Δεν θέλησα να αμαυρώσω τους αγώνες της αριστεράς, ούτε να κατακρίνω τον τρόπο που ο καθένας αντιλαμβάνεται την τέχνη και σίγουρα όχι να αποδείξω ότι οι γάλλοι είναι ρατσιστές. Απλώς, έτσι, θέλησα να γελάσουμε λιγάκι…
Ήταν, θυμάμαι, ένα κυριακάτικο βροχερό απόγευμα, που ανακάλυψα τι θέλω πραγματικά να πω με τις βλακείες που γράφω. Καθόμουν στον καναπέ μου και διάβαζα ένα εγχειρίδιο ιστορίας της φιλοσοφίας. Τελειώνοντας με πολύ κόπο τις λιγοστές σελίδες της εισαγωγής, διαβάζοντας δυο και τρείς φορές την κάθε πρόταση, κοίταξα από το παράθυρο τη βροχή, και παρακινούμενη από φιλοσοφική και συνάμα μελαγχολική διάθεση, άνοιξα την τηλεόραση. Ανάμεσα στους πολιτισμικούς θησαυρούς της ιδιωτικής τηλεόρασης, ξεχώρισα μια αμερικάνικη ταινία. Και ενώ είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο αποβλάκωσης, που θύμιζα γάτα να κοιτάει με προσήλωση τις περιστροφές του κάδου του πλυντηρίου, ξαφνικά μια ατάκα της πρωταγωνίστριας άναψε τη δάδα που φώτισε το σκοτεινό σπήλαιο των ιδεών μου.
Η τύπισσα ανακοινώνει στον αδερφό της, ότι έγινε vegan (αυτός που όχι μόνο δεν τρώει κρέας αλλά ούτε και τα παράγωγα, επιδεικνύοντας σεβασμό στο θαύμα της κύησης του αυγού και συγχρόνως δίνοντας ευκαιρία στην ενηλικίωση και την ανάπτυξη της προσωπικότητας κάθε κοτόπουλου). Σχολιάζει, λοιπόν, την επιλογή της με την εξής φιλοσοφημένη άποψη: «Είναι ωραίο να σε χαρακτηρίζει μια ιδιότητα. Πριν γίνω χορτοφάγος δεν με χαρακτήριζε τίποτα.»
Κατεύνασα ανώδυνα την ενοχή, που ένιωσα γιατί η δάδα άναψε από μια χολιγουντιανή ατάκα και όχι από την Επικούρεια φιλοσοφία, και επιδόθηκα σε ένα ντελίριο “φιλοσοφικών” ερωτήσεων, τις οποίες και θα παραθέσω παρακάτω, με μόνη φιλοδοξία μου να “προβληματίσω” τον αναγνώστη και ουχί να ανεβάσω την τηλεθέαση. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται μια ιδιότητα, ή αλλιώς ταμπέλα, για να τον χαρακτηρίζει; Προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από αυτή; Μήπως κοτσάροντας μια ταμπέλα, νιώθει ότι ανήκει σε ένα σύνολο ανθρώπων, που φοράνε την ίδια ταμπέλα; Και αν μια ταμπέλα αποτελεί ενοποιητικό δεσμό για μια ομάδα ανθρώπων, άνθρωποι προσδιοριζόμενοι από αντιθετικές ταμπέλες, μπορούν να επικοινωνήσουν; Σε μια “μάχη” επικοινωνίας, θα έπεφταν υπέρ πίστεως και ταμπέλας; Σε ένα διάλογο μεταξύ εχθρών ταμπελοφόρων, θα μπορούσε ο μεν να εντοπίσει το ορθό του δε και ο δε να παραδεχτεί το σφάλμα του; Πόσο ικανοί είμαστε να αυτοπροσδιοριστούμε από μια προσωπική και σύνθετη άποψη που δεν στεγάζεται από μια οποιαδήποτε γενικευτική ταμπέλα; Και μήπως, για να καταλάβουμε τη διαφορετική σκέψη, πρέπει εμείς να κοτσάρουμε μια ταμπέλα στον άλλο, ώστε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε μαζί του;
Και αν με ακολουθήσατε ως εδώ, και δεν παρακολουθείτε σε πρώτη παγκόσμια προβολή και 452η επανάληψη το “Καφέ της Χαράς”, φτάσατε στην μεγάλη αλήθεια: δεν απάντησα σε κανένα από αυτά τα ερωτήματα. Αυτό που κατάλαβα είναι πως έχουν προκύψει φανατισμοί, που αποτυπώνονται γλαφυρά με υψηλή αισθητική: «Πουτ@νας γιοί, Παναθηναϊκοί», «Αν δεν είσαι στη Vogue, δεν είσαι στη μόδα», «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αυτός είναι Αλβανός», «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», και το «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό», με την ενδιαφέρουσα στιχουργική εξέλιξη «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει το λαό».
Και επιτέλους κατάλαβα γιατί επινόησα έναν που δηλώνει αριστερός, ενώ απολύει πιο “μνημονιακά” και από το μνημόνιο, διακωμώδησα τον πόνο μιας καλλιτέχνιδας που προσπαθεί να ξεγελάσει την πραγματικότητα, φορώντας το προσωπείο μιας κωφάλαλης- παραπληγικής, “έφτιαξα” τον αφελή εαυτό μου, να πέφτει θύμα ρατσισμού. Δεν θέλησα να αμαυρώσω τους αγώνες της αριστεράς, ούτε να κατακρίνω τον τρόπο που ο καθένας αντιλαμβάνεται την τέχνη και σίγουρα όχι να αποδείξω ότι οι γάλλοι είναι ρατσιστές. Απλώς, έτσι, θέλησα να γελάσουμε λιγάκι…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.