Πριν λίγες μέρες η hip hop μπάντα Social Waste κυκλοφόρησε το καινούριο της τραγούδι «Ποτοσί», το οποίο αφιέρωσε στους κατοίκους της Χαλκιδικής που αγωνίζονται να μη γίνει εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από την ομώνυμη πόλη της Βολιβίας, η ιστορία της οποίας έγινε διάσημη χάρη στην πέννα του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Το Ποτοσί είναι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις στον κόσμο, με πληθυσμό ανάλογο του Λονδίνου και μεγαλύτερου της Μαδρίτης, που είχε μετατραπεί εξαιτίας των μεταλλευτικών της δραστηριοτήτων σε πόλη – φάντασμα. Το ίδιο πιστεύουν ότι θα συμβεί και στις Σκουριές εφόσον τελικά γίνει η εξόρυξη χρυσού.
Με αφορμή το νέο τους τραγούδι, που θα περιλαμβάνεται στο καινούργιο άλμπουμ τους “Με μια πειρατική γαλέρα”, το οποίο περιμένουμε στα μέσα Νοέμβρη, μιλήσαμε για την κατάσταση στις Σκουριές και τις διάφορες πλευρές που έχουν τεθεί γύρω από το ζήτημα. Για τις θέσεις εργασίας που προκύπτουν με το έργο, επιχείρημα που επικαλείται και η εταιρεία και οι μεταλλωρύχοι, απευθυνόμενοι στους εργαζόμενους που είναι και κάτοικοι στην περιοχή είπαν ότι «αν πραγματικά αγαπάνε τον τόπο τους –και όχι απλά τη «δουλίτσα τους»- θα πρέπει να κοιτάξουν άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, φιλικές προς το περιβάλλον, αειφόρες, και συλλογικές, έτσι ώστε τα οποιαδήποτε κέρδη να μην πηγαίνουν στους οποιουσδήποτε Καναδούς και Μπόμπολες».
Πώς αποφασίσατε να γράψετε το τραγούδι που αφιερώνετε στους κατοίκους και τον αγώνα τους στις Σκουριές; Τι συμβολίζει για σας ο αγώνας τους;
Ξέρεις αυτή η ιστορία θυμίζει κάτι από τα 100 χρόνια μοναξιά του Μάρκες ή από τις ανοιχτές φλέβες του Γκαλεάνο. Κάτι από τις πιο μαύρες σελίδες της Λατιονοαμερικάνικης ιστορίας… Έρχεται η Εταιρία να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους (τον καφέ, τις μπανάνες, το πετρέλαιο, το χρυσό, βάλε ότι θες), τα ‘χει βρει με την Κυβέρνηση, προσλαμβάνει και μερικούς ντόπιους με μισθούς και όρους σκλαβιάς, και στέλνει και το στρατό ή την αστυνομία ή τους παραστρατιωτικούς να καταπνίξουν όσους αντιστέκονται.
Στη Χαλκιδική συμβαίνουν όλα τα παραπάνω σε απίστευτο βαθμό, βάλε και τη διαφθορά των κυβερνητικών στελεχών μέσα. Αφού το ορυχείο ουσιαστικά δωρίστηκε στους Καναδούς και το Μπόμπολα έναντι πινακίου φακής. Μέχρι και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έβαλε πρόστιμο στην Εταιρία, και ο Έλληνας υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου έκανε …έφεση για να ΜΗΝ πληρώσει η Εταιρία παραπάνω χρήματα (ως όφειλε) στο Ελληνικό (!) κράτος που θεωρητικά ο πρώην υπουργός εκπροσωπούσε και του οποίου τα συμφέροντα (!) ήταν υποχρεωμένος να προστατέψει… Απίστευτα πράγματα! Άσε που η περιβόητη …ανάπτυξη(!) που θα φέρει το ορυχείο είναι μια «ανάπτυξη» καταστροφική, αφού θα καταστρέψει οποιαδήποτε άλλη παραγωγική δραστηριότητα θα μπορούσε να έχει η περιοχή για πάντα!
