*Ιστορίες καθημερινού στρατιωτικού σουρεαλισμού από τον Βαγγέλη Γέττο. Ακολουθήστε τη σειρά των χιουμοριστικών διηγημάτων που δημοσιεύονται εβδομαδιαία στο 3point magazine.
Στον Jarvis
Καθώς οι εβδομάδες περνούν και το εγκεφαλικό μούδιασμα γενικεύεται με τον καιρό η παρατήρηση του ταβανιού γίνεται μια ενστικτώδης συνήθεια. Ο στρατός όμως δεν ξεμένει ποτέ από αντίδοτα στην αφασία. Στο μυαλό των στρατιωτικών γραφειοκρατών του Πενταγώνου (sic) τα πιο δραστικά εμβόλια ενάντια στην συλλογική αποχαύνωση είναι οι διαλέξεις επί παντός επιστητού. Ακόμα και το μάζεμα πευκοβελόνων με τα χέρια ή το εμμονικό δίπλωμα του μαξιλαριού στο σχήμα του περίφημου ‘’φακέλου’’- για το οποίο σειρές και σειρές έχουν στερηθεί έξοδο την κρίσιμη μέρα που επιτέλους κάποια ντόπια κοπέλα ενέδωσε στον πειρασμό και περίμενε αμφίθυμα σε ένα κεντρικό καφέ της κοντινής πόλης- είναι μια συναρπαστική περιπέτεια συγκριτικά με αυτό το βασανιστήριο.
Οι βασικότερες και πιο κρίσιμες ομιλίες για τον στρατό είναι αυτές που προσπαθούν να πείσουν τους νεαρούς για την τύχη του να μπορείς να γίνεις cart postal στην Ιαπωνία ως τσολιάς στο Σύνταγμα ή να παίξεις τον Τούρκο σε μία ταινία του με κομάντο των Ειδικών Δυνάμεων που αποβιβάζονται σε μια βραχονησίδα για να την γλυτώσουν από τα πουρνάρια και τις θυμωνιές της. Κι αν νομίζετε ότι οι βιβλικές εκκλήσεις των απεσταλμένων στρατιωτικών ιεροκηρύκων των Αθηνών αφήνουν ασυγκίνητο το κοινό τους, θα εκπλαγείτε από το πόσοι πιτσιρικάδες σε μετεφηβικό οίστρο αποθέτουν γενναιόδωρα τις ορμόνες τους στο βωμό της μυώδους πατρίδας.
Ομιλία για τον εθελοντισμό: μια Κομμένη Κεφαλή, βγαλμένη από τη “Λέσχη” του Τσίρκα, διαβάζει ένα κιτρινισμένο έντυπο-έκθεση λυκείου παπανουτσικής ηθικολογίας. Ο χρεωμένος με το δυσβάσταχτο έργο της δημόσιας ανάγνωσης λοχίας κομπιάζει θεωρώντας ότι συναντά τυπογραφικά λάθη: αμφιβάλλει αν φράσεις όπως “κοινωνία των πολιτών” είναι σωστά γραμμένες ή ο συντάκτης εννοεί κάτι άλλο. Η επιβράβευση της βοϊδίσιας υπομονής μας έρχεται στο τέλος της αιωνιότητας που διαρκεί η ανάγνωση: επιβεβαιώνεται η φήμη ότι μέσω αιμοδοσίας κερδίζεις δύο μέρες επιπλέον της κανονικής άδειας. Ο κύβος ερρίφθη για ένα ασκέρι κομφορμιστών που, το επόμενο πρωί, περιμένουν τη σειρά τους, ανυπόμονα, έξω από τα ιατρεία. Μάλιστα, την ημέρα της αιμοδοσίας, τυχαίνει να εξαγγέλλεται, σε όλους τους δυνατούς τόνους, επιθεώρηση από την Αυτού Εξοχότητα κ. Ταγματάρχη. Οι όψιμοι αιμοδότες οφείλουν να παραμείνουν κλινήρεις κατ’ εντολή των λοχιών που τρέχουν και δεν φτάνουν για να ετοιμάσουν τα “παλατάκια (τους φηματογόνους θαλάμους μας δηλαδή) προς επιθεώρησιν”. Οι τρεις επιβιώσαντες αιμοδότες του θαλάμου μου, ανάμεσά τους ανιδιοτελώς κι εγώ, κουκουλωνόμαστε επιδεικτικά με τις κουβέρτες και την Σκόνη του Χρόνου τους και παριστάνουμε τους διασωθέντες μετά την απόβαση στην Νορμανδία. Ετοιμαζόμαστε να τείνουμε την χείρα στον Μεγάλο, προβάρουμε νοερά τη χειραψία πολλές φορές και σκεφτόμαστε τι θα του πούμε προκειμένου να παρασημοφορηθούμε με μια γενναία κουβέντα του. Μάταια, όμως, γιατί ο (Γ)κοντός δεν θα έρθει ποτέ.
Ομιλία για τις πρώτες βοήθειες: τολμηροί φαντάροι που φλερτάρουν με φυλάκιση ρωτούν τον αφελή στρατιωτικό νοσηλευτή τι πρέπει να κάνουν με ένα άκρο που έχει αποκολληθεί από το υπόλοιπο σώμα.
Αυτοκρατορική ομιλία συνταγματάρχη: προσπαθεί-ή μάλλον δεν προσπαθεί, απλώς πρέπει να το κάνει- να μας ντοπάρει με συγκρατημένα θριαμβευτικούς επιθετικούς προσδιορισμούς. Μας λέει ότι χαίρεται που μας βλέπει να βελτιωνόμαστε. Ωστόσο, λόγω του εκκεντρικού του καλλιτεχνικού του εγώ, δεν σέβεται την θεατρική σύμβαση που ο ίδιος έχει θέσει και κάνει το άλμα στο κενό: “τιμάστε με τη συμμετοχή σας στο στρατό. Είναι επιλογή σας το ότι βρίσκεστε εδώ.”. Ενώ τριγύρω κοντοκουρεμένες κοιμώμενες κεφαλές έχουν ήδη αρχίσει να διανύουν ελλειπτικές τροχιές, γυρνάω ασυναίσθητα στον διπλανό μου. Τον κοιτώ αποσβολωμένος αναζητώντας έστω ένα νεύμα του ότι συμπάσχει μαζί μου συντροφικά σε αυτό το μακελειό. “Μαλάκα, μέσα είναι πιο καλά κι από απ’ έξω” τον ακούω να ψιθυρίζει στον διπλανό του.
Κοιτάω έξω από τα παράθυρα, προς το ασφαλτοστρωμένο προαύλιο που έχει γίνει ένας βούρκος από την μπόρα που πέφτει έξω όση ώρα εμείς ακούμε τον princeps. Πέρα από τη μάντρα φαντάζομαι απέραντα λειβάδια και στο βάθος τους μια πυκνή ομίχλη απ’ όπου -ελπίζω- να μην υπάρχει γυρισμός.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.