“Πρέπει να κερδίσουμε τον χαμένο καιρό, πρέπει να αναθεωρήσουμε τη μεταφυσική μας αλαζονεία που δεν φέρνει στον κόσμο καμία ζεστασιά, πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε μέρα-νύχτα για να καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί με τούς ανθρώπους σαν άνθρωποι, να γίνουμε ελεύθεροι και να κάνουμε και τούς άλλους ελεύθερους, πρέπει -επιμένω πάντα σε αυτό το σημείο-να κυριεύσουμε την εποχή με τις ιδέες μας.” Μιχαήλ Μπακούνιν
(Επανέρχομαι κι “επαναλαμβάνομαι” όσο ο αναρχικός χώρος δεν μιλά για τα σημαντικότερα και τα αυτονόητα…..Αισιοδοξώ απαισιόδοξα πώς το “μήνυμα” πού στέλνω χρόνια δεν θα ταξιδεύει για πάντα στο άγνωστο με βάρκα μια τρύπια ελπίδα…..να ελπίζω;)
Το καφέ “Φλοράλ” (πού τα τελευταία χρόνια ανανεώθηκε ως χώρος με βιβλιοπωλείο, μουσικές, πολιτιστικές και πολιτικές εκδηλώσεις) έχει ιστορία όσο τα Εξάρχεια, από το 1936 λειτουργεί στo ισόγειο της γνωστής 5όροφης “μπλε πολυκατοικίας” πού ολοκλήρωσε το 1933 ο αρχιτέκτονας Κυριακούλης Παναγιωτάκος, στην γωνιά Αραχώβης και Θεμιστοκλέους.
Σε αυτή την “μπλε γωνιά” , στο πάνω μέρος της πλατείας Εξαρχείων, έχει μείνει ως “σταθμός” ένα μεγάλο μέρος της μνήμης μας.
Εκεί κολλήθηκαν χιλιάδες αφίσες , μοιράσθηκαν άλλες τόσες προκηρύξεις, έπεσαν δεκάδες χημικά και δακρυγόνα. Αν βάλεις το αυτί σου στους τοίχους της γωνιάς αυτής θα “ακούσεις” τα πάντα από τραγούδια, συζητήσεις και συνθήματα μέχρι σειρήνες περιπολικών και ποδοβολητά πάνω-κάτω των ΜΑΤ, αν κοιτάξεις καλά θα δεις σκιές να τρέχουν, σκιές να χορεύουν γύρω από φωτιές…
Από τα τραπεζάκια τού “Φλοραλ” ποιός δεν πέρασε από το μετερίζι της γνώσης, του θεάτρου, της διανόησης, των γραμμάτων και της τέχνης, της ζύμωσης με το “διαφορετικό” στις πολύμορφες πολιτικές θέσεις και την εξερεύνηση στο αστείρευτο σύμπαν τού κοινωνικού προβληματισμού;
Δεν είναι όμως μόνο, ο Τρόμος της Κρατικής Βίας πού έχει αποτυπωθεί στα “μάτια” και στους τοίχους της “μπλε πολυκατοικίας”, αλλά και ένας άλλος Τρόμος πού φέρνει τον Φασισμό και τον Τρόμο από “άλλο δρόμο”! Και μάλιστα από “εκεί” πού δεν τον περιμένεις!
Η επίθεση και το σπάσιμο τού καφέ “Φλοράλ” , η βία πού δέχθηκαν ακόμη και οι θαμώνες του, μετά το τέλος της διαδήλωσης της 20ης Φλεβάρη, είναι ένα ακόμη χτύπημα στον τραυματισμένο Αναρχισμό από το λοστάρι της μηδενιστικής αντίληψης πού καταστρέφει και διαστρεβλώνει την Αναρχική θεωρία και δράση, συνεχίζοντας από εκεί πού σταματά η εξουσιαστική-οικονομική εγκληματική Ανομία και οι Εθνοφασίστες.
Αντίληψη κυρίαρχη, αντικοινωνική και εξουσιαστική, το στίγμα της “απόλυτης αλήθειας” πού μισεί και εκδικείται όσους δεν συμμετέχουν στην “εξέγερση” και στην έπαρση της “επαναστατικής καθαρότητας”.
