Όταν βρίσκεις αδύνατο να στριμώξεις τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σου για κάτι σε ένα κείμενο μερικών παραγράφων, τότε είσαι βέβαιος πως αυτό το κάτι είχε μια ιδιαίτερη αξία.
Το sport.gr υπήρξε μια ειδική περίπτωση στον χώρο του αθλητικού Τύπου. Δεν μπορούσε να λειτουργήσει τυπικά επαγγελματικά, γιατί δεν είχε στηθεί ως τέτοιο. Το 1996 μια παρέα δημοσιογράφων αποφάσισε να εγκαταλείψει την καθεστηκυία τάξη των εφημερίδων και να κινηθεί εκτός βιβλίου, δοκιμάζοντας τα άγνωστα νερά του ίντερνετ (homage alert: στα μούτρα σου που θα με πεις εμένα ίντερνετ).
Φαντάζομαι η εποχή ήταν μαγική, ως αφάνταστα δύσκολη. Πρωτοπορία. Δημιουργία. Αβεβαιότητα.
Θυμάμαι δύο πράγματα από τον Χρήστο Ελευθερίου, όταν πρωτοπατήσαμε το πόδι μας σε εκείνο το υπόγειο στο Παγκράτι, εγώ, ο Τσίγκας, ο Μήλιος και η Ιωάννα για συνέντευξη, εν μέσω του Μουντιάλ του 2006. Το πρώτο ήταν που γέλασε όταν του ανέφερα το όνομά μου. Και απαντώντας στο απορημένο μου βλέμμα είπε, “Δεν γίνονται αυτά! Εχουμε ήδη άλλους δύο Θοδωράδες, πώς θα σε φωνάζουμε εσένα;”. Το δεύτερο ήταν που μας είπε με βεβαιότητα ότι αν δεν κάναμε για τη δουλειά, τότε δεν θα μας σήκωνε το κλίμα εκεί μέσα. Ότι θα μας ξέβραζε το σάιτ από μόνο του. Μου είχε κάνει εντύπωση εκείνη η κουβέντα. Στην πορεία των χρόνων αντιλήφθηκα πόση αλήθεια περιείχε.
Δεκάδες άνθρωποι πέρασαν από το υπόγειο στον δικό μου καιρό. Πραγματικά έμεναν μόνο όσοι έκαναν για το συγκεκριμένο μαγαζί.
Το πρώτο μεγάλο σοκ για μένα ήταν η αποχώρηση του Μίλτου το φθινόπωρο του 2008. Το σάιτ δεν έχανε μόνο την πιο επιτυχημένη στήλη στο είδος της, εκείνη του Νταλικιέρη – έχανε ένα μεγάλο μέρος της ταυτότητάς του. Πράγματα που δεν αποτυπώνονται με αριθμητικά μοντέλα και στατιστικές αναλύσεις.
Ακολούθησε, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, η απώλεια των περισσότερων άλλων παλιών. Είτε επειδή είχαν καλύτερες προσφορές από άλλα μαγαζιά (Τσούτσος), είτε γιατί διαφώνησαν με κάποια από τα νέα δεδομένα (Καραγιαννόπουλος), είτε γιατί απλώς είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να αποχωρήσουν (Αννέτα, ηρωικός Λεώ), είτε για έναν συνδυασμό των προαναφερόμενων (Μένιος, Σαράντος).
Αίφνης βρεθήκαμε εγώ κι ο Τσίγκας να είμαστε στην πλευρά των καραβανάδων, πίσω από Ρούσσο, Βάγια και Πολυχρονόπουλο, παρότι είχαμε-δεν είχαμε δυο χρόνια στο σάιτ. Ενα σάιτ που τότε προσπάθησε σταδιακά να τροφοδοτηθεί με νέο αίμα, από ανθρώπους που ως επί το πλείστον έκαναν το πρώτο τους βήμα στον χώρο.
Κι όμως, παρά τις δραστικές αλλαγές προσώπων, κρατήθηκε σχεδόν ακέραιο το πνεύμα της παλιάς Sportline. Και εκεί δικαιώθηκε στα μάτια μου η κουβέντα του Ελευθερίου.
Ο παλιός συμφοιτητής και σχεδόν συντοπίτης Χατζής. Ο Σαλονικιός αν και από την Πελοπόννησο Παπαντωνόπουλος. Ο υπερδραστήριος και μέσα σ’ όλα Σαρρής. Η συντρόφισσα Ηλέκτρα. Ο έχω-να-κόψω-βίντεο-μέχρι-τις-2-γαμώ-το-ΟΥΕΦΑ Αχιλλέας. Ο Κωστάκης ο Παπαντωνίου με την γκρίνια του και τις μουσικές του που έπρεπε να ανέχεται από δίπλα η Σοφιάννα. Ο Κωστάκης “Γράφε-Πιο Γρήγορα” Χατσιανίδης, Μιλανάρα ολέ. Και ο Κάτμαν που ανά μισή ώρα τσακωνόταν για κάτι που πάντα είχε να κάνει με την ΑΕΚ. Είτε με τον Τζον Ρίγκαν (λέγε με και πατέρα του λόχου) είτε με τον Βάγια είτε αργότερα με τον ξεροκέφαλο Μιχάλη.
Ελάχιστοι άλλοι έκαναν κάποια σύντομα περάσματα. Από αυτούς θυμάμαι μόνο τη Βαγγελίτσα και τον υπερμέγιστο Κούκου, ειδικό στο ΝΒΑ και στο να σπάει τα νεύρα του Βάγια (ο οποίος δεν ήθελε και πολύ ούτως ή άλλως). Ποιος θα ξεχάσει την νύχτα που ο μικρός θεούλης Κούκου ανέβασε ένα κείμενο από το ΟΑΚΑ γεμάτο ορθογραφικά λάθη και λίγο έλειψε να στείλει τον Βάγια στο νοσοκομείο από την τσαντίλα;
Μπορώ να πω ότι οι καθημερινές δυσκολίες ήταν αυτές που μας έδεναν, παρά τους κατά καιρούς τσακωμούς, τις παρεξηγήσεις και τις μικρο-ίντριγκες. Ισως οι 10 και 12 ώρες ψυχοφθόρας δουλειάς γίνονταν πιο εύκολες όταν ήξερες ότι ο διπλανός σου περνάει το ίδιο, ποιος ξέρει; Αλλά το μεγάλο όπλο της sportline ήταν πάντα η συνοχή και η συναδελφικότητα που υπήρχε σε εκείνο το καταραμένο υπόγειο. Και αυτό κανείς από όσους διευθυντές επιλέχθηκαν για να οδηγήσουν το καράβι μετά τους Ελευθερίου-Σαράντο, δεν το έπιασε. Κανείς τους δεν επένδυσε σε αυτό.
Σε ό,τι αφορά εμένα, άρχισα να απομακρύνομαι από το σάιτ το καλοκαίρι του 2009. Ναι, είχα αρχίσει να κουράζομαι με τα στραβά που όλο λέγαμε ότι πρέπει να διορθωθούν και πάντοτε επαναλαμβάνονταν. Μιλάμε για απλά πραγματάκια, όπως το να γνωρίζει κανείς το πρόγραμμα της επόμενης μέρας πριν από τις 12 το βράδυ ή το να υπάρχουν 1-2 άτομα περισσότερα στην πρωινή βάρδια.
Κυρίως όμως είχα κουραστεί με τη δημοσιογραφική επιλογή του σάιτ στην προβολή και τη διαχείριση της είδησης. Είχα κουραστεί να βλέπω τις αλληλοβρισιές του Βγενόπουλου και του Τζίγκερ στα ραδιόφωνα και τα χαχανητά του Κόκκαλη να πρέπει να γίνονται πάντα πρώτο θέμα. Γιατί; Επειδή αυτά ήθελε να διαβάζει ο κόσμος, λέει. Στα κομμάτια το κύρος και η αξιοπιστία, στον βωμό της διεκδίκησης κοντόφθαλμων οπαδών. Στα κομμάτια και η προσπάθεια για ψύχραιμη και υπεύθυνη δημοσιογραφική δουλειά χωρίς εντυπωσιασμούς. Εδώ μιλάει ο Πατέρας ρε.
Ας μην επεκταθώ άλλο, καταλαβαίνετε πιστεύω τι θέλω πω. Το 2009 λοιπόν τράβηξα έναν μοναχικό δρόμο και έφυγα από το υπόγειο, κρατώντας μόνο ένα τμήμα με το οποίο είχα ασχοληθεί από την πρώτη σχεδόν μέρα. Έναν χρόνο μετά επιχείρησα μια μικρή επιστροφή και, αναζητώντας έναν τρόπο να εκμεταλλευτεί το σάιτ το δέσιμο των συντακτών, πρότεινα να οργανώσουμε ένα πιλοτικό web radio. Μεταξύ μας, στο όνομα του πνεύματος του 1996. Πίστευα ότι θα ήταν ένα χρήσιμο σκαλοπάτι για να επανδρωθεί η web tv εκ των έσω μελλοντικά. Η πρότασή μου απορρίφθηκε ασυζητητί. Οι υπεύθυνοι σκέφτονταν μόνο το εκεί και τότε. Αναμφίβολα μεγάλη επιτυχία μια εκπομπή με τηλεαστέρες. Αλλά προβλεπόμενα αποσπασματική. Δίχως καμιά παρακαταθήκη στον πυρήνα του σάιτ για την επόμενη μέρα.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα το παραθέτω απλώς ως ενδεικτικό για την εξαγωγή του τελικού μου συμπεράσματος: ότι δηλαδή το sport.gr άρχισε να παραπατάει πρώτα απ’ όλα επειδή απαρνήθηκε τις ρίζες του. Φυσικά ήταν ένας συνδυασμός ατυχών επιλογών, τακτικισμού εξωτερικών παραγόντων και της τρέχουσας οικονομικής συγκυρίας που το οδήγησαν τελικά στο κενό.
Το σημερινό του κλείσιμο το είχαμε δει όλοι μας να έρχεται, άλλος νωρίτερα άλλος πιο αργά. Αυτό δεν μετριάζει τη στεναχώρια για κάτι που πόνεσες ως κομμάτι αυτού. Ως επίλογο να επισημάνω μόνο ότι το μοναδικό στήριγμά του ως την τελευταία ημέρα, ήταν αυτό που δεν είχε αξιολογηθεί ως τόσο σημαντικό στοιχείο της επιτυχίας του όσο έπρεπε. Δηλαδή οι (λιγοστοί εναπομείναντες) συντάκτες του. Και η Λίλη.
Θοδωρής Κατσαρογιάννης (δημοσιογράφος)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.