*Ιστορίες καθημερινού στρατιωτικού σουρεαλισμού από τον Βαγγέλη Γέττο. Τα υπόλοιπα διηγήματα.
Όλα κάπου αρχίζουν και κάπου τελειώνουν. Σωστό; Σωστό. Αλλά όχι και τόσο απτό, τόσο κοντινό και πραγματικό για έναν άνθρωπο που περιμένει όλο αυτό το σύμπλεγμα – τοίχων, φυλακίων, αποθηκών, παροπλισμένων αρμάτων, σκουριασμένων όπλων, σκουριασμένων παραγγελμάτων, σκεβρωμένων ιεραρχιών- κάπου να φτάνει στο τέρμα του. Και η μέρα της απόλυσης που έχει οριστεί σαν αιρετική αποκαλυπτική προφητεία, κάποια στιγμή φτάνει όπως φτάνουν όλες οι μέρες για τους απ’ έξω.
Το προηγούμενο βράδυ είναι τόσο γλυκό που σχεδόν δεν θες να απολυθείς. Θες να κρατήσεις εκείνο το μαγικό συναίσθημα της απελευθέρωσης σαν ιερό κειμήλιο, σαν ένα λουλούδι που αν το δει το φως του ήλιου θα καταστραφεί. Η απόλυση έχει κάτι το τόσο αυθυποβλητικό: μια υπόσχεση για το πουθενά, μια χάρη που σου έταξαν οι μήνες, ένας αυτοσκοπός, μια ιδέα που δεν χρειάζεται συμφραζόμενα για να γεμίσει το κεφάλι σου με κατάνυξη. Σαν την πρωτοχρονιά όταν την περιμέναμε μικρά. Σχεδόν πιστεύαμε ότι ένα δευτερόλεπτο πριν ο δείκτης δείξει μεσάνυχτα, τα ρολόγια θα παγώσουν κι εμείς θα μείνουμε εκεί, μετεωριζόμενοι μεταξύ της υπόσχεσης και της υλοποίησής της.
Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, ανασκεύασα ήδη τις παραπάνω απόψεις μου όταν άκουσα τον αρχιλοχία να ψάχνει εθελοντές για καθαρισμό αρμάτων και, φυσικά, έτρεξα να κρυφτώ στην αόρατη εσοχή που μου επέτρεψε να γράψω πολλές από τις ‘’Σημειώσεις ενός θαλαμοφύλακα’’. Μάλλον δεν έτρεξα καν. Σ’ ένα στρατώνα μπορείς να υπολογίσεις ακριβώς την απόσταση που πρέπει να καλύψει ο διώκτης σου, τον χρόνο που χρειάζεται για να σε δει. Έτσι δεν τρέχεις καν. Απλώς υπολογίζεις και βαδίζεις με ανάλογο ρυθμό.
Απολύομαι. Αύριο θα υπάρχει μόνο η ανάμνηση. Αύριο θα υπάρχει μόνο αυτή η αίσθηση ότι έλειπα από κάτι που δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Επιστρέφω σε ένα κενό χρόνου. Ό,τι κι αν έγινε στο μεσοδιάστημα από εκείνο το βροχερό πρωινό μπροστά στην πύλη του Κέντρου Νεοσυλλέκτων, 9 μήνες πριν, πόλεμοι, πραξικοπήματα, φυσικές καταστροφές, εγώ απολύομαι και ξαναπιάνω το νήμα από εκεί που το άφησα εγώ. Η απόλυση είναι τόσο αυτοαναφορική και ο στρατός θα μπορούσε, αν ήταν πιο πειστικός, να ανταγωνιστεί τα πιο σκληρά ναρκωτικά του κόσμου.
Ανασκαλεύοντας τα τεφτέρια που γέμισαν τις ώρες της ανίας, βρίσκω θραύσματα, σπαράγματα ασύνδετα. Με τα πολλά, φεύγω. Φαντασιώνομαι ότι με βρίσκουν τραυματία σε μία μάχη οι εχθροί, μέσα σε ένα όρυγμα από οβίδα που έσκασε δίπλα μου, ότι ένας στρατιώτης με ψάχνει στα γρήγορα για έγγραφα και να βρίσκει το παρακάτω:
Θητεία ΙΙ
Αραιωμένος χρόνος παρά πόδα,
ένστολες νύχτες
μ’αστέρια προκλητικά αληθινά ραμμένες
Στάσιμη σκόνη τα λεπτά
κάθονται απαλά πάνω στην κάνη∙
Αργόσυρτα και σταθερά
τα δευτερόλεπτα την ξιφολόγχη ακονίζουν
O στρατιώτης που με ψάχνει ουρλιάζει στον μεταφραστή του εχθρού να τρέξει. Αυτός έρχεται έρπην προσπαθώντας να αποφύγει τα πυρά των ποιητών-συμπολεμιστών μου που μου φωνάζουν από μακριά ‘’μην σπάσεις, μην τους απαγγείλεις τίποτα!’’. Ο μεταφραστής διαβάζει το σημείωμα. Κοιτάει έντρομος τον στρατιώτη και τον αξιωματικό που έχει έρθει κι αυτός κοντά μας με κάθε προφύλαξη. Κάτι λέει στη γλώσσα τους. Ο αξιωματικός βγάζει το περίστροφο. ‘’Μη, μη! Έχω να σας δώσω κι άλλο!’’ φωνάζω έχοντας παραλύσει από τον τρόμο. ‘’Όοοοχι, μηηηη, φωνάζουν οι ποιητές- συμπολεμιστές μου’’. Βγάζω από την δεξιά τσέπη του στήθους ένα άλλο μισοκαμένο χαρτί και τους το δίνω. Ο μεταφραστής διαβάζει και μεταφράζει φωναχτά:
Θητεία
Διπλωμένος ο στρατός
σαν τα κρεβάτια του:
στον εαυτό του.
Ερωτήσεις αυτοάνοσες
από τενεκεδένια αστέρια:
“πως λέγεσαι, ποιος είσαι και που πας”
Το εδώ είναι τώρα
και
Το τώρα εδώ:
του χάρτινου μαντρότοιχου παράγγελμα
Το ξύπνιο όνειρο διακόπτει το σήμα της υποστολής σημαίας. Η τελευταία φορά που θα την δω να κατεβαίνει υποχρεωτικά. Στρέφομαι προς τον ιστό. Στέκομαι στην πιο άψογη προσοχή που πέτυχα ποτέ. Τεντώνω το δεξί χέρι σε παλικαρίσιο στρατιωτικό χαιρετισμό. Ναι, αιχμαλώτισε αυτούς του μήνες. Όπως όμως σε κάθε απελευθέρωση, της αξίζει κι αυτής ένας έντιμος συμβιβασμός, ένας τελευταίος αποχαιρετισμός. Αντίο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.