Μοιράζονται παντού κατηγορίες, καταδίκες και αφορισμοί (όλοι φταίνε εκτός από “εμάς” τούς….”ξεχωριστούς”) από το αυτόκλητο “λαϊκό δικαστήριο” σε θαμώνες πού… δεν δώσανε “παρουσία” στο συλλαλητήριο και δεν “τιμήσανε την παρέλαση της υπερ-αγωνιστικής πρωτοπορίας” πού εκ τού ασφαλούς Εξουσιάζει και Τρομοκρατεί στα Εξάρχεια.
Είναι εκείνη η φασιστική αντίληψη βγαλμένη από την βαρβαρότητα της συστημικής-κρατικής “δικαιοσύνης” και πού το μόνο πού φέρνει στην κοινωνία ως “μαντάτο” είναι περισσότερος Τρόμος και Εκφασισμός, την δέσμευση πώς η πραγματικότητα και οι συνθήκες πού θα επιβάλλει (αν κάποτε “κερδίσει” την…. εξουσία) θα είναι πολύ χειρότερες από εκείνες της σημερινής κρατικής-καπιταλιστικής αγριότητας.
Για την ακρίβεια είναι η ίδια αντίληψη πού βρίσκεται στις δύο όψεις τού “νομίσματος” πού πέφτει και κόβει τα κεφάλια της ανθρωπότητας, αιώνες τώρα.
Στην πρώτη τσακίζει όποιον δεν ορκίζεται “τυφλή πίστη στο εθνικό σύμβολο” και στην άλλη τσακίζει στους δρόμους ως “φασίστα” όποιον κρατά ελληνική σημαία!
“Πάς μή Ελλην , βάρβαρος” και “πάς Ελλην, βάρβαρος ” αντίστοιχα, όλοι οι “καλοί” χωράνε στον ρόλο τού τιμωρού ανάλογα με την περίπτωση!
Κάθε φασιστική εκδοχή σε “στρατιωτική διάταξη” πέφτει στην ανταγωνιστική αρένα της κτηνώδους βίας, οι πολλοί δέρνουν τον ένα για την “ιδεολογική” επικράτηση τού πιο ισχυρού!
Δεν είναι η πρώτη φορά πού η βία της φασίζουσας αυτής αντίληψης, χτυπά δολοφονικά από τα μέσα τον Αναρχισμό! Ο ξυλοδαρμός τού τότε πρόεδρου της ΓΣΕΕ Χρήστου Πολυζωγόπουλου στην οδό Ναυαρίνου στις 31/1/2006,οι εμπρησμοί και οι επιθέσεις σε διάφορα βιβλιοπωλεία (“Ιανός”, Εκδόσεις Γεωργιάδη, Παπασωτηρίου, Ελληνικά Γράμματα,” ΄Αρδην”, περιοδικό “Ρεσάλτο”), η τρομοκρατία στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων εκεί πού η παρουσία τού πολιτικού λόγου-αντίλογου ισοπεδώνεται από τον φετιχισμό της βίας (Γ.Πανούσης,Π.Μανδραβέλλης,Τ.Γουότσον κά), οι ξυλοδαρμοί σε χρήστες ναρκωτικών για να “καθαρίσει” η πλατεία φτάνει το πρόβλημα να μην είναι “στα πόδια” των Εξαρχείων, οι βίαιες επιθέσεις σε δημοσιογράφους και εργαζομένους στα ΜΜΕ με τελευταία σημάδια αυτού τού τραμπουκισμού στα σώματα των Κ.Μπογδάνου και τού σκιτσογράφου Soloup στους δρόμους των Εξαρχείων, οι επιθέσεις σε εκδηλώσεις φοιτητικών αριστερών παρατάξεων με πιο πρόσφατη άσκηση βίας εκείνη στις 16/12/2012,στήν κατάληψη τής Τσαμαδού 15.
ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, για την φασίζουσα αυτή αντίληψη πού βάφεται και ντύνεται “αντιεξουσιαστικά” για να πνίξει στην δεξαμενή της γόνιμες αντιστάσεις, για να ματαιώσει κοινωνικές συμμαχίες και συναινέσεις ενάντια στην εξαθλίωση, στην εκμετάλλευση και στο άδικο, για να τυλίξει στο δίχτυ της πανούκλας της οργισμένους νεολαίους στρέφοντας τους άκριτα και αλαφιασμένα εναντίον όλων!
ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, για την σφαγή τού Αναρχισμού, των κανόνων, τού ήθους, των αξιών ΜΑΣ ,των κόκκινων γραμμών ΜΑΣ ανάμεσα στο ιδεοδρόμιο και στην απανθρωπιά,
ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, για το ότι μάς ενοχλεί ότι αυτή η συζήτηση άνοιξε και έκλεισε αμέσως μετά την τραγωδία στην Μαρφίν στις 5 Μάη 2010 (;)
Μιλάμε (και σωστά) για τον Χρυσαυγιτισμό πού ματαίωσε την παράσταση “Corpus Christi” στο θέατρο “Χυτήριο” και για εκείνον(τον ίδιο σκοταδισμό και ολοκληρωτισμό σε “μαυροκόκκινο φόντο”)πού ματαίωσε την παράσταση “Κίτρινο Σκυλί” τού Μισέλ Φάϊς στις 10/5/2009 στο “Από Μηχανής Θέατρο” ή επιτέθηκε με αυγά στην συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου κατά την διάρκεια βιβλιοπαρουσίασης πάλι στο “Φλοράλ”,στίς 2/11/2009, επιλεκτική Σιωπή, ούτε λέξη!
Σφραγίσαμε το στόμα της κριτικής, της διαφωνίας, του διαχωρισμού και της απόρριψης με ό,τι ταυτίζει τον Αναρχισμό με την ανομία, το χάος, την εξουσιομανία, την αταξία.
Ποινικοποιήσαμε τούς εαυτούς μας, βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας συντηρώντας την στρατηγική της έντασης που επιδιώκει η Εξουσία, κλωτσάμε τον Αναρχισμό στον παραλογισμό της Ακρότητας πού έχει “δύο μέτρα και δύο σταθμά” για την Βία!
Και επιτρέψαμε στο Κτήνος να προχωρήσει, για να “γράψει” μαύρες μέρες και γεγονότα, δεν σκεφθήκαμε τούς “άλλους”, δεν αναλάβαμε τις ευθύνες μας!
Είναι εύκολο να μιλάμε (και προφανώς πρέπει) για τα βασανιστήρια στα κορμιά συλληφθέντων, για την ρατσιστική βία και τις δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες, για τις κυβερνητικές κατασταλτικές επιχειρήσεις και παρακρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις και κοινωνικούς πολιτικούς χώρους.
Είναι δύσκολο φαίνεται να μιλάμε για “τα δικά μας κακώς κείμενα” και να τα ρίχνουμε στο καλάθι των “κρυμμένων”. Κρύβεται τελικά όμως η αλήθεια “κάτω από το χαλί”, σκεπάζεται το αίσχος και η αθλιότητα σε βάρος τού Αναρχισμού και η αμαύρωση των κοινωνικών αγώνων;
Ακροβατούμε στην Εξουσία της μονομέρειας πού μας βολεύει, στην “επιλεκτική κριτική” της βίας πού έφθασε στο σημείο, μέσα στα Εξάρχεια, να μην τολμούν από το φόβητρο και την απειλή τού μηδενισμού-ψευτοαναρχισμού γνωστές αναρχικές συλλογικότητες πού απέχουν λίγα μέτρα μόλις απόσταση από το “Φλοράλ” να μην παίρνουν θέση, να αποφεύγουν να γράψουν πέντε σειρές καταγγελίας αυτής της βαρβαρότητας πού υποδύεται την “αντιεξουσία” και πού αντιμετωπίζει τον απλό κόσμο ως “ταξικούς εχθρούς”!
Ο φόβος και το σεντόνι σιωπής κι ανοχής απέναντι στον συμμοριτισμό τού πολιτικού χουλιγκανισμού πού συμπληρώνει ένα περιβάλλον μαφιόζικης και υπόκοσμης δράσης πού έχει κάνει “άσυλο” την περιοχή τών Εξαρχείων, θα μπορούσε να απαντηθεί μ’ ένα παλιό αναρχικό σύνθημα …..”Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ”!
Οι συλλογικότητες και οι σύντροφοι/σσες τού αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου ΣΩΠΑΙΝΟΥΜΕ για τα ουσιώδη και τα μέγιστα (πού προηγούνται ,κατά την άποψή μου της καταγγελίας της Κρατικής βίας. Αν θέλουμε να πείσουμε τούς “από κάτω” για τις αγνές μας προθέσεις για Κοινωνία ευτυχίας και όχι μεγαλύτερης δυστυχίας, για την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ με χαρακτηριστικά πού χάραξε κατά διαστήματα πάνω στο πρόσωπο της κοινωνίας η φαλτσέτα της ναζιστικής, “δημοκρατικής” και σταλινικής κτηνωδίας των διαφόρων “ηγετικών” ταγμάτων εφόδου που θέρισαν την ιστορία από τις ιδεοληψίες, τον δογματισμό και τον σεχταρισμό τους!
