*Ιστορίες καθημερινού στρατιωτικού σουρεαλισμού από τον Βαγγέλη Γέττο. Ακολουθήστε τη σειρά των χιουμοριστικών διηγημάτων που δημοσίευονται εβδομαδιαία στο 3point magazine.
Τη μαϊμουδοποίηση που προκαλεί σε ένα φυσιολογικό ανθρώπινο σώμα η στρατιωτική στολή δεν την έχω ακόμα επεξεργαστεί. Την κρατάω όμως για πιθανές χορταστικές αϋπνίες. Ο στρατός έχει ανακαλύψει την πιο δραστική θεραπεία για το σκέβρωμα που χαρακτηρίζει τη στάση και το περπάτημα του μέσου οπλίτη – θεραπεία που συνίσταται και για την αντιμετώπιση εκείνου του συναισθήματος ότι όσο περνούν οι μέρες νιώθεις την ύπαρξή σου να χύνεται ακατάσχετα, όπως ο ρευστός μόλυβδος στα καλούπια της χαλυβουργίας.
Τα πιο χαριτωμένα μονόπρακτα παρελάσεων τα προσέφερε η ημέρα της πρώτη δοκιμής, ενόψει της τελετής ορκωμοσίας των νεοσυλλέκτων που συνέπεφτε με την συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του Συντάγματός μας. Ήταν εκείνη η τραγωδιακή ημέρα που μου υπενθύμισε πικρά την υποχρέωσή μου να επιστρέψω σε εποχές κατά τις οποίες η παρέλαση χρησίμευε σε ορισμένους συμμαθητές μου (πάντα έτσι λέγονται αυτοί, “ορισμένοι”) σαν πράξεις εξαγοράς ποινών λόγω κατανάλωσης αλκοόλ σε ημερήσιες σχολικές εκδρομές κτλ. Μέσα λοιπόν σε αυτή την κατανυκτική ατμόσφαιρα συλλογικής κάθαρσης ήταν που ένιωσα ότι έπεφτε οριστικά και το τελευταίο ηθικολογικό οχυρό μου: πλέον, χωρίς αναστολές, χωρίς τύψεις, βάδισα κι εγώ την εποποιία του Έθνους μέσα από αποβάσεις, εκστρατείες, ανακτήσεις και άλλες τέτοιες ενέργειες, παρά τις οποίες, περιέργως, η χώρα εξακολουθεί να μην ελέγχει στρατιωτικά τη μισή υφήλιο.
Σαν αποκορύφωμα εκείνης της ιδιαίτερης ημέρας, ήρθε η συνάντηση της τρεκλίζουσας διμοιρίας μας με τον λοχαγό που είχε οριστεί υπεύθυνος παρέλασης. Η παρτσακλή μας ομάδα, ολοκληρώνοντας τον πρώτο κύκλο υπό τους ολοφυρμούς λοχιών και λοιπών δυσαρεστημένων, πέρασε μπροστά από το Διοικητήριο. Το συγκεκριμένο κτίριο, όπως και όλα τα άλλα χτίσματα του στρατοπέδου ήταν κατασκευασμένο από πέτρα στα μέσα του προηγούμενου αιώνα και παρέμενε μάλλον σκόπιμα μετεμφυλιακό. Στο κέντρο της πρόσοψης του Διοικητηρίου, η κεντρική του έξοδος οδηγούσε σε μπαλκόνι, από το οποίο κατέβαιναν συμμετρικά δύο σκάλες. Αυτό το μπαλκόνι ήταν αγαπημένη θέση πολλών βαθμοφόρων. Στους πιο φαντασιόπληκτους από αυτούς θύμιζε ρωμαϊκό βάθρο απ’ όπου ο princeps παρακολουθούσε τους σχηματισμούς των πρετοριανών του. Στους πιο πρακτικούς καραβανάδες, έτσι όπως κυριαρχούσε στο προάυλιο σαν πασοκικό podium, έφερνε στη μνήμη παλιές καλές εποχές.
Παρελαύνοντας, λοιπόν, πλησιάζουμε ράθυμα το μέλαθρον, αντικρύζουμε τον υπεύθυνο λοχαγό να προβάλει ξαφνικά στην μαρμάρινη κουπαστή του μπαλκονιού και να απλώνει τα χέρια του σαν απειλή ή σαν προειδοποίηση ή παρ’ το όπως νομίζεις. Χρόνος γα αντίδραση δεν προσφερόταν και έτσι προσπεράσαμε κακήν κακώς τον κήνσορά μας, προσποιούμενοι -50 φαντάροι- ότι δεν τον αντιληφθήκαμε. Σαν Ανδρομάχη μπροστά στη στάχτη της Τροίας, ο λοχαγός αρχίζει να ωρύεται: “τι ‘ναι αυτά; Τι ‘ναι αυτά; Που’ ναι η μαγκιά σας; Που είναι τα παντελόνια σας; (κάποιοι κοιτούν τα παντελόνια τους) Θέλω να βλέπω Μακεδόνες, θέλω να βλέπω χέρια ψηλά που τρομοκρατούν τον εχθρό σαν σάρισες! (μία κυρία τίναζε το χαλί της στο μπαλκόνι ψηλά, απέναντί μας, έξω από τη μάντρα) Θέλω να βλέπω διμοιρία μου θυμίζει μακεδονική φάλαγγα! Και τα χέρια; Τι είναι αυτά; Θέλω να βλέπω το χέρι να φτάνει στο Θεό, να του σφίγγει το χέρι και να του λέει “καλημέρα Δημιουργέ μου, τι κάνεις σήμερα;””.
Η ορκισμένη λεγεώνα μας έλαβε το μήνυμα και ξαναξεκίνησε την παρέλαση υπό βροντώδη ποδοβολητά και τέλειο συγχρονισμό που μόνο ψυχαναγκαστικοί βιβλιοθηκάριοι θα τον ξεπερνούσαν. Σε λίγο, από μακριά, ο ερεθισμένος λοχαγός παιανίζει: “μπράβο!Φτου σας ομορφιές μου!”
Το τετράγωνο παρελαύνον σπιρτόκουτό μας με είχε πια θέσει αδιαπραγμάτευτα προ των ανύπαρκτων ευθυνών μου απέναντι σε αυτό το μακελειό. Τώρα πια ήξερα ότι ακολουθούσαν 9 αδυσώπητοι μήνες. Οι ορθογώνιοι σχηματισμοί, τα παραγγέλματα, η σκόνη και η κραυγαλέα άρρυθμη πορεία απασχολούσαν σοβαρά μόνο ‘’ορισμένους’’. Στην πλειοψηφία κυριαρχούσε μία σαπισμένη αδιαφορία. Ενώ για τη μικρή πλειοψηφία των πασχόντων από χρόνια εθνική ανεπάρκεια, η σκηνή εξελισσόταν σε εφιάλτη. Ο πολιορκητικός κριός της ασημαντότητας είχε ξεχαρβαλώσει και την τελευταία πόρτα. Δεν είχε πια νόημα να προσπαθώ να σταματήσω την πλημμύρα με παιδικό κουβαδάκι. Βάδισα.
*Η συνέχεια την Τρίτη 19 Μαρτίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.