Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εμφάνιση του πρωτόγνωρου και πολυσχολιασμένου “Kινήματος των Αγανακτισμένων” ή του “Κινήματος των Πλατειών”, όπως θέλει κανείς ας το ονομάσει έτσι κι αλλιώς η ουσία του δεν κρύβεται στον τίτλο.
Πριν ένα χρόνο, λοιπόν, και συγκεκριμένα σαν σήμερα 25 Μαΐου κατά τις 6 το απόγευμα, κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται μπροστά από τη Βουλή, στην Αμαλίας και μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Όσο περνούσε η ώρα ο κόσμος πολλαπλασιαζόταν και γρήγορα έφτασε τις 25.000. Η ειρηνική συγκέντρωση τόσων πολλών ανθρώπων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ήταν κάτι που γέμισε με δέος και ελπίδα μια ολόκληρη κοινωνία. Ελπίδα ότι οι Έλληνες, όπως φώναζαν οι Ισπανοί στη δική τους πλατεία 10 μέρες πριν, δεν κοιμούνταν πλέον, είχαν επιτέλους ξυπνήσει και είχαν αποφασίσει να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την επόμενη μέρα στο Σύνταγμα, αλλά και σε όλες τις πλατείες της χώρας. Για 2 μήνες οι πολίτες μαζεύονταν κάθε μέρα στην πλατεία για να μιλήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις, να συνδιαμορφώσουν θέσεις, να διαδηλώσουν, να φωνάξουν, να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να ζήσουν διαφορετικά, πιο ελεύθερα και δημιουργικά.
Βέβαια, οι πολίτες αυτής της χώρας δεν “τρελάθηκαν” ξαφνικά και άρχισαν να γεμίζουν τις πλατείες. Είχε προηγηθεί ένας χρόνος προάγγελος των όσων έρχονταν, των όσων ζούμε τώρα. Είχαμε κλείσει ένα χρόνο κάτω από την «προστατευτική» ομπρέλα του ΔΝΤ, είχαμε γευτεί τις χαρές του τι σημαίνει ότι «το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο», σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις του τότε αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, και οδεύαμε προς την ψήφιση ενός ακόμα μίνι μνημονίου. Μεσοπρόθεσμο το ονόμασαν χαριτωμένα.
Με άλλα λόγια, τα σκληρά δημοσιονομικά και αντικοινωνικά μέτρα είχαν κάνει παραπάνω από αισθητή την εμφάνισή τους και ο κόσμος είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί πως το μέλλον του δεν θα είναι ρόδινο μέσα σε μια Ελλάδα όμηρο των πάντα «νέων πακέτων στήριξης».
Στο Σύνταγμα, και σε κάθε πλατεία, ο κόσμος συγκεντρώθηκε για να δηλώσει την αντίθεσή του σε αυτό το μέλλον, για να ελευθερώσει την οργή του είτε απλά μουντζώνοντας ένα κτήριο-σύμβολο είτε δημιουργώντας πολιτισμό μέσα από τις πολυποίκιλες ομάδες δράσης της πλατείας και τις καθημερινές λαϊκές συνελεύσεις.
Ήταν πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο να βλέπεις πως τελικά όταν υπάρχει θέληση μπορείς να συζητήσεις και να μιλήσεις ελεύθερα χωρίς τις κανιβαλικές συνήθειες που συχνά διέπουν το διάλογο στην Ελλάδα. Ήταν πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο να βλέπεις την αλληλεγγύη να είναι κάτι παραπάνω από μια όμορφη λέξη, να είναι πράξη. Ήταν πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο να βλέπεις κάθε Κυριακή να παραλύει όλο το κέντρο της Αθήνας από τις εκατοντάδες χιλιάδες του κόσμου που συγκεντρώνονταν έξω από τη Βουλή.
Η δυναμική και η μαχητικότητα του κόσμου, όμως, δεν άφησε ασυγκίνητη την κυβερνητική πολιτική που εκείνες τις μέρες παρέπαιε. Τρεις ημερομηνίες ορόσημα έχουμε να θυμόμαστε, 15, 28 και 29 Ιουνίου. Ημέρες απεργίας, αποκλεισμού της Βουλής και άνευ προηγουμένου βίας από την ελληνική αστυνομία. Η κυβερνητική καταστολή είχε ξεφύγει από τα όποια όρια νομιμότητας. Η Αθήνα είχε γίνει θάλαμος αερίων από τα χημικά και σκηνικό βασανιστηρίων από το ανηλεές ξύλο των μπάτσων. Πολλές φορές φτάσαμε στο κατώφλι να θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές. Πρώτη φορά ο κόσμος ένιωθε στο πετσί του τι πάει να πει κυβερνητική καταστολή στην πιο άγρια μορφή της. Και το ένιωσε όλος ο κόσμος, μαθημένος ή μη στις πορείες, γιαγιάδες, παππούδες, γονείς με τα μικρά παιδιά τους, τουρίστες… Όμως, παρέμενε στην πλατεία, δεν έφευγε. Δεν διαλυόταν με το πρώτο δακρυγόνο, συνέχιζε να αντιστέκεται για πολλές ώρες, να χάνει και να ανακαταλαμβάνει την πλατεία και τους γύρω δρόμους, πάλευε.
Σαφώς υπήρξε κριτική για το φαινόμενο των πλατειών από πολλούς, ατομικά και συλλογικά. Για το αν προτείνεται κάτι συγκεκριμένο, αν υπάρχει ολοκληρωμένη πολιτική τοποθέτηση, αν δίνει λύσεις, ποιόν υπηρετεί, αν θα μετεξελιχθεί σε κόμμα. Το σίγουρο είναι πως αυτό το κίνημα δεν δημιουργήθηκε για να «βγάλει τη χώρα από το τέλμα» (και για άλλα στομφώδη), ήταν μια πράξη που ξεκίνησε αυθόρμητα και βασικός της στόχος ήταν να συναντηθούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, να γνωριστούν, να αμφισβητήσουν, να καταλάβουν πως αν το θέλουν όλα είναι εφικτά, δεν χρειάζονται κάποιον καθισμένο ψηλά για να τους πει τι να κάνουν. Αυτοί καθορίζουν τις ζωές τους πάνω από όλα και έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν ότι τους καταπατά και τους εξαθλιώνει.
Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειαζόμαστε αυτή τη μαχητικότητα και είναι στο χέρι του καθένα μας να την κερδίσουμε πάλι πίσω. Αν όχι τώρα, πότε;
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.