Θα σπάσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το τείχος της ΑΝΟΧΗΣ, θα αφήσουμε τα λόγια μας να τρέξουν ελεύθερα στο ποτάμι της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ή θα αποδεχθούμε την Εποχή τβν Τεράτων να ακυρώσουν κάθε απόπειρα επιστροφής και επανασύνδεσης με το κουρασμένο και γδαρμένο κοινωνικό σώμα, απογοητεύοντας για πάντα τούς γείτονες, τούς φίλους, τούς συντρόφους, τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας πού προσδοκούσαν δίπλα μας κάτι περισσότερο από την παγερή αδιαφορία και σιωπή μας στην “αναρχία” πού προκαλεί στους άλλους Τρόμο και σε εμάς Ντροπή και Απέχθεια;!
ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, για τον ρατσισμό της γενίκευσης, τον παρασιτισμό και τον θάνατο πού έχει εισβάλλει αρπακτικά και διαβρωτικά στον χώρο της πολιτικής σκέψης και δράσης;!
ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ για το αίσχος ,την αθλιότητα, την ντροπή τού σπασίματος τού κάθε “Φλοράλ” και της γενικότερης απαξίωσης των εξουσιαζόμενων (ως “προσκυνημένων” και “υποταγμένων νοικοκυραίων” από τούς προσκυνημένους στην θρησκεία της Βίας….) ,πού μηδενός εξαιρουμένου τούς θέλουμε κοντά μας, σε αυτούς απευθυνόμαστε και μέρα με την μέρα τούς χάνουμε ,τούς “μετράμε” λιγότερους, τούς στέλνουμε στην “άλλη μεριά” απέναντί μας , στους εχθρούς της Ελευθερίας, μόνους κι αυτούς μέσα στον κοινωνικό κανιβαλισμό πού νομιμοποιήσαμε και ανεχθήκαμε πρώτα εμείς οι ίδιοι…..
Αν θέλουμε να κάνει βήματα το όραμα για μια Ανθρώπινη Κοινωνία, αν θέλουμε να δώσουμε ζωή και να λάμψουμε ως φάρος αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης σε ένα Κόσμο πού χάνει το φως του από απελπισία και παραίτηση, αν θέλουμε να συνθέσουμε την ζωή με την ανάσα, την φαντασία, την έμπνευση και το λιθαράκι (και)των “άλλων”, των γύρω από εμάς και ίδιων μ’ εμάς(γιατί χωρίς τούς “άλλους” δεν υπάρχουμε και μέσα απ’ τούς άλλους τα πάντα αλλάζουν), ας σπάσουμε την καταθλιπτική Σιωπή γι’ αυτό το τεράστιο λάθος πού μπαίνει ανάμεσα σ’ εμάς και τούς υπόλοιπους ανθρώπους, ας ρίξουμε την “αυλαία” σε ότι ΚΑΚΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ ,βάζοντας τέλος σε εξουσιαστικές και κυρίαρχες αντιλήψεις πού στέλνουν όλο πιο γρήγορα την κοινωνία στην διάσπαση, στην δουλειά, στον ατομικισμό και στα νύχια νέων Τυράννων, χωρίς ποτέ το ανθρώπινο δράμα να τελειώνει.
Ο φασισμός δεν είναι οι “άλλοι”, όπως έλεγε σωστά ο σοφός Μάνος Χατζιδάκης,τό 1993.
Είχε δίκιο.
Είμαστε εμείς, η σιωπή κι η ανοχή μας……
ΜIΛΗΣΤΕ λοιπόν, προτού είναι οριστικά αργά, για τούς “άλλους” και “εμάς”.
(και φυσικά αξίζουν τα συγχαρητήρια σε εκείνους τούς συντρόφους πού εκείνη την ημέρα ήρθαν σε σύγκρουση με τον μηδενοφασισμό και απέτρεψαν έξω από το “Φλοράλ” τα χειρότερα ….)
Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΜΙΑ, ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΑ
25-2-2013
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν), μεμονωμένο άτομο απ τό Αναρχικό-Ελευθεριακό Κίνημα
erozer2000@yahoo.gr
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.