Είχαμε πει να είμαστε εκεί από νωρίς. Η συναυλία ήταν sold out και σκεφτήκαμε το προφανές, ότι πηγαίνοντας νωρίτερα θα καταφέρναμε να βρούμε μία καλύτερη θέση. Καθυστέρησα.
Η ουρά θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη μισή ώρα πριν την έναρξη, όμως αρκετοί ήταν εκείνοι που άραζαν απέξω για να κάνουν ένα τελευταίο τσιγάρο και να πιουν μια μπύρα που δεν θα κόστιζε μισή περιουσία.
Μπαίνοντας στο Piraeus Academy 117 για τη μεγάλη επετειακή συναυλία των Social Waste που περιμέναμε πολλοί πολύ καιρό, ήρθα αντιμέτωπος με την ενοχλητική -αστυνομική- υποδοχή των ανθρώπων ασφάλειας του χώρου.
Υποχρεώθηκα, όπως και χιλιάδες άλλοι που πήγαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία, να περάσω από σωματικό έλεγχο, οριακά πιο χαλαρό από εκείνον πριν επιβιβαστείς σε αεροπλάνο. Συχνά ο έλεγχος συνοδευόταν από την αγενή συμπεριφορά του σεκιουριτά που ήθελε να κάνει τη δουλειά γρήγορα ώστε να περάσει ο επόμενος. Πού να αντιληφθεί την λογική έκπληξη πολλών μας, που πήγαμε με σκοπό να ακούσουμε απλά μουσική και όχι να ορμήξουμε σε κάποια διμοιρία ΜΑΤ.
Σύντομα ο δικαιολογημένος θυμός θα καταλάγιαζε από τη γενναιόδωρη κίνηση της μπάντας να μοιράσει σε όλο τον κόσμο πριν την είσοδο, στον καθένα μας ξεχωριστά, μία κόκκινη μπαντάνα με την επιγραφή της. Στις επόμενες τρεις ώρες θα αποζημίωνε το κοινό ακόμη περισσότερο, παίζοντας αγαπημένα τραγούδια, παλιότερα από την εποχή που δεν ήταν ευρέως γνωστή και είχε διαφορετική σύνθεση (βρισκόταν τότε μαζί της ο συμπαθέστατος Παρίας), αλλά και πολύ καινούρια που έχουν πρόσφατα ολοκληρωθεί.
Πάνω στη σκηνή βρέθηκαν πολλοί μουσικοί που συνεργάστηκαν με το συγκρότημα στη μακρά διαδρομή του, ενώ υπήρχε και σαφές πολιτικό στίγμα, με τοποθετημένο πανό για τις Σκουριές πάνω σε κεντρικό ηχείο της σκηνής.
Κινηματικό παρών υπήρχε και από τον κόσμο που φώναζε στις παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια συνθήματα ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή στη Χαλκιδική, αλλά και στον φασισμό. Σημειώθηκαν επίσης δύο παρεμβάσεις από την ομάδα αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα που μίλησε για την υπόθεση και κάλεσε σε διαδήλωση στις 7 το απόγευμα αύριο στα Προπύλαια, αλλά και από πρωτοβουλία για την υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου που δολοφονήθηκε αγρίως στην Ομόνοια. Η ομάδα αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα είχε κρεμάσει και μεγάλο πανό στα κάγκελα απέναντι της σκηνής. Λίγο πιο δίπλα είχε τοποθετηθεί επίσης ένα πανό στήριξης στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ στη Θεσσαλονίκη.
Το σημαντικότερο είναι, ότι οι στίχοι των Social Waste στέκονται αντάξιοι των υψηλών αξιών με τις οποίες καταπιάνονται. Γι’ αυτό και μας διαπέρασε αναρίθμητες φορές ρίγος.
Πώς να μην ανατριχιάσεις ακούγοντας να λέγεται:
Η ιστορία είναι τα ίχνη στου χρόνου το χώμα που περπατάτε
Κάτι ορνιθοσκαλίσματα που λέει κι ο Marcos o Subcomandante
Τη γράφουνε στο τέλος οι νικητές κι οι ανυποψίαστοι την πιστεύουν
Μα τη ζωντανεύουν οι δίχως φωνή κι εκείνοι που γράμματα δεν κατέχουν
Εκείνοι που γνώρισαν τη φυλακή, τα βασανιστήρια, την εξορία
Σε Μακρονήσι, Ανάφη, και Γυάρο, Άγιο Ευστράτιο, και Ικαρία
Αυτοί που κοιτούσαν το βασανιστή μέσα στα μάτια και του `λεγαν «βάρα»
Κι αχτινοβολούσαν στο απόσπασμα μπρος κάτι απ’το πείσμα του Guevarra
Οι Social Waste κάνουν πολιτικοποιημένο τραγούδι και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το δηλώσουν ανοιχτά. Ίσως όμως οι εντυπώσεις να ήταν διαφορετικές, αν δεν υπήρχε μια πραγματική καλλιτεχνική εντιμότητα, που σπάνια τη συναντάς σε αυτό που ορίζεται πολύ γενικά ως εναλλακτικό μουσικό στερέωμα.
Το πολιτικοποιημένο τραγούδι, κυρίως στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αποτέλεσε σε πολλές περιπτώσεις όχημα για καλλιτέχνες ώστε να φτάσουν μακριά τη σταδιοδρομία τους. Σήμερα, φτασμένοι πια, οι ίδιοι άνθρωποι γυρνούν την πλάτη στην κοινωνία, καθώς νιώθουν ότι δεν την έχουν ανάγκη και χωρίς ίχνος ντροπής βγάζουν συχνά ένα χυδαίο εαυτό.
Απέναντι σε αυτό τον κανόνα οι Social Waste στέκονται αντάρτικα. Η μεγάλη τους επιτυχία δεν τους έχει αποπροσανατολίσει, παρότι πριν 20 χρόνια όταν σχημάτιζαν τη μπάντα τους στο Ηράκλειο, δύσκολα μπορούσαν να φανταστούν ότι κάποτε θα παίζανε σε κατάμεστες μεγάλες μουσικές σκηνές και τα τραγούδια τους θα ακούγονταν από εκατομμύρια κόσμο.
Μένουν σταθεροί, γιατί κρατούν μάλλον τη συμβουλή που κάποτε πήραν και την έκαναν τραγούδι. Και αντί όσο μεγαλώνει η απήχησή τους να μικραίνει η έντασή τους μικροφώνου τους, εκείνοι επιμένουν και συνεχίζουν να ενοχλούν. Να γίνονται «στα γρανάζια του κόσμου η άμμος και όχι το λάδι».
Ακόμη όμως κι αν κάποτε φτάσουν να ακούγονται σε κάθε σπίτι, σε κάθε μαγαζί και σε κάθε γωνιά της χώρας, η επιθυμία τους είναι να μην «καταναλωθούν».
«Άμα μας κάνουν τουριστικό χιτάκι να βγάλεις και να σκίσεις το μπλουζάκι» λένε σε καινούριο τους τραγούδι. Αυτός και μόνο ο στίχος είναι αρκετός για να τους έχουμε στην καρδιά μας και να τους εμπιστευόμαστε για τη συνέχεια της πορείας τους.
*Η κεντρική φωτογραφία είναι του Μάριου Λώλου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.