*Ιστορίες καθημερινού στρατιωτικού σουρεαλισμού από τον Βαγγέλη Γέττο. Ακολουθήστε τη σειρά των χιουμοριστικών διηγημάτων που δημοσίευονται εβδομαδιαία στο 3point magazine.
Στη βραδινή αναφορά του Κέντρου Νεοσυλλέκτων, μας ανακοινώνεται ότι όσοι έχουμε δηλώσει οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, την επόμενη θα πάμε για εξέταση. «Με Στάγερ θα τους πάμε κύριε λοχαγέ;» ρωτά ο λοχίας που στέκεται πειθήνια δίπλα στον αξιωματικό που διαβάζει τα ονόματα. Στο άκουσμα αυτής της λέξης, μου καρφώθηκε η υποψία ότι ετοιμάζεται μαζική εκτέλεση και εξαφάνιση πτωμάτων. Τελικά, το επόμενο πρωί μεταφερόμαστε με λεωφορείο -και όχι με εκείνα τα φαλαινοθηρικά οχήματα του στρατού στα οποία αναφερόταν ο λοχίας- στο πλησιέστερο στρατιωτικό νοσοκοκομείο. Το προαύλιο έχει πήξει στο χακί. Στρατιώτες από όλα τα κοντινά στρατόπεδα σχηματίζουν ένα πλήθος που μουρμουρίζει ακατάπαυστα, μηρυκάζει πλαστικά κολατσιά και καταλήγει, μετά από 5 ώρες ορθοστασίας, να μοιάζει με γερμανούς αιχμαλώτους στο Βερντέν.
Όσο για μένα, ελέγχομαι για το θράσος να έχω μυωπία. Περιμένω υπομονετικά σε μία ουρά από αυτές που σχηματίζονται σε τράπεζες κατά το τελευταίο δεκάλεπτο λειτουργίας τους, την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Το οφθαλμιατρικό βρίσκεται δίπλα στο ψυχιατρικό. Προσπερνώ ανθρώπους που χώνουν υστερικά το κεφάλι τους μέσα στα χέρια τους ουρλιάζοντας, και στρατιωτικούς γιατρούς που αναρωτιέσαι τι πραγματικά βλέπουν μέσα από τα γυάλινα μάτια τους. Στο ενδιάμεσο, για κάποιο ακατανόητο λόγο, μας ξαναφωνάζουν στο προαύλιο για επανακαταμέτρηση και λίγο πριν ξαναμπούμε στο κτίριο εμφανίζεται από το υπόγειο γκαράζ μία νεκροφόρα. Το δίλημμα της λιποταξίας αρχίζει να μου καίει το μυαλό.
Ξαναμπαίνω στο κτίριο και τελικά βρίσκω το γραφείο του στρατιωτικού οφθαλμίατρου. Χτυπώ την πόρτα, ανοίγω και τον καλημερίζω. Από την αντίδρασή του θεωρώ ότι μάλλον με μπέρδεψε με τον νυν της πρώην του.
Με εξετάζει σαν να τον έχει αναγκάσει η γυναίκα του να βγάζει τα ποτήρια από το πλυντήριο και να τα βάζει στο ντουλάπι την ώρα του ποδοσφαιρικού ματς της χρονιάς. Η εξέταση τελειώνει ταχύτατα και βγαίνω να συναντήσω την ομάδα μου.
Συνοδός μας έχει οριστεί ένας αλλήθωρος αρχιλοχίας, ένας συμπαθητικός επαρχιώτης που δεν χορταίνει να μας διηγείται ξανά και ξανά την μία ιστορία της ζωής του προσθέτοντας κάθε φορά και από μία καινούρια αδιάφορη ηθικοπλαστική λεπτομέρεια. Καθώς ξεροσταλιάζουμε περιμένοντας το λεωφορείο για την επιστροφή, μας αφηγείται την αποστολή του στο Κόσοβο, την περίοδο των νατοϊκών βομβαρδισμών, και πώς κατάφερε να προφυλάξει μία ορδόθοξη εκκλησία, η οποία ποτέ δεν κινδύνευσε. Ωστόσο, προφυλάχθηκε. Στο πρακτικό μυαλό τέτοιων τύπων, αν όλη η ζωή ήταν ένας στρατός, και αν όλη η γη ήταν ένα στρατόπεδο, τότε θα προφυλασσόμασταν από τα πάντα. Μόνο ένας σεισμός ή ένας κομήτης μπορεί να ανέτρεπε τα σχέδια.
Ενώ η αφήγηση έχει φτάσει στην 15η παραλλαγή της και η ψυχοσωματική υπομονή μας έχει αρχίσει να δοκιμάζεται από έναν απρόσμενα καυτό νοεμβριάτικο ήλιο και μία απόλυτα προβλέψιμη 5ωρη αναμονή, ένας από τους ακούσιους ακροατές τολμάει να ειρωνευτεί τον μέγα αφηγητή, υπονοώντας ότι η εκστρατεία του αρχιλοχία στο ”μέτωπο”, δεν είχε κανένα απολύτως νόημα. Ο αρχιλοχίας δεν θίγεται αλλά δεν μπορεί και να μην τον απειλήσει με 5ήμερη φυλάκιση για ασέβεια προς ανώτερο. Ο στρατιώτης του ανταπαντά ότι ακόμα και αν του επιβληθεί η ποινή, θα ζητήσει να σβηστεί από τον διοικητή μας που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι κάτι μεταξύ μπατζανάκη και συνεταίρου σε εταιρεία εισαγωγών σκουπόξυλων με τον πατέρα του. Ο αρχιλοχίας, ωστόσο, τον αφοπλίζει λέγοντάς του ότι “εγώ, ό,τι λέω, το τηρώ” και ότι “δε πα’ να ΄ναι ο πρωθυπουργός φίλος σου, τη φυλάκα θα την φας και θα πεις κι ένα τραγούδι” και ότι “άμα εγώ ρίξω Φ*, σεισμός να γίνεται και να ανοίξει η γη, πίσω δεν την παίρνω” και ότι “δε ‘πα να χτυπιέται ο κάθε γονιός στο τηλέφωνο, ο στρατός είναι στρατός” και ,τέλος πάντων, “ό,τι γράφει δεν ξεγράφει”.
Αποσβολωμένος από την άτεγκτη αποφασιστικότητα του αρχιλοχία σκέφτομαι φωναχτά: “scripta manent”. “Τι είπες, ρε;”, μου κάνει. “Τίποτα, τίποτα κυρ’ αρχιλοχία” του λέω. “Ρε, τι είπες; Πες το ξανά”, επιμένει απειλητικά. “Αυτό που είπατε” του λέω “στα λατινικά”. “Όλο αυτό που είπα, και για τον πρωθυπουργό και για το τραγούδι, και για τους σεισμούς και τη γη που θ’ανοίξει και τους γονιούς στο τηλέφωνο, στα λατινικά λέγονται με δύο λέξεις; Μωρέ μπράβο σταράτη γλώσσα”.
Στο λεωφορείο της επιστροφής θυμήθηκα ότι στο μάθημα των λατινικών είχα ρωτήσει πολλές φορές τον αρχαιόπληκτο καθηγητή μας γιατί ακόμα διδασκόμαστε λατινικά. “Dum spiro spero» μου είχε απαντήσει, «όσο ζω, ελπίζω ότι θα τα μάθετε».
*Φ είναι η κωδική ονομασία της φυλάκισης στα στρατιωτικά έγγραφα
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.