Συζητώντας για τα πάντα εκτός από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Σε κάποιο “τοίχο” του Facebook ξεσπά ακόμη μία διαμάχη:

“Εδώ ο Αφγανός πέταξε το κορίτσι από τον γκρεμό για να του πάρει την τσάντα κι εμείς συζητάμε για αντιρατσιστικό νόμο;”, ποστάρει κάποιος.
“Κι ένας Έλληνας βίαζε τα ανήλικα παιδιά του για χρόνια, τί σχέση έχει αυτό;”, απαντάει ένας άλλος.
“Για κάθε έγκλημα Έλληνα μπορώ να σου παραθέσω πέντε εγκλήματα αλλοδαπών”, αντεπιτίθεται ο πρώτος.
“Δεν έχω πρόσβαση σε όλα τα στατιστικά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ο αντιρατσιστικός νόμος”, επανέρχεται ο άλλος.
“Αν δεν έχεις στοιχεία, μην ανοίγεις κουβέντα”. Κι έτσι τελειώνει η συζήτηση.

Σε έναν άλλο “τοίχο”, κάποιος γράφει:

“Ο μόνος λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζει για την κατάθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, είναι επειδή θέλει να αναδείξει και να εκμεταλλευτεί τις τριβές ανάμεσα στα κόμματα της συγκυβέρνησης”.
“Πολύ πιθανόν”, απαντάει ένας άλλος. “Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητος ο νόμος;”, αναρωτιέται.
“Αν είναι τόσο απαραίτητος, γιατί δεν τον κατέθετε νωρίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ;”, ξεσπαθώνει ο πρώτος.
“Δεν ξέρω. Αλλά ο νόμος αποτελεί βελτίωση σε σχέση με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, έτσι δεν είναι;”, επιμένει ο άλλος.
“Εγώ εξετάζω την υποκρισία της αντιπολίτευσης”. Κι έτσι τελειώνει η συζήτηση.

Αυτοί είναι οι μόνοι δύο τύποι συζητήσεων που γίνονται σε ευρεία κλίμακα αυτή τη στιγμή σε σχέση με τον αντιρατσιστικό νόμο. Στην πρώτη περίπτωση, η χρησιμότητα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου αντιπαραβάλλεται με την εγκληματικότητα των αλλοδαπών. Η παράξενη αλλά τόσο διαδεδομένη αυτή λογική λέει ότι ο νόμος ενάντια στο ρατσισμό είναι απαράδεκτος, τη στιγμή που διαπράττονται τόσα εγκλήματα εις βάρος Ελλήνων. Κατ’ επέκταση, υποστηρίζει ότι δικαιολογείται η ατιμωρησία των εγκλημάτων με ρατσιστικά κίνητρα, όσο υπάρχει εγκληματικότητα που προέρχεται από μετανάστες. Δεν υπάρχει καν κατανόηση του στοιχειώδους γεγονότος ότι το να τιμωρείς αυστηρότερα όσους διαπράττουν ρατσιστικά εγκλήματα δεν σημαίνει ότι θα επιδεικνύεις μεγαλύτερη επιείκεια έναντι κάποιων άλλων.

Στη δεύτερη περίπτωση, πιθανότατα γίνεται δεκτή σε ένα βαθμό η αναγκαιότητα του νόμου, αλλά σχετικοποιείται και πάλι. Σημασία έχουν τα κίνητρα: επειδή τα κόμματα που τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ του νομοσχεδίου το κάνουν για δικούς τους, (μικρο-) πολιτικούς λόγους, το ίδιο το νομοσχέδιο καθίσταται αυτομάτως ύποπτο. Λες και στην ελληνική πολιτική σκηνή περισσεύουν τα αγνά, ανιδιοτελή κίνητρα και οι πράξεις που γίνονται με μόνο γνώμονα την ηθική ή την αναβάθμιση της δημοκρατίας.

Συζητάμε για το αν η Ν.Δ. “φλερτάρει” με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, βάζοντας το νομοσχέδιο στο συρτάρι. Συζητάμε για το αν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜ.ΑΡ. κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να επιβιώσουν πολιτικά, πιέζοντας τη Ν.Δ. για την ψήφιση του νόμου. Συζητάμε για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να προσελκύσει τους “προοδευτικούς πολίτες” ασκώντας κριτική στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. …

Το μόνο για το οποίο γίνεται ελάχιστη συζήτηση είναι το ίδιο το νομοσχέδιο. Επαρκεί το παρόν θεσμικό πλαίσιο; Χρειαζόμαστε σαφή ορισμό της ρατσιστικής βίας (που δεν παρέχεται από τον υπάρχοντα ν. 927/1979); Πρέπει να συμπεριλαμβάνονται ρητά οι διακρίσεις βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού (που δεν συμπεριλαμβάνονται στο ν. 927/1979); Πώς αντιμετωπίζουν άραγε το ζήτημα οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες;

Μπορώ να κατανοήσω όσους δεν έχουν τη στοιχειώδη νοητική ικανότητα και παιδεία να αποσυνδέσουν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο από το μεταναστευτικό ζήτημα. Όχι όμως και εκείνους που είναι έτοιμοι, εν γνώσει τους, να κρύψουν ένα μείζον θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων πίσω από τη μικροκομματική κριτική.