Η ιστορία του Ποτοσί είναι χαρακτηριστική και διδακτική! Το μεγαλύτερο ορυχείο του κόσμου στην πιο μεγάλη πόλη του κόσμου και σήμερα τι έχει απομείνει; Η πόλη είναι πόλη φάντασμα, οι μεταλλωρύχοι πεθαίνουν πριν τα 45 τους, και ο πλούτος έχει κάνει φτερά για άλλες χώρες εδώ και αιώνες. Αξίζει τον κόπο να καταστραφεί για πάντα μια ολόκληρη –πανέμορφη- περιοχή, για να εξαχθεί χρυσάφι για 10-20 χρόνια και να έχουν δουλειά –επικίνδυνη- 1000 άνθρωποι; Και μετά τι; Όταν τελειώσει το χρυσάφι; Ακόμα και αυτοί οι 1000 τι θα κάνουν; Δε θα έχει μείνει τίποτα στην περιοχή! Εμείς –σαν ακτιβιστές καλλιτέχνες- το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε για τους κατοίκους που αντιστέκονται ήταν το –διδακτικό ελπίζουμε- τραγούδι αυτό, γι’ αυτό και τους το αφιερώσαμε. Ελπίζουμε να πιάσει τόπο.
Το βασικό επιχείρημα των μεταλλωρύχων είναι ότι αν δεν γίνει το έργο, θα μείνουν χωρίς δουλειά. Η ανάγκη για εργασία μπορεί να μπει στη ζυγαριά με την προστασία του περιβάλλοντος;
Μα θα μείνουν χωρίς δουλειά ούτως ή άλλως μόλις τελειώσει το χρυσάφι, και όχι μόνο χωρίς δουλειά , αλλά και χωρίς τόπο! Γιατί πολύ απλά δε θα έχει μείνει τίποτα! Δε θα μπορεί να ασκηθεί καμία άλλη παραγωγική δραστηριότητα εκεί μετά τις καταστροφικές συνέπειες της εξόρυξης. Αν πραγματικά αγαπάνε τον τόπο τους –και όχι απλά τη «δουλίτσα τους»- θα πρέπει να κοιτάξουν άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, φιλικές προς το περιβάλλον, αειφόρες, και συλλογικές, έτσι ώστε τα οποιαδήποτε κέρδη να μην πηγαίνουν στους οποιουσδήποτε Καναδούς και Μπόμπολες! Και λογικά να το δει κανείς, και όχι απλά συναισθηματικά-ιδεολογικά, μακροπρόθεσμα η εξόρυξη αυτή θα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό ακόμα και στους ίδιους τους μεταλλωρύχους αλλά και στα παιδιά τους.
Πάνω από 350 κάτοικοι διώκονται επειδή διαδήλωναν, η εταιρεία κερδίζει όλες τις δικαστικές μάχες, η κυβέρνηση δεν δείχνει να έχει σταθερή στάση απέναντι στην υπόθεση. Τί πρέπει να γίνει ώστε να πάψει να κυριαρχεί το άδικο;
Από την Κυβέρνηση δεν περιμένουμε τίποτα. Η Κυβέρνηση, εκπροσωπώντας το αστικό κράτος θα κοιτάξει να προστατέψει την ιδιωτική περιουσία, τις «επενδύσεις», την «ανάπτυξη». Αυτό κάνει κάθε Κυβέρνηση, αυτός είναι ο ρόλος της και προς αυτή την κατεύθυνση στρέφεται η εξουσία που διαθέτει. Έχουμε επίσης ένα άλλο ζήτημα: έχουμε μια κεντρική κυβέρνηση που αποφασίζει πάνω σε ένα θέμα που αφορά κυρίως μια τοπική κοινωνία, η οποία διαφωνεί –ή τουλάχιστον σίγουρα δε συμφωνεί ολόκληρη- με τις αποφάσεις της κεντρικής εξουσίας. Κι όμως, επειδή η κεντρική εξουσία έχει τη δυνατότητα της καταστολής και τις βίας, επιβάλει τις αποφάσεις της κι ας καταστρέφει τον τόπο!
