφιχτά σε σημείο να ζητάς κάτι χειρότερο από αυτό που ήδη ζεις.

Παραμένω στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων με τους τελευταίους 40 υπό μετάθεση στρατιώτες που προορίζονται για την Κύπρο ενώ τις προηγούμενες ημέρες έχουν αποχωρήσει περίπου 1000 φαντάροι από το στρατόπεδο. Ο στρατώνας-φάντασμα που κάθε νύχτα σκοπιάς μέσα σε μια εξωφρενική δεκεμβριάτικη παγωνιά μεταμορφώνεται σε  σκηνικό του Dario Argento, χασκογελάει καθώς μας κρατάει με βαρίδια τα πόδια στα αβαθή ύδατα της ύπαρξης.

Σαν να μην αρκεί αυτό το ψυχολογικό μακελειό, η μετάθεσή μας αναβάλλεται από μέρα σε μέρα. Το “βασανιστήριο των λιονταριών” αρχίζει να λύνει τα νεύρα των στρατιωτών που αρχίζουν να φλερτάρουν ανοιχτά με τον σουρρεαλισμό. Ένα τέτοιο βροχερό πρωινό και ενώ έχουμε ειδοποιηθεί από το προηγούμενο βράδυ ότι επιτέλους μεταβαίνουμε στην Αθήνα για να πετάξουμε για  Κύπρο, έχουμε ετοιμαστεί για αναχώρηση πολύ νωρίτερα από την καθορισμένη ώρα. Για τρίτη συναπτή φορά όμως η μεταγωγή μας αναβάλλεται για το μεσημέρι και αντ’ αυτής μας δίνεται η εντολή να παραλάβουμε και πάλι τα όπλα που μόλις είχαμε παραδώσει και να τα ξανακαθαρίσουμε μέχρι νεωτέρας.

Ο λόχος είναι έτοιμος να εκραγεί. Από την αποθήκη όπλων παραλαμβάνουμε και πάλι τους μισητούς μας μεταλλικούς βραχνάδες και τους τοποθετούμε στα κρεβάτια του θαλάμου για λύσιμο και καθαρισμό. Ανεπαίσθητα και χωρίς κανείς να το συνειδητοποιήσει, οι κινήσεις μας με το μαντήλι καθαρισμού στο χέρι αρχίζουν να συντονίζονται και σαράντα φαντάροι αρχίζουν να μοιάζουν με σκλάβους που μαζεύουν ρυθμικά βαμβάκι τραγουδώντας μπλουζ.

Στο λόχο έχουμε έναν 18άρη αγαθό επαρχιώτη που πρώτη φορά έφυγε από το χωριό του λόγω στρατού. Ο πιτσιρικάς που στην αρχή της θητείας ήταν από τους πρώτους στόχους των νταήδων, έχει πια γίνει αγαπητός από όλους. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο εν λόγω είχε ολοκληρώσει σπουδές βυζαντινής μουσικής και αποτελούσε τον πιο περιζήτητο ψάλτη του χωριού του και των περιχώρων. Ένας άλλος πιτσιρικάς, αλάνι της πιάτσας και ποδηλατάς στο επάγγελμα, που καθαρίζει το όπλο του δίπλα στον φίλο μας του λέει χωρίς να πάρει τα μάτια του από το όπλο: “ρε συ Γιάννη, δεν πιάνεις κανά ψαλτικό να περάσει η ώρα;”. “Αμε, και το ρωτάς” του απαντά ενθουσιασμένος ο άλλος. Το “σώσον Κύριε τον λαόν σου” αρχίζει να αντηχεί μέσα στο θάλαμο δίνοντας το beat της υπομονής. Με το που τελειώνει, ο ποδηλατάς του λέει: “έλα Γιάννη πιάσε το καλό τώρα” και ο άλλος ξεκινά βροντερά το “Χριστός Ανέστη”. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, 40 μαντράχαλοι ψέλνουμε ουρλιάζοντας το πασχαλιάτικο ψαλμό (είμαστε λίγο πριν τα Χριστούγεννα) και οι φυτεία του θαλάμου αντηχεί επιτέλους λίγη ελπίδα.

Καθώς η πανκ ψαλμωδία επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά, μπουκάρει αλαφιασμένος ο λοχαγός που ήταν υπεύθυνος για τη μεταγωγή μας αρχίζοντας να βλαστημάει Χριστούς, Παναγίες, αγγέλους και κάθε ουράνιο ον στριγγλίζοντας: “Ποιος πούστης το ξεκίνησε ρε; Ρε δεν έχετε στάλα ντροπή ρε χριστουγεννιάτικω να ψέλνετε το Χριστός Ανέστη; Ρε θα σας πεθάνω, θα σας κρατήσω για πάντα εδώ και θα σας λιώσω! Πείτε μου αμέσως τι έγινε. Τι μαλακίες είναι αυτές;”. Η σιγή είναι συναρπαστική. Αναπάντεχα, ο ποδηλατάς παίρνει το λόγο: “Κύριε λοχαγέ, επιτρέπετε;”. “Λέγε ρε τομάρι!” του αντιγυρίζει ο άλλος. ”Εμένα προσωπικά το Χριστός Ανέστη είναι το αγαπημένο μου” επιχειρηματολογεί. “Καλά ρε ρεμάλι. Κι εσύ εκεί ο δίπλα του που κάνεις την πάπια;”, γύρισε στο χωριατόπαιδό μας, ”εσύ γιατί συμμετέχεις;”. “Μα εγώ είμαι ο ψάλτης κυρ λοχαγέ” απαντά με ένα συμπαθές χαμόγελο ο μικρός που αποκάλυψε μία  οδοντοστοιχία που έμοιαζε με φανέλα του ΠΑΟΚ. “Γαμώ το κέρατό σας κωλόπαιδα! Δεν θα με τρελάνετε εσείς ρεεεεεεε! Θα σας κάψω ρεεεεεεε!” ουρλιάζει σε παράκρουση ο λαχαγός βγαίνοντας τρέχοντας από το θάλαμο ενώ μέσα προσπαθούμε να πνίξουμε τα γέλια χώνοντας τη μούρη μας μέσα στην σκόνη του χρόνου των πανάρχαιων μαξιλαριών.

*”Καθένας για το σκοπό που είναι προορισμένος.”, φράση που απαντάται στον Ηρόδοτο και τον Απόστολο Παύλο.