Πολλές φορές ανακαλύπτεις τη γοητεία μίας μελωδίας, ενός καλλιτέχνη ή ενός κομματιού τυχαία και ετεροχρονισμένα. Τυχαία από την άποψη ότι ένα γεγονός, το οποίο συνέβη απρόσμενα σε ώθησε στο να ψάξεις, να αναζητήσεις, να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τα συναισθήματα που σου προκαλούνται, αλλά και να αντιληφθείς αν και κατά πόσο τέμνονται με αυτά που ήθελε να εκφράσει ο εκάστοτε μουσικός. Φυσικά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα…
Όπως ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος το πότε θα έρθει η στιγμή που θα συνοδέψεις στο πιάτο εμπειριών σου, μία πεντανόστιμη, άγνωστη γεύση προς εσένα, αν και γνώριζες την ύπαρξη της, την είχες δοκιμάσει, αλλά δεν είχε φτάσει η ώρα που θα την είχες ανάγκη για να μιλήσεις ξανά. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια ο προφορικός λόγος επιλέγεται να εκφραστεί με “πένα”. Ποια η διαφορά του; Στην ουσία καμία, το μέσο διαφοροποιεί το περιτύλιγμα, το περιεχόμενο όμως είναι ίδιο.
Όταν λοιπόν παρατηρούσα από την πρώτη έως και την τελευταία στιγμή τη συνέντευξη δύο εκ των Απροσάρμοστων στους Μιχάλη Κεχαγιά και Γιώργο Χουρδάκη, αποφάσισα να εξερευνήσω τα ίχνη του γνωστού και ως πατέρα της ελληνικής ροκ μουσικής, Παύλου Σιδηρόπουλου. Στο παρελθόν είχα συναισθηματικά και μάλιστα έντονα δεθεί με κάποια εκ των κομματιών του, όμως όπως αποδείχτηκε είχα απλώς ξύσει την επιφάνεια από κάτι πολύ βαθύτερο, πολύ πιο όμορφο και ασυναγώνιστα ιδιαίτερο.
Αφιέρωσα ατελείωτες ώρες στο να ψάχνω πληροφορίες για τον πρίγκιπα. Αγάπησα το ότι με ανάγκασε κατά κάποιο τρόπο να ακούσω ξανά και ξανά τραγούδια που δεν με είχαν μέχρι πρότινος διαπεράσει και το κυριότερο να θυμηθώ μαζί με αυτόν, τον Νικόλα Άσιμο και την Κατερίνα Γώγου. Ο Πουλικάκος υποστήριζε πως μοναδική κοινή συνισταμένη και των τριών ήταν η τάση τους για φυγή. Ίσως να έχει δίκιο, ίσως και όχι. Άλλωστε για μας δεν έχουν φύγει ποτέ.
Αντιθέτως προσπαθούμε ματαίως να κολυμπήσουμε σε νερά που μόνο οι ίδιοι μπορούσαν να αισθανθούν οικεία. Είναι όμως μία συναρπαστική διαδικασία, μέσα από την οποία βλέπεις πως υπάρχουν τόσα πολλά που σε συνδέουν με αυτούς τους τρεις ανθρώπους και τόσα πολλά που σε διαχωρίζουν από το να ταυτιστείς ηλιθιωδώς και να τους κάνεις να γελούν, από όπου και αν βρίσκονται. Η πλάκα είναι ότι μόνο αυτοί ξέρουν πλέον που κατοικούν και που κατοικούμε και εμείς. Εγώ και εσείς απλώς αναλωνόμαστε σε υποθέσεις. Εκείνοι βέβαια μάλλον βιάστηκαν… Μας δημιούργησαν την απαίτηση του να τους έχουμε δίπλα μας στα δύσκολα, αλλά έφυγαν πιο νωρίς από ότι θέλαμε και περιμέναμε.
Πρέπει όμως να σταθούμε στα πόδια μας, να πιστέψουμε στη γέννηση του νέου, του όμορφου και του μαχητικού. Καλλιτέχνες υπάρχουν και μάλιστα ένα ρεύμα που μπορεί να αποδειχτεί χείμαρρος. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο έχουμε τη διάθεση να αποτελέσουμε ενεργό μέρος του και να καταστήσουμε ενεργό μέρος αυτού, την Τέχνη…
*Αναδημοσίευση από άρθρο του Κώστα Παπαντωνίου στο www.trollradio.gr
(3/12/2011)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.