Επίσης δεν πιστεύουμε στη «δικαιοσύνη», η οποία έχει αποδειχτεί πολλάκις ότι επίσης είναι στην υπηρεσία της κυβερνητικής εξουσίας. Μόνο από τα κάτω μπορούμε να το σταματήσουμε όλο αυτό. Με οργάνωση της τοπικής κοινωνίας, και αλληλεγγύη από όλους εμάς τους υπόλοιπους! Έτσι ώστε η κεντρική εξουσία να τρομάξει από τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει πολιτικά για την ίδια τυχόν εφαρμογή της απόφασής της. Είναι διαρκής και πολυμέτωπος ο αγώνας αυτός.
Έχετε γράψει επίσης τραγούδι για τον Άρη Βελουχιώτη. Βλέπετε στο κίνημα στις Σκουριές αντίστοιχο θάρρος;
Ο αγώνας των κατοίκων στις Σκουριές είναι μάλλον πιο κοντά στον αγώνα των κατοίκων του TIPNIS στη Βολιβία για να μην κάνει ο Μοράλες τη λεωφόρο και να καταστρέψει τον τόπο τους, στον αγώνα των ιθαγενών στο Γιασουνί στο Εκουαδόρ να μην εξορύξει ο Κορέα το πετρέλαιο και καταστρέψει τη ζούγκλα που ζουν, στον αγώνα των ιθαγενών της Νικαράγουα να μην γίνει το κανάλι που στήνει ο Ορτέγκα με τους Κινέζους διαλύοντας τους τόπους τους, στον αγώνα ενάντια στις Καναδικές πάλι εταιρίες εξόρυξης χρυσού στο Περού και τα λοιπά. Και αυτοί οι αγώνες, ενάντια στον νέο-εξτρακτιβισμό θα πρέπει να ενωθούν και να συντονιστούν. Είναι αγώνας όλων μας. Πλέον ο καπιταλισμός, στην πιο ακραία μορφή του τον νεοφιλελευθερισμό, ψάχνει νέες περιοχές για να επεκταθεί και να επιβιώσει, και κάποιες από αυτές είναι στη γειτονιά μας. Ας μην τον αφήσουμε!
Είναι και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου σας στην ίδια κατεύθυνση, με πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα; Που θέλει να φτάσει “μια πειρατική Γαλέρα”;
Ξέρετε, σε αυτήν την κοινωνία ζούμε και από αυτήν παίρνουμε ερεθίσματα. Οπότε ναι είναι πολιτικά τα τραγούδια μας. Αν επιλέγαμε άλλο θέμα, θα ήταν σα να κλείναμε τα μάτια μας σε ότι συμβαίνει, που και αυτό πολιτική επιλογή είναι. Δεν είναι όμως η δική μας.
Η «πειρατική γαλέρα μας» τώρα… μάλλον θέλει να κάνει αυτό που θέλει και η μπάντα: Να πάμε το χιπ χοπ λίγο παραπέρα από κει που το παραλάβαμε. Και οι επόμενοι, οι μετά από μας, να το πάρουν και να το πάνε λίγο πιο πέρα από κει που θα τους το αφήσουμε εμείς. Να στο πούμε και με ένα στίχο από το ομώνυμο τραγούδι:
«’Οταν θα φτάσουμε στα μέρη που’ ναι πέρα
σε ‘κείνο το νησί σε ‘κείνο το λιμάνι
σε ‘τούτη την παλιά πειρατική Γαλέρα
θα ‘μαστε όλοι μούτσοι κι όλοι καπετάνιοι…»
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.