Συνελήφθησαν δύο αλληλέγγυοι Βάσκοι ακτιβιστές στην Ελλάδα, προσπαθώντας να μεταφέρουν μια ομάδα προσφύγων

Ακολουθεί το άρθρο του δημοσιογράφου Hibai Arbide Aza που δημοσιεύτηκε στις 28 Δεκέμβρη στο Picara Magazine. To άρθρο περιγράφει τα γεγονότα και τους λόγους που οι Βάσκοι Ακτιβιστές επέλεξαν να μεταφέρουν μια ομάδα προσφύγων στην Χώρα των Βάσκων δηλώνοντας έτσι την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες και κάνοντας ταυτόχρονα μια πράξη πολιτικής ανυπακοής. Στην φωτό ο Μικέλ και η Μπεγόνια στο αστυνομικό τμήμα του λιμανιού της Ηγουμενίτσας

Το βράδυ της 27ης Δε­κέμ­βρη συ­νε­λή­φθη­καν δύο Βά­σκοι ακτι­βι­στές στο λι­μά­νι της Ηγου­με­νί­τσας (Βό­ρεια της Ελ­λά­δας) την ώρα που κα­τευ­θύ­νο­νταν προς το φέ­ρι­μποτ με προ­ο­ρι­σμό την Ιτα­λία. Συ­νό­δευαν 8 πρό­σφυ­γες που βρί­σκο­νταν κρυ­μέ­νοι μέσα σε ένα τρο­χό­σπι­το. Ανά­με­σα στους πρό­σφυ­γες και η Να­τά­σα μια τρανς κο­πέ­λα που έχει υπο­στεί πολ­λές επι­θέ­σεις καθως και νέοι συ­ρια­κής, αφ­γα­νι­κής και ιρα­νι­κής κα­τα­γω­γής. Το τα­ξί­δι απο­τε­λεί μέρος μιας κα­μπά­νιας πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής η οποία χρη­μα­το­δο­τεί­ται από πολ­λές και δια­φο­ρε­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες της Χώρας των Βά­σκων.

Βρί­σκο­μαι σε ένα μπαρ κοντά στο λι­μά­νι της Ηγου­με­νί­τσας. Μέ­νουν δύο ώρες και σα­ρα­ντα­πέ­ντε λεπτά για να μπει το τρο­χό­σπι­το στο λι­μά­νι. Είμαι μόνος. Με το τρο­χό­σπι­το τα­ξι­δεύ­ουν ο Μικέλ Σου­λο­ά­γα (Mikel Zuloaga), η Μπε­γό­νια Ουάρ­τε (Begoña Huarte) και 8 πρό­σφυ­γες. Η Μπέγο και ο Μικέλ ήρθαν στην Ελ­λά­δα για να τους βοη­θή­σουν να πε­ρά­σουν τα σύ­νο­ρα με χρή­μα­τα που έδω­σαν αλ­λη­λέγ­γυ­ες συλλογικό­τη­τες και άτομα. Θα επι­χει­ρή­σουν να φτά­σουν στην Χώρα των Βά­σκων ξε­κι­νώ­ντας από την Ελ­λά­δα. Ανοί­γω τον υπο­λο­γι­στή και ξε­κι­νώ να δα­κτυ­λο­γρα­φώ αυτό το κεί­με­νο για να σκο­τώ­σω τον χρόνο και τα νεύρα μου. Θέλω τόσο πολύ να πάνε όλα καλά. Θέλω να μπορώ να λέω και εγώ ότι είναι εφι­κτό να δια­σχί­σου­με πα­ρά­νο­μα όλα αυτά τα σύ­νο­ρα.

Δεν είναι μόνο ότι ο Μικέλ και η Μπέγο είναι πει­σμέ­νοι και απο­φα­σι­σμέ­νοι αλλά επί­σης ότι θέ­λουν αυτή τους η πράξη να γίνει δη­μό­σια. Τα προ­σω­πι­κά αντι­κεί­με­να των τα­ξι­διω­τών δεν θα είναι μαζί τους, σε ενδε­χό­με­νο έλεγ­χο του οχή­μα­τος, έτσι ώστε η αστυ­νο­μία να μην υπο­ψια­στεί τον αριθ­μό των τα­ξι­διω­τών. Όταν φτά­σει η ώρα θα τους δω να περ­νούν. Θα είμαι κοντά τους, αλλά δεν θα επι­κοι­νω­νή­σου­με σε καμιά στιγ­μή. Αν όλα πάνε καλά θα ενη­με­ρώ­σω τους αν­θρώ­πους που τους πε­ρι­μέ­νουν ότι δεν υπήρ­ξε κα­νέ­να πρό­βλη­μα. Έχω μια λίστα με τους αν­θρώ­πους που θα μι­λή­σω στην πε­ρί­πτω­ση που τους συλ­λά­βουν: φίλες, φί­λους, δι­κη­γό­ρο, συλ­λο­γι­κό­τη­τες, κόμ­μα­τα που θα στη­ρί­ξουν, μέσα ενη­μέ­ρω­σης. Η Μπέγο και ο Μικέλ έχουν γυ­ρί­σει ένα βί­ντεο στο οποίο εξη­γούν τα κί­νη­τρα στο οποίο λένε ότι το τα­ξί­δι αυτό είναι πράξη πολι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής και το οποίο θα στα­λεί στις τη­λε­ο­ρά­σεις εάν συλ­λη­φθούν. Όλα θα πάνε καλά λέω στον εαυτό μου καθώς πα­ραγ­γέλ­νω άλλη μια μπύρα. Άντε πάμε.

Η προ­ε­τοι­μα­σία

Ανά­με­σα στα άτομα που θα τα­ξι­δέ­ψουν υπάρ­χει μια Αφ­γα­νή κο­πέ­λα που είναι 6 μηνών έγκυος. Επί­σης είναι και η Να­τά­σα, μια τρανς γυ­ναί­κα, που έχει υπο­στεί όλων των ειδών τις προ­σβο­λές κατά τη διάρ­κεια του τα­ξι­διού της που ξε­κί­νη­σε ένα χρόνο πριν από το Πα­κι­στάν. Είναι επί­σης νε­α­ροί από την Συρία, το Ιράκ, το Αφ­γα­νι­στάν, το Ιράν. Μι­λούν δια­φο­ρε­τι­κές γλώσ­σες, και θα πρέ­πει για πολ­λές ώρες να είναι έγκλει­στοι και σε από­λυ­τη σιωπή. Είναι λίγοι μόνο από τις και τους 62,784 πρό­σφυ­γες , που δεν μπο­ρούν να φύ­γουν από την Ελ­λά­δα από τον πε­ρα­σμέ­νο Φλε­βά­ρη που η Ε.Ε απο­φά­σι­σε να κλεί­σει «την διαδρομή των Βαλ­κα­νιών». Δεν αντέ­χουν άλλο να πε­ρι­μέ­νουν στους προ­σφυ­γι­κούς κα­ταυ­λι­σμούς μέχρι η Ε.Ε να τη­ρή­σει τις υπο­σχέ­σεις με­τε­γκα­τά­στα­σης. Έχουν βα­ρε­θεί να πε­ρι­μέ­νουν η Ευ­ρώ­πη να σε­βα­στεί το διε­θνές δί­καιο, και να σε­βα­στεί αυ­τούς που κα­τα­φέρ­νουν να ξε­φύ­γουν από τους πο­λέ­μους.

Βρί­σκο­νται σε ένα σπίτι περ­νώ­ντας ξανά τις τε­λευ­ταί­ες λε­πτο­μέ­ρειες του τα­ξι­διού. Εάν υπάρ­χουν αμ­φι­βο­λί­ες πρέ­πει να ει­πω­θούν τώρα. Αύριο όλα πρέ­πει να είναι κα­θα­ρά. Πάνω σε έναν χάρτι δεί­χνουν τις κόκκι­νες γραμ­μές, τα ση­μεία που a priori, φαί­νο­νται πιο επι­κίν­δυ­να. Λόγω των τε­λευ­ταί­ων επι­θέ­σε­ων και της κα­τά­στα­σης εκτά­κτου ανά­γκης στη Γαλ­λία, στην Ευ­ρώ­πη γί­νο­νται όλο και πιο συ­χνοί συ­νο­ρια­κοί έλεγ­χοι. Θα πά­ρουν τον αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μο μέχρι την Ηγου­με­νί­τσα και από εκεί με φέρρυ μέχρι το Μπρί­ντε­ζι και ξανά με αυ­το­κί­νη­το μέχρι κάπου κοντά στο Μπιλ­μπάο. Θα προη­γεί­ται κά­ποια χι­λιό­με­τρα ένα αμάξι για να ενη­με­ρώ­νει αν υπάρ­χουν αστυ­νο­μι­κοί έλεγ­χοι.

Οι πρό­σφυ­γες δεν ξέ­ρουν ακρι­βώς που βρί­σκε­ται η Χώρα των Βά­σκων. Η πλειο­ψη­φία θέλει να πάει στην Γερ­μα­νία. Είναι ευ­χα­ρι­στη­μέ­νες-οι γιατί του­λά­χι­στον θα μπο­ρέ­σουν να φύ­γουν από την Ελ­λά­δα. Θέλω τόσο πολύ να ακού­σω τις ιστο­ρί­ες τους. Να τους ρω­τή­σω γιατί είναι εδώ, πως φα­ντά­ζο­νται το μέλ­λον, αν έχουν φόβο για το τα­ξί­δι. Θα ήθελα να ξέρω τι σκέ­φτο­νται για τους αλ­λη­λέγ­γυους που κιν­δυ­νεύ­ουν με πολύ σο­βα­ρές ποι­νές φυ­λά­κι­σης και που τους βοη­θούν τόσο απλό­χε­ρα. Δεν υπάρ­χει χρό­νος για αυτό. Τώρα πρέ­πει να ξα­να­δούν τις λε­πτο­μέ­ρειες του τα­ξι­διού. Τους ζη­τούν απλά αν συλ­λη­φθούν να κά­νουν ξεκάθα­ρο στην αστυ­νο­μία ότι κα­νείς δεν συμ­με­τεί­χε σε όλο αυτό για χρή­μα­τα.

Τους δεί­χνουν το κου­βού­κλιο στο οποίο θα είναι όταν θα περ­νούν από τα «κόκ­κι­να ση­μεία». Έχουν το­πο­θε­τή­σει στρώ­μα­τα μέσα στην απο­θή­κη του τρο­χό­σπι­του και την έχουν κα­λύ­ψει για να μην φαί­νε­ται. Έχει δύο μέτρα πλά­τος και 1.30 μήκος.Επί­σης ένα μικρό πα­ρά­θυ­ρο με σχάρα για να μπαί­νει καλά ο αέρας. Η έγκυος δεν είναι πια σί­γου­ρη. Ζητά συ­γνώ­μη και απο­σύ­ρε­ται από το σχέ­διο με τον άντρα της. Ένας άλλος νε­α­ρός αρ­χί­σει να ιδρώ­νει και να τρέ­μει όταν μπαί­νει μέσα. Έχει κλει­στο­φο­βία, θα πε­ρά­σει πολύ άσχη­μα εκεί μέσα. Απο­φα­σί­ζει να μην τα­ξι­δέ­ψει. Υπάρ­χουν τρεις υπο­ψή­φιοι που θα πά­ρουν τη θέση τους. Πρέπει να ενη­με­ρω­θούν το συ­ντο­μό­τε­ρο. Το τα­ξί­δι ξε­κι­νά σε λίγες ώρες.

Πριν από λί­γους μήνες, ο Μικέλ που είπε ότι είχε βα­ρε­θεί να πε­ρι­μέ­νει μέ­χρις ότου οι δια­κη­ρύ­ξεις γί­νουν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. «Οι δήμοι, οι ορ­γα­νώ­σεις, τα κόμ­μα­τα και οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες που λέμε καλως ήρ­θα­τε πρό­σφυ­γες, πρέ­πει να πε­ρά­σου­με στην δράση, υπάρ­χουν πολ­λοί άν­θρω­ποι που βοη­θούν τους πρό­σφυ­γες να πε­ρά­σουν τα σύ­νο­ρα αλλά η γνώμη μου είναι ότι πρέ­πει να το κά­νου­με όσο πιο δη­μό­σια γί­νε­ται. Αν τα κράτη δεν σέ­βο­νται τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα η πο­λι­τι­κή ανυ­πα­κοή που θα τα εγ­γυ­η­θεί, δεν είναι μόνο νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νη αλλά και από­λυ­τα ανα­γκαία». Με ρωτά αν το βλέπω εφι­κτό. «Αν θέ­λεις μπορώ να σου πω τις λε­πτο­μέ­ρειες» μου λέει. Προ­τι­μώ να μην τις γνω­ρί­ζω. Προ­τι­μώ να τις γνω­ρί­ζουν μόνο τα άτομα που θα το κά­νουν.

Ανα­ρω­τιέ­μαι αν θα το απο­τολ­μού­σα. Με φο­βί­ζει λίγο. Θυ­μά­μαι τον Ahmad Belal, που μας έλεγε ότι στα 12 του, ξυ­λο­κό­πη­σαν τους γο­νείς του και τους φί­λους του όταν προ­σπά­θη­σαν , χωρίς επι­τυ­χία να μπουν στην πρώην Γιου­γκο­σλα­βι­κή Δη­μο­κρα­τια της δη­μο­κρα­τί­ας. Θυ­μά­μαι τον Tahir, που στον κα­ταυ­λι­σμό της Σου­μπό­τι­κα στην Σερ­βία, μας εξη­γού­σε πόσες πολ­λές φορές προ­σπά­θη­σε να πε­ρά­σει από τον φρά­χτη της Ουγ­γα­ρί­ας, όσες ήταν και οι φορές που η Ουγ­γρι­κή αστυ­νο­μία αμό­λη­σε τα σκυ­λιά της πάνω του για να μην επι­χει­ρή­σει ξανά να δρα­πε­τεύ­σει. Θυ­μά­μαι την Juhina, που έκλαι­γε μετά την εκ­κέ­νω­ση της Ειδομέ­νης και μας έλεγε ” Δεν ξε­φύ­γα­με από τον πό­λε­μο της Συρία και ούτε ήρ­θα­με εδώ στην Ευ­ρώ­πη για να μέ­νου­με σε αυτό το στρα­τό­πε­δο. Το μόνο που θέ­λου­με είναι μια κα­νο­νι­κή ζωή.” Σκέ­φτο­μαι πόσες χιλιά­δες ευρώ τους ζη­τούν για να τα­ξι­δέ­ψουν από την Ελ­λά­δα στην Ιτα­λία μέσα σε πλοία σε άθλιες συν­θή­κες. Πάνω από ένα χρόνο τώρα βρί­σκο­μαι εδώ γρά­φο­ντας για την κα­τά­στα­ση των προ­σφύ­γων στην Ελλά­δα. Νιώ­θω­ντας την ανά­γκη που υπάρ­χει για να να γίνει κάτι, πι­στεύω πως ναι θα το έκανα.

Η σύλ­λη­ψη

Είμαι στην ουρά πε­ρι­μέ­νο­ντας να ανέβω στο Φέ­ρι­μποτ. Μια πολύ συ­μπα­θη­τι­κή κυρία από την Ρου­μα­νία με ρωτά τι ώρα φτά­νει το πλοίο. Τα λέμε λίγο στα ιτα­λι­κά. Μου λέει πως ζει στο Μπρί­ντε­ζι, εδώ και δε­κατρία χρό­νια όπως και πολ­λοί άλλοι Ρου­μά­νοι και Βούλ­γα­ροι. Δου­λεύ­ει στον αγρο­τι­κό τομέα. Στην ουρά είναι Ρου­μά­νοι, Σέρ­βοι και Βούλ­γα­ροι. Κα­θό­λου Έλ­λη­νες. Μένει μισή ώρα για την ανα­χώ­ρη­ση και το τρο­χό­σπι­το δεν βρί­σκε­ται στην ουρά.. “In tanto arriva la nave io mi faccio un giretto”(Ιτα­λι­κά) λέω στην και­νού­ρια μου φίλη. Στην εί­σο­δο βλέπω στα­μα­τη­μέ­νο το τρο­χό­σπι­το με ένα κάρο αστυ­νο­μι­κούς γύρω γύρω. Δεν είναι δυ­να­τόν. Πλη­σιά­ζω μι­λώ­ντας στο τη­λέ­φω­νο, λες και το τη­λέ­φω­νο θα με κάνει αό­ρα­το στα μάτια των αστυ­νο­μι­κών. Ηλί­θια νεύρα. Είναι αυτοί. Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία. Ασφα­λί­τες συ­νο­δεύ­ουν την ομάδα προ­σφύ­γων. Δύο οπλι­σμέ­νοι αστυ­νο­μι­κοί με στολή και μά­σκες επι­βλέ­πουν την Μπέγο και τον Μικέλ. Δεν μπορώ να πι­στέ­ψω αυτό που βλέπω. Πλη­σιά­ζω λίγο ακόμα. Βλέπω την Να­τά­σα να βγαί­νει τελευταία από το φορ­τη­γά­κι. Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία τους έχουν συλ­λά­βει όλους.

Δεν ανε­βαί­νω στο κα­ρά­βι. Τη­λε­φω­νώ σε έναν φίλο που ξέρει μια δι­κη­γό­ρο στην Ηγου­με­νί­τσα. Ευ­τυ­χώς που είναι ξύ­πνια. Έρ­χε­ται να με βρει. Είμαι τόσο αγ­χω­μέ­νος που ξε­χνάω τα ελ­λη­νι­κά μου. Πη­γαί­νου­με στις λι­με­νι­κές αρχές. Ενη­με­ρώ­νω τους συ­ντρό­φους-ισ­σες του Μικέλ και της Μπέγο, που δεν μπο­ρούν να πι­στέ­ψουν αυτό που τους λέω. Δεν ξέρω αν είναι πε­ρισ­σό­τε­ροι λυ­πη­μέ­νοι ή πιο πολύ θυ­μω­μέ­νοι. Στο τμήμα οι αστυ­νο­μι­κοί απει­λούν ότι θα συλ­λά­βουν και μένα. Η δι­κη­γό­ρος τους ρω­τά­ει υπό ποια κα­τη­γο­ρία θα το κά­νουν αυτό. False Alarm.

H Μπέγο και ο Μικέλ είναι ήρε­μοι. Μέχρι που χα­μο­γε­λούν όταν μας βλέ­πουν. Η δι­κη­γό­ρος τους προ­ε­τοι­μά­ζει για το χει­ρό­τε­ρο σε­νά­ριο. Θα τους κα­τη­γο­ρή­σουν για σω­μα­τε­μπο­ρία, δια­κί­νη­ση αν­θρώ­πων. Πρόκει­ται για έγκλη­μα που τι­μω­ρεί­ται πολύ αυ­στη­ρά στην Ελ­λά­δα. Ίσως ο ει­σαγ­γε­λέ­ας να δια­τά­ξει προ­σω­ρι­νή κρά­τη­ση λόγω του κιν­δύ­νου να δια­φύ­γουν επει­δή δεν είναι Έλ­λη­νες. Είναι πι­θα­νόν να υπάρ­ξει κα­τα­δί­κη γιατί οι απο­δεί­ξεις είναι ισχυ­ρές.

Ο Μικέλ και η Μπέγο ακού­νε με ηρε­μία όσα τους λέει η δι­κη­γό­ρος. “Δεν εί­μα­στε σω­μα­τέ­μπο­ροι. Δεν το κά­νου­με αυτό για χρή­μα­τα. Το κά­νου­με γιατί τα κράτη της Ε.Ε δεν σέ­βο­νται τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Το κί­νη­τρο μας είναι πο­λι­τι­κό. Δεν φο­βό­μα­στε και εί­μα­στε δια­τε­θει­μέ­νοι να υπο­στού­με τις συ­νέ­πειες μιας πρά­ξης που μας φαί­νε­ται από­λυ­τα νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νη. Αυτό θα πούμε και στον δι­κα­στή” λένε με από­λυ­τα ηρε­μία.Η δι­κη­γό­ρος λέει ότι οι πρό­σφυ­γες δεν έχουν δια­πρά­ξει κα­νέ­να αδί­κη­μα και το πιο πι­θα­νόν είναι ότι θα γυ­ρί­σουν στην Αθήνα μετά από την 24ωρη κρά­τη­ση τους. Αυτό μας ηρε­μεί όλες και όλους. Έιναι άλ­λω­στε οι πραγ­μα­τι­κοί πρω­τα­γω­νι­στές αυτής της κα­τά­στα­σης.

Πριν φύγω ο Μικέλ μου θυ­μί­ζει κάτι που μου είχε πει και νω­ρί­τε­ρα «Να ξε­κα­θα­ρί­σεις ότι δεν εί­μα­στε ήρωες. Εί­μα­στε κα­νο­νι­κοί άν­θρω­ποι που κά­νουν ή προ­σπα­θούν να κά­νουν ότι περνά από το χέρι τους μπροστά σε μια ολο­φά­νε­ρη αδι­κία. Το μόνο που με τρο­μά­ζει είναι να γίνει σόου, δεν θέ­λου­με κα­νέ­να σόου κα­νέ­να πα­νη­γυ­ρι­κό κα­λω­σό­ρι­σμα στο αε­ρο­δρό­μιο. Το μόνο που θέ­λου­με είναι για μια δια­βο­λε­μέ­νη φορά να αρ­χί­σου­με μα­ζι­κά να μην υπα­κού­με σε αυτά τα εγκλη­μα­τι­κά σύ­νο­ρα.»

Τε­λευ­ταία ενη­μέ­ρω­ση: Εφτά από τους οχτώ συλ­λη­φθέ­ντες, με­τα­ξύ αυτών και η Να­τά­σα, αφέ­θη­καν ελεύ­θε­ροι νωρίς το πρωί. Οι άλλοι δύο πρό­σφυ­γες έχουν κάνει αί­τη­ση ασύ­λου για να μεί­νουν στην Ελ­λά­δα και έτσι η κρά­τη­ση τους θα διαρ­κέ­σει κά­ποιες ώρες ακόμα. Ο Ει­σαγ­γε­λέ­ας κρί­νει ότι οι πρό­σφυ­γες δεν έχουν δια­πρά­ξει κά­ποιο έγκλη­μα. Η Μπέγο και ο Μικέλ θα πε­ρά­σουν από ανα­κρι­τή κατά τη διάρ­κεια της μέρας.

Πηγή.