Στο πρώτο μέρος παρουσιάσαμε πέντε ξεχωριστά τραγούδια του John Lennon από το πρώτο μισό της καριέρας των Beatles. Ήταν τα κομμάτια που δεν χωρούσαν εύκολα στο ασφυκτικό πλαίσιο της Beatlemania, αυτό των απλοϊκών στίχων και της κλασικής pop παραγωγής της εποχής.
Το 1966 όλα είναι διαφορετικά. Τα “Σκαθάρια” έχουν εγκαταλείψει τις περιοδείες και πειραματίζονται ελεύθερα στο στούντιο, ξεπερνώντας τους εαυτούς τους σε κάθε δίσκο. Ο John γίνεται ο κατ΄ εξοχήν εκφραστής της εμπειρίας των ψυχεδελικών ναρκωτικών και ωθεί την τεχνολογία της εποχής στα άκρα. Γράφει δεκάδες “διαμάντια” – και ο Paul McCartney άλλα τόσα. Αναπόφευκτα, ορισμένα από αυτά περνούν σχεδόν απαρατήρητα, είτε για εμπορικούς λόγους, είτε γιατί ο Lennon παρέμενε πρωτοπόρος ακόμη και στο απόγειο της δημιουργικής ελευθερίας που απολάμβαναν οι Beatles στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
1. “She Said She Said” – Revolver (1966)
Το 1965, στο διάλειμμα της περιοδείας τους στις ΗΠΑ, οι Beatles νοικιάζουν ένα σπίτι στην Καλιφόρνια και περνούν λίγες μέρες χαλάρωσης παρέα με διάφορους διάσημους της περιοχής. Στις 24 Αυγούστου τούς επισκέπτονται οι Byrds και ο ηθοποιός Peter Fonda (που αργότερα θα γινόταν γνωστός από την ταινία Easy Rider). Όλοι, εκτός από τον Paul, παίρνουν LSD.
Μέσα στη δίνη των παραισθήσεων, ο Fonda αρχίζει να περιγράφει στους Beatles ένα ατύχημα που είχε στην παιδική του ηλικία, υποστηρίζοντας ότι ήξερε πώς είναι να είσαι νεκρός (“I know what it΄s like to be dead”). Ο Lennon θυμώνει και του λέει να σταματήσει να τους χαλάει το “ταξίδι”: “you΄re making me feel like I΄ve never been born” (“με κάνεις να νιώθω σαν να μην έχω γεννηθεί ποτέ”). Η σουρεαλιστική αυτή συζήτηση ενέπνευσε το ρεφραίν ενός μάλλον άγνωστου, αλλά χαρακτηριστικού τραγουδιού της “ψυχεδελικής” περιόδου των Beatles, του “She Said She Said”.
Το κομμάτι ξεχωρίζει για τις trippy κιθάρες, τα φωνητικά αλλά και τα τύμπανα του Ringo Starr. Είναι επίσης αξιόλογο καθώς αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα “συρραφής” δύο διαφορετικών συνθέσεων των Beatles: η νοσταλγική γέφυρα του John (“When I was a boy / everything was right”) ήταν ένα μικρό “ορφανό” κομμάτι, που συμπλήρωσε το “She said She Said” μετά από προτροπή του George Harrison (χαρακτηριστικό αυτής της τακτικής της “συρραφής” είναι και το “A Day In The Life”). Τέλος, είναι από τις πρώτες ηχογραφήσεις στις οποίες δεν συμμετέχουν όλοι οι Beatles – ο Paul είχε αποχωρήσει από το στούντιο, πιθανότητα εξαιτίας κάποιου μικροκαβγά.
2. “Tomorrow Never Knows” – Revolver (1966)
“Θέλω να ακούγομαι σαν εκατό Θιβετιανοί μοναχοί που ψέλνουν”, λέει ο Lennon στον παραγωγό George Martin, μπαίνοντας στο στούντιο στις 6 Απριλίου του 1966. Είχε γράψει ένα κομμάτι βαθιά επηρεασμένος από το βιβλίο The Psychedelic Experience: A Manual Based on the Tibetan Book of the Dead (“Η Ψυχεδελική Εμπειρία: Ένα Εγχειρίδιο Βασισμένο στο Θιβετιανό Βιβλίο των Νεκρών”), που διάβαζε καθώς “τρίπαρε” με LSD.
Ο John προτείνει να κρέμεται από ένα σκοινί και να περιστρέφεται γύρω από το μικρόφωνο καθώς τραγουδάει, αλλά ευτυχώς ο νεαρός μηχανικός Geoff Emerick βρίσκει μία πιο πρακτική λύση: περνάει τη φωνή του Lennon μέσα από ένα ειδικά διαμορφωμένο περιστρεφόμενο ηχείο Leslie. Οι καινοτομίες δεν σταματούν εκεί, αφού οι Beatles πειραματίζονται για πρώτη φορά με “λούπες” – κομμάτια μαγνητοταινίας, στα οποία έχουν ηχογραφηθεί διάφοροι ήχοι, παίζονται σε διάφορες ταχύτητες και παρεμβάλλονται στη μίξη δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν από τους πρώτους πειραματισμούς με samples, την τεχνική που αργότερα έγινε η βάση της ηλεκτρονικής μουσικής.
“Θιβετιανά” φωνητικά και απόκοσμα εφέ πάνω σε ανάποδες κιθάρες, σιτάρ και ινδικό ταμπουρά: το “Tommorow Never Knows” παραήταν πρωτοποριακό για την εποχή του. Ο ψυχεδελικός ύμνος υποβιβάστηκε στην τελευταία θέση του tracklist του Revolver και έκανε χρόνια να αναγνωριστεί ως μία από τις καλύτερες παραγωγές των 60s.
3. “Happiness is a Warm Gun” – The Beatles (aka “White Album”) (1968)
Τον Σεπτέμβριο του 1968 οι Beatles δεν είναι πια μια δεμένη ομάδα και μια ενιαία δημιουργική δύναμη. Οι ηχογραφήσεις του White Album μπορεί να παράγουν “διαμάντια”, αλλά πλέον οι κάποτε αχώριστοι Fab Four σπάνια συνυπάρχουν στο στούντιο. Πολλά από τα τραγούδια του διπλού δίσκου που βρίσκεται στα σκαριά είναι καθαρά ατομικές προσπάθειες.
Μία από τις λίγες εξαιρέσεις είναι το “Happiness is a Warm Gun”. Γράφτηκε αποκλειστικά από τον Lennon αλλά ενέπνευσε και τα άλλα τρία “Σκαθάρια” να συνεργαστούν όπως παλιά. Το τελικό αποτέλεσμα θεωρείται δικαίως ένα από τα λίγα πραγματικά “Beatles” κομμάτια του άλμπουμ.
Το τραγούδι ξεχωρίζει για τους υπέροχους σουρεαλιστικούς στίχους, που οι κριτικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν μέχρι και σήμερα – ο John αναφέρεται άραγε σε πραγματικό όπλο, στο σεξ ή στην ηρωίνη; Κυρίως όμως για τη σύνθεση, με τα εναλλασσόμενα ρυθμικά μοτίβα, τη σκοτεινή κιθάρα και τα καταπληκτικά φωνητικά.
4. “Hey Bulldog” – Yellow Submarine (1969)
Λίγους μήνες αργότερα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους το Yellow Submarine. Η ταινία γίνεται δεκτή με διθυράμβους αλλά το soundtrack θεωρείται η χειρότερη στιγμή των Beatles – ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν ότι πρόκειται για “κανονικό” δίσκο, αφού περιείχε μόλις τέσσερα νέα τραγούδια που είχαν “περισσέψει” από ηχογραφήσεις του ’67 και του ’68. Ωστόσο, ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται μία από τις καλύτερες rock συνθέσεις του Lennon, το “Hey Bulldog”.
Ηχογραφημένο μήνες πριν ξεκινήσουν οι τσακωμοί του ’68, το κομμάτι είναι εξαιρετικό δείγμα της ικανότητας των Beatles να εξελίσσουν συλλογικά μία ατομική ιδέα. Αρχικά, ο John τραγουδά “Hey Bullfrog” (bullfrog: είδος βατράχου). Ο Paul για άγνωστο λόγο αρχίζει να γαυγίζει απροειδοποίητα στη μέση της λήψης, αλλά η ηχογράφηση συνεχίζεται – ο John απλώς αλλάζει επιτόπου τον στίχο σε “Hey Bulldog”. Το κομμάτι κορυφώνεται με έναν περίεργο διάλογο μεταξύ του αφηγητή και του μπουλντόγκ.
Αλλά μόνο και μόνο για την εθιστική μπασογραμμή του, το “Hey Bulldog” μπορεί να συμπεριληφθεί στα πιο αδικημένα τραγούδια του Lