Αυτήν την εβδομάδα έπεσαν πολλά… και μπορεί η εξεταστική να μας έκλεψε μερικές μέρες την εβδομαδιαία μας συνάντηση, αλλά η περασμένη Κυριακή μου έκλεψε πολλές στιγμές σκέψης και περίσκεψης κατά τα αστικά μου ταξίδια και ξέσπαγε σε συνειρμικά ρυάκια στις μικρές πνευματικές ανάσες ανάμεσα σε τόμους βιβλίων και σημειώσεων.
Δεν θα μιλήσω για όσα μπορεί κανείς να περιμένει να ακούσει για την περασμένη Κυριακή. Καταστολή, ματαιωμένες ελπίδες, αναπάντητες υποσχέσεις, μέλλον αβέβαιο… τα έχουμε συνηθίσει αυτόν τον καιρό σε σημείο αναισθητοποίησης. Τουλάχιστον προσωπικά βρίσκομαι σε αυτήν την κατάσταση. Η εγρήγορσή μου φυσικά είναι διανοητική, αφού, ευτυχώς, έχω άλλα αποκούμπια για το συναίσθημα και την ελπίδα μου.
Τι γίνεται όμως όταν σύμβολα της τελευταίας σου καταφυγής βρίσκονται και αυτά υπό διαπραγμάτευση ή η ύπαρξή τους τίθεται εν αμφιβόλω; Ξέρω, ο καθένας μπορεί να ονομάσει το δικό του αποκούμπι και έχει τις δικές του κόκκινες γραμμές. Τις δικές μου μπορώ να τις ψηλαφίσω κάπου στα γράμματα. Στις Τέχνες και τις Επιστήμες, στην έκφραση και τη διανόηση, στην συνάντηση του σκέπτεσθαι και του είναι. Ευτυχώς η Αθήνα, χάριν στην ιστορία και τους ανθρώπους της είναι ένα καλό μέρος για όλα αυτά. Την Κυριακή το βράδυ όμως άκουσα κάτι, όχι πρωτάκουστο ομολογώ, που μου φέρνει όμως πάντα ρίγος στην ραχοκοκαλιά. «Η Εθνική Βιβλιοθήκη καίγεται».
Ο κινηματογράφος “Αττικόν” στις φλόγες
Ήταν η στιγμή που αυθόρμητα σκέφτηκα πως είναι ώρα να εγκαταλείψω αυτήν την χώρα, το συντομότερο δυνατόν. Ευτυχώς η διάψευση ήρθε σύντομα και η καρδιά μου πήγε στη θέση της. Το αυθόρμητο συναίσθημά μου όμως έμεινε ως ανάμνηση και τροφή για τη σκέψη μου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως εύκολα θα άφηνα τον τόπο μου στην τύχη του και θα πήγαινα να προσφέρω με την ύπαρξη μου αλλού. Άλλωστε ένα κτήριο ή δύο ή σαράντα πέντε είναι ακόμη κτήρια. Δεν είναι άνθρωποι. Το ζήτημα όμως είναι τι συμβολίζουν αυτά τα κτήρια. Τι περιέχουν αυτά τα κτήρια. Ποια ιστορία τα ντύνει.
Σαν το αναλογιστούμε αυτό, εύκολα καταλαβαίνουμε πως ένα ή δύο ή σαράντα πέντε και πλέον άνθρωποι αφήνουν τον τόπο τους για αλλού. Ένα έχω να τους πω όμως. Δεν είναι καθόλου εύκολα. Πάντα πονάει όταν αλλάζεις τόπο στα όνειρά σου. Ο ξεριζωμός πονάει πάντα και το ίντερνετ ποτέ δεν θα τον παύσει. Αν κάτι τον κάνει ανεκτό, είναι η σκέψη πως αποτελεί μία παράκαμψη, ώστε κάποια στιγμή ο τόπος και η κληρονομιά που έχουμε να έχει μία καλύτερη μοίρα.
Εδώ θα μπορούσε να με παρεξηγήσει κανείς για λυρικό και τοπικιστή… ή χειρότερα ακόμη. Το πρώτο θα μπορούσα να το δεχτώ. Γίνομαι συναισθηματικός άλλωστε όταν γράφω για αυτό το θέμα. Το δεύτερο, ωστόσο, θέλω να διαβεβαιώσω πως είναι παρεξηγημένος όρος. Ο τόπος του καθενός περιλαμβάνει ανθρώπους με τους οποίους έζησε μαζί, πρακτικές και διαδικασίες με τις οποίες έχει συνδεθεί, μέρη που έχει περπατήσει.
Είναι η βάση των αναμνήσεών του. Είναι τόπος μνήμης. Μνήμη για τα καλά και τα κακά, για τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, για τους αγώνες που δόθηκαν και κερδήθηκαν, για όσους χάθηκαν και για όσους είναι ακόμη ανοιχτοί. Είναι στο χέρι μας να μην ξεχνάμε και να μην δεχόμαστε άκριτα ό,τι μας σερβίρουν. Είναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε και η προσπάθεια είναι ο αγώνας. Ο καθένας τον κάνει από το δικό του μέρος. Στον δρόμο, μαζί με χιλιάδες, ή σε ένα γραφειάκι, να βουτάει στη σκέψη του, μόνος, στο αμφιθέατρο ή στο ατελιέ του, στην ανατολή του ή στη δύση του… το θέμα είναι να μην πάψεις να ελπίζεις, να σχεδιάζεις και να κυνηγάς τον σκοπό σου. Βρες έναν και προχώρα.
Ελπίζω μέχρι το επόμενο ραντεβού μας, Παρασκευή απόγευμα, να έχετε κάνει κάτι, έστω λίγο, για αυτόν.
Λυρικός, εκτός χρόνου, ίσως αιθεροβάμων και προπαγανδιστικός,
ειλικρινώς υμέτερος,
Εικόνα άρθρου: Ο Φρέντυ Κάραμποττ αναπαριστά το εσωτερικό του κινηματογράφου «Αττικόν». Ο κινηματογράφος είχε επιταχθεί κατά τη γερμανική κατοχή και χρησιμοποιούταν ως χώρος αναψυχής για τους Γερμανούς εισβολείς. Τραγική ειρωνεία, δεκαετίες αργότερα, το «Αττικόν» έστεκε ακόμη για να υποδεχθεί για άλλη μία φορά εισβολείς. Αν είναι οι ίδιοι ή άλλοι, τα συμπεράσματα δικά σας.
Ο Βρετανός Φρέντυ Κάραμποττ, ένας από τους μεγαλύτερους γραφίστες και εικονογράφους που δραστηριοποιήθηκαν στη χώρα μας έφυγε από κοντά μας στις 15 Οκτωβρίου 2011. Η γερμανική κατοχή τον βρήκε εγκατεστημένος στην Αθήνα, 17 ετών τότε, όπου ήταν εγκατεστημένος με την οικογένειά του. Κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο επέδειξε αντιστασιακή δράση, συνελήφθη από την Γκεστάπο, βασανίστηκε και φυλακίστηκε. Σπούδασε στο Chelsea School of Art και στο St Martin’s School of Arts and Crafts, για να επιστρέψει αργότερα στην Ελλάδα και να αρχίσει να δημιουργεί. Έχει βραβευθεί πολλάκις και τιμηθεί από το ελληνικό κράτος. Περισσότερα στο http://www.designmag.gr/freddy-carabott-rip/3218 .
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.