ΣΥΡΙΖΑ-Χρυσή Αυγή. Δύο διαφορετικοί χώροι, ένα κοινό σημείο

Ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας, διαφοροποιήθηκε σημαντικά, σε σχέση με το 2009. Τότε, είδαμε τον δικομματισμό, όπως τον γνωρίζαμε, να δίνει την τελευταία του παράσταση και να κερδίζει μία ακόμα μάχη, δίχως ιδιαίτερες δυσκολίες. Στην πορεία βέβαια, άλλαξαν πολλά. Το βιοτικό επίπεδο έπεσε στα τάρταρα, τα κεκτημένα χάθηκαν, η ανάγκη οδήγησε σε νέες επιλογές, που κτίστηκαν εν ριπή οφθαλμού.

Δύο ήταν κατά κύριο λόγο οι πλευρές που επωφελήθηκαν από αυτή την εξέλιξη. Δύο δυνάμεις εξ’ ολοκλήρου διαφορετικές μεταξύ τους, τόσο σε ιδεολογικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο, αλλά με ένα κοινό σημείο, το οποίο οδήγησε σε ένα κοινό αποτέλεσμα.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Χρυσή Αυγή, είδαν τα εκλογικά τους ποσοστά να εκτινάσσονται, όχι επειδή εν μία νυκτί, βελτίωσαν σε αυτό τον βαθμό την πολιτική τους παρέμβαση, όσο λόγω του ότι ο κόσμος αντιλήφθηκε, το αδιέξοδο και το μάταιο της συνεχούς εναλλαγής των εκπροσώπων μίας ίδιας πρακτικής, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις και βάδισε νέα μονοπάτια.

Θέλησε να τιμωρήσει, να αποδώσει ευθύνες και να δοκιμάσει κάτι καινούριο. Όχι απαραίτητα άφθαρτο, αλλά σίγουρα μη δοκιμασμένο σε αυτό το επίπεδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε το κομμάτι αυτού του κόσμου, που είδε στη δική του γραμμή, να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα μία ελπίδα. Ακόμα και η Αλέκα Παπαρήγα, παραδέχτηκε πως ο έτερος πόλος της Αριστεράς, γέννησε χαμόγελα, ασχέτως του αν πιστεύει πως αυτά δεν θα κρατήσουν πολύ και βασίζονται σε μία πλάνη…

Μίλησε για δικαιοσύνη, επιθετικό τρόπο αντιμετώπισης στο καθεστώς κατοχή, που προσπαθεί να επιβάλλουν οι ισχυροί της Δύσης, ενώ απέδειξε, ότι με εξαίρεση κάποιες μικρές ολισθήσεις, αυτή τη φορά η ιστορία έγραψε πως παρέμεινε σταθερός στις θέσεις του και δεν επικράτησε ένα ανάλογο κομούζιο, με αυτό προ τετραετίας.

Πιστώνεται δε, μία αξιόλογη προεργασία. Για πρώτη φορά επέδειξε αυτή τη δυναμική στους χώρους εργασίας. Έδειξε πως μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά, έστω και αν ακόμα τα περιθώρια βελτίωσης είναι τεράστια. Σε καμία περίπτωση όμως, αυτή του η αξιόλογη δουλειά, τηρουμένων των αναλογιών, δεν θα μπορούσε να μεταφραστεί σε ένα τόσο υψηλό ποσοστό. Ο κόσμος δεν μεταλλάχθηκε. Δεν έγινε αριστερός. Η πείνα δεν αρκεί.

Αντίστοιχα ο εκφασισμός μίας μερίδας της κοινωνίας, δεν έχει κάποιο επίσης ισχυρό υπέδαφος. Ευρέθη ένας αποδιοπομπαίος τράγος (μετανάστες), μπολιάστηκε το μίσος, βασιζόμενο πάνω στην ανασφάλεια και την εγκληματικότητα, ενώ ο δυναμισμός, η αποφασιστικότητα και οι θυμωμένες φάτσες, έμοιαζαν ελκυστικές, για την εξωτερίκευση μίας απογοήτευσης, που βγήκε σε συσκευασία χούλιγκαν.

Η Χ.Α δεν έχανε ούτε αυτή το χρόνο της. Το δηλητήριο του τυφλού μίσους απλωνόταν σταδιακά όλο και περισσότερο, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος σε μία κοινωνία, που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της και γίνεται εύκολη λεία, των ρητορικά ικανών και φαινομενικά ισχυρών σωτήρων. Ούτε όμως εκείνοι, περίμεναν αυτή την απήχηση, ανεξαρτήτως του αν δήλωναν σίγουροι για μία μεγάλη νίκη. Πάντοτε βέβαια, τα λόγια τους ήταν μεγαλύτερα του ύψους τους και αυτός είναι ένας λόγος ακόμα, που μάλλον τα κατάφεραν.

Το επόμενο στάδιο λοιπόν, είναι να δούμε ποια θα είναι η πορεία του εκάστοτε τμήματος του κόσμου, που επέλεξε να πορευτεί με ασυνήθιστες για το ίδιο επιλογές. Αν και οι δύο πλευρές εξαργυρώσουν το ρεύμα που κέρδισαν σε ένα διάστημα ουσιαστικά δύο μηνών, τότε μιλάμε για μία ενίσχυση δύο αντίθετων πλευρών, που αργά η γρήγορα τα χνώτα της μίας θα ενοχλούν αυτά της άλλης. Αν μιλούσαμε για μία απλή διαφωνία σε επίπεδο απόψεων, δεν θα υπήρχε κάποιος λόγος ανησυχίας. Τι γίνεται όμως όταν τα μέσα πάλης, ξεφεύγουν από τα λόγια;