Sweet Society: Η μικρού μήκους ταινία που θα μας «ενοχλήσει»

Υπάρχει μια στιγμή μέσα μας που όλα αλλάζουν στο λεπτό. Όταν ο μικρόκοσμος μας που λέγεται κοινωνία μας δημιουργεί ένα κενό, μια αίσθηση απροσδιόριστη ο καθένας από εμάς κάνει μια μεγάλη βουτιά όχι για να αποφύγει την πραγματικότητα αλλά για να φωνάξει ένα δυνατό “ΌΧΙ” το δικό του “ΌΧΙ” γιατί η σιωπή κάνει περισσότερο κρότο.

H μικρού μήκους ταινία Sweet Society είναι το οκτάλεπτο μήνυμα της ηθοποιού Λίνας Φούντογλου για την ελληνική κοινωνία και τον δυτικό τρόπο ζωής. Σ’ αυτήν ο νόμος, το κράτος και το σύστημα παίρνουν σάρκα και οστά. Γίνονται τρείς διαφορετικοί μεταξύ τους άνδρες που όμως υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Ασκούν μία “ευγενή” βία στην κοινωνία, βία που έχουν καταφέρει να καταστήσουν αποδεκτή, εωσότου την εξοντώσουν. Η μεστή φωνή ενός άνδρα εξιστορεί λακωνικά και κοφτά το τι συμβαίνει. Το πρόσωπό του δε θα φανεί ποτέ, ωστόσο βλέπουμε τους ήρωες να επικοινωνούν σωματικά, χωρίς ν’ ακούμε τη φωνή τους.

Τα αρχικά των λέξεων του τίτλου δεν είναι τυχαία, όπως και τίποτα που μπορεί να παρατηρήσετε στο Sweet Society.

Το πολιτικό στίγμα στο Sweet Society είναι έντονο, γιατί επιλέξατε να το τονίσετε;

Ο λόγος που γυρίστηκε ήταν ακριβώς αυτός. Να τονιστεί ο ύπουλος τρόπος με τον οποίο εισχωρεί ο καπιταλισμός στις ζωές μας, διαρρηγνύει τις σχέσεις μας, προκαθορίζει τις επιλογές μας. Ακόμα και ο θάνατος είναι χρήσιμο προϊόν γι’ αυτόν, ένα θέαμα, ένα event. Κυρίως όμως, ήθελα να θιχτεί η κοινωνία. Να μας ενοχλήσω θυμίζοντάς μας ότι ανήκουμε στο ίδιο σύνολο, την ελληνική κοινωνία, υποσύνολο του δυτικού κόσμου, ωραία καμουφλαρισμένο. Στην πραγματικότητα όμως είτε το αντιλαμβάνεται κανείς είτε όχι, πρόκειται για μια μαριονέτα που εκτελεί τις εντολές του αφεντικού της.

Πιστεύετε ότι το κοινωνικό σύνολο της εποχής έχει μαύρο χρώμα ή υπάρχει ελπίδα;

Η κοινωνία έχει υποστεί τόση πίεση, έχει εξουθενωθεί από το σύστημα σε βαθμό που η ίδια να πιστεύει ότι ο θάνατος μεταφορικά ή και κυριολεκτικά είναι μία λύτρωση. Και μάλιστα σε μια χώρα που όπως ακούγεται από παντού, έχουμε τόσο ωραίο καιρό (…και η γαλανόλευκη κυματίζει ακμαία). Το να αντισταθεί και να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, φαίνεται πολύ δύσκολο. Παρόλα αυτά ό,τι ζει και κυρίως ό,τι δημιουργεί είναι αδύνατον να μην ελπίζει. Υπάρχουν φωτεινές αχτίδες που στο σκοτάδι φαίνονται πιο έντονα. Μακάρι να γίνουν κάποτε ήλιος αλλά αυτό πιστεύω είναι πολύ μακρινό.

Τι έχει περισσότερη αξία το να φεύγεις ή να μένεις σε μία κατάσταση;

Από μία αρνητική κατάσταση αξία έχει να φεύγεις αφού μείνεις. Δηλαδή, να την παλέψεις, να την εξουδετερώσεις. Αν απλώς φύγεις, τότε θα ξαναέρθει αυτή σε εσένα ή απλώς θα ζεις μέσα σ’ αυτήν κάνοντας πως δεν την βλέπεις. Είναι αυτό που ακούγεται στο Sweet Society, “Κοιτάξτε τι ωραία μέρα είναι σήμερα”, το κάτω κείμενο νομίζω είναι ευανάγνωστο.

Η στρατηγική της κοινωνίας είναι η υπομονή, τι περιμένει;

Αν η κοινωνία είχε στρατηγική, θα ήμασταν σίγουρα σε ταξικό πόλεμο ή θα είχαμε ξαναμοιράσει την τράπουλα έτσι ώστε να περιορίσουμε την αδικία. Το πρόβλημα για ‘μένα, είναι ότι δεν έχει στρατηγική, γι’ αυτό και περιμένει, τόσο στο Sweet Society όσο και στην πραγματικότητα. Και αυτό που περιμένει είναι να δράσει ο διπλανός ή να έρθει κάποιος από μηχανής θεός, ο λαμπρός ηγέτης που της έταξαν οι προπάτορές της.

Γιατί δεν υπάρχει λόγος του κάθε ρόλου αλλά εκφωνητής;

Αυτός (ηθοποιός Γιαννης Παπαιωάννου) είναι το ισχυρότερο χαρτί. Σα να μιλάμε για τον γαλαξία μας και να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει και το σύμπαν. Είναι ο παρατηρητής, ο πιο ύπουλος, ο Θεός των Θεών, αν θες. Αυτός που θα μπορούσε να σώσει μια κατάσταση αλλά κάθεται σα σε κινηματογράφο και παρακολουθεί την πλοκή, μια προκαθορισμένη πλοκή. Αν επιτέλους βλέπουμε το απρόσωπο τρομακτικό σύστημα και είναι ένας άνδρας που μας οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, υπάρχει πάντα και κάτι ανώτερο που τίποτα δε μπορεί να το προσεγγίσει. Και αυτό ενώ ο θεατής μπορεί να εστιάσει στα σώματα των ηρώων. Όταν επικοινωνώ με φίλους από άλλες χώρες σε άλλη γλώσσα, τα χείλη τους, το σώμα τους αποκτούν άλλη αξία, αυτό ήθελα να πετύχω με έναν τρόπο κι εδώ.

Πώς είναι να είσαι μία no budget παραγωγή;

Είχαμε ξεκινήσει κάτι άλλο παρεμφερές σε σκηνοθεσία του Νικόλα, αλλά χρειαζόταν χρήματα. Είχα πεισμώσει, έκατσα και σε μία ώρα έγραψα το κείμενο του Sweet Society, πήρα τηλέφωνο τους ηθοποιούς και τους λέω την Κυριακή μπορείτε να είστε εκεί; Όλοι φίλοι, και συνάδελφοι που έχουμε δουλέψει και στο θέατρο μαζί, μου εμπιστεύτηκαν τρεις ώρες χωρίς καμία πρόβα και φυσικά ανέλαβα και αναλαμβάνω όλη την ευθύνη. Σε όλα τα πόστα λειτουργήσαμε έτσι. Με έναν DIY τρόπο λοιπόν, στήσαμε όλο το ταινιάκι προσθέτοντας ο καθένας και από κάτι. Το μοντάζ ήταν ένα δώρο από τους CΟΜ.ODD.OR που δουλεύαμε μαζί εκείνη την περίοδο στο Εθνικό Θέατρο. Τα μόνα μου έξοδα ήταν κυριολεκτικά η πισίνα και το ποτιστήρι.

Άλλες παρόμοιες δουλειές στο μέλλον;

Όσον αφορά το χώρο του θεάματος, είμαι ηθοποιός και μόνο. Με εξιτάρει να είμαι ένα εργαλείο στα χέρια του σκηνοθέτη, μιας ιστορίας που περνάει ένα μήνυμα στον θεατή. Έχω συνεχώς ιδέες, γράφω και λατρεύω την εικαστικότητα των πραγμάτων, τον συμβολισμό, τον εξπρεσσιονισμό, τον μινιναλισμό. Περισσότερο ενδιαφέρον μου προκαλεί το Nosferatu(1922) του Murnau, παρά το οποιοδήποτε σημερινό θρίλερ. Αλλά δεν θέλω να γίνω σκηνοθέτης σε καμία περίπτωση, εμπιστεύομαι τους σκηνοθέτες που δούλεψα και γενικά την έννοια του σκηνοθέτη. Στο Sweet Society αναγκάστηκα, είχα μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό, είχα φανταστεί ακριβώς το κάθε πλάνο. Δεν είχαμε χρόνο ούτε για πρόβα. Είχα όμως την ανάγκη να επικοινωνήσω. Εγώ θα είμαι η κοινωνία σκέφτηκα, πάμε και ό,τι βγει.

Συντελεστές

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Lina Fountoglou

Ηθοποιοί: Alexandros Houndas, Nicolas Androulakis, Christos Kapenis, Lina Fountoglou, voice of Yannis Papaioannou

music editor: Geppetto

movie editor: COM.ODD.OR