Πριν λίγες μέρες άνοιξα κουβέντα με φίλους γύρω από το νέο trendy ερώτημα «η χώρα έχει πιάσει πάτο ή όχι;
Με σιγουριά με διαβεβαίωσαν, ότι απέχουμε αρκετά από την Αργεντινή της κρίσης, καθώς “υπάρχουν πολλοί”, που εξακολουθούν να γεμίζουν τις καφετέριες, ν’ αφήνουν δουλειές στην μέση επειδή βαρέθηκαν, να σνομπάρουν επαγγελματικές προτάσεις, να παίρνουν τα λεφτά του μπαμπά.
Από μέσα μου συμφώνησα. Πράγματι, η χώρα κινείται ακόμα με τους παλιούς της… ρυθμούς. Τα facebook και twitter γεμίζουν με καλοκαιρινά ποσταρίσματα, περισσότεροι είναι εκείνοι που μιλούν για μπάλα, από εκείνους που κουβεντιάζουν για την ΕΡΤ και πάει λέγοντας.
Η πραγματικότητα διαφέρει βέβαια για τον καθένα. Άλλος βλέπει στην Ελλάδα της κρίσης το ποτήρι μισογεμάτο, άλλος μισοάδειο, ανάλογα με τα βιώματα, τον περίγυρό και τις επιρροές του.
Πέρα από τις απόψεις όμως, υπάρχουν γεγονότα.
Η γλώσσα αποτελεί αξιόπιστο δείκτη εποχής. Την καθορίζει και καθορίζεται από αυτή.
Μέσα σε λίγα χρόνια, μάθαμε καινούριες λέξεις. Λέξεις που κάποτε ακούγαμε και συχνά προσπερνούσαμε, καθώς δεν μας αφορούσαν.
Έτσι, από τις μεζονέτες, τη Μύκονο, τη σαγιονάρα, το φραπόγαλο και τους emo, μιλάμε για αστέγους, πείνα, ανεργία και μετανάστες στο εξωτερικό.
Το ένα έφερε το άλλο. Η αποκρουστική γλίτσα νεοπλουτισμού, ακόμα και για κείνους που δεν είχαν μπουκιά να βάλουν στο στόμα τους, αλλά είχαν φράγκα για να βάλουν βενζίνη στο κιτς παπί-μηχανή, έφερε την πολιτιστική και υλική παρακμή.
Αυτή η γλίτσα δεν έφυγε, εξακολουθεί να επιπλέει και να κάνει αρκετούς να πιστεύουν ότι “ακόμα κρατιόμαστε”. Στο βυθό τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Άθελα μου, άκουσα προχτές μια συνομιλία σε καφέ του κέντρου. Δυο φίλες συζητούν προβληματισμένες. Η μια λέει στην άλλη.”Πρέπει να βρω κάτι οπωσδήποτε. Θα κάνω λάντζα, δεν είναι ντροπή”. Προφανώς και δεν είναι ντροπή, σκέφτηκα. Ντροπή είναι οι εργασιακές συνθήκες με 300-400 ευρώ για 8ωρα και 10ωρα ή να κάνεις δουλειά από ανάγκη κι όχι ευχαρίστηση. Να παράγεις επειδή πρέπει κι όχι επειδή θέλεις.
Μια μέρα μετά, γίνεται κινητοποίηση για την εφορία έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Για τους γνωστούς λόγους. Περικοπές, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις. Μια εργαζόμενη αφήνει παρόλα αυτά στην άκρη τα δικά της προβλήματα κι αρχίζει να διηγείται σοκαρισμένη ένα συγκλονιστικό περιστατικό που βίωσε στη γειτονιά της.
“Στον Πειραιά, στις εργατικές συνοικίες βλέπουμε κατάματα τη φτώχεια. Τη ζούμε στο πετσί μας. Ο κόσμος δεν έχει πια ούτε για τα βασικά. Πριν λίγο καιρό τρέχαμε να βρούμε γάλα για το μωράκι μιας μητέρας στο Πέραμα. Δεν μπορούσε να του αγοράσει. Η οικογένεια είναι φτωχή, οι άνθρωποι μένουν σε παράγκα…”, έλεγε ξεφυσώντας με το βλέμμα της ν’ αδειάζει, όπως κι όσων βρίσκονταν στο “πηγαδάκι”. Σιωπή.
Έκπληξη;
Παρόμοιες ιστορίες εκτυλίσσονται καθημερινά.
Δεν ακούγονται όμως, διότι την Κυριακή το Πρώτο Θέμα πουλά 200.000 φύλλα, αλλά γράφει για το νέο love story του Κασιδιάρη, δεν ακούγονται γιατί στα κανάλια όσο κρατά το μαύρο της ΕΡΤ, βλέπουμε μονάχα τούρκικα, δεν ακούγονται γιατί ο κάγκουρας με την μοτοσικλέτα κάνει περισσότερο θόρυβο από τον κρυμμένο άστεγο στους θάμνους ενός πάρκου…
Δεν φταίνε μόνοι οι άλλοι.
Όσοι θέλουν να λένε ότι ψάχνουν την αλήθεια, τότε πρέπει να κοιτάξουν κάτω απ’ το χαλί. Ούτε ένας άνθρωπος χωρίς τ’ αυτονόητα, πόσω μάλλον χιλιάδες κι εκατομμύρια. Κι ας μην ακούγονται, είναι εκεί έξω, δίπλα στην πόρτα μας. Αύριο μπορεί να ‘μαστε εμείς. Και τότε η τελευταία απάντηση που θα περιμένουμε είναι «συγνώμη, αλλά δεν σας άκουγα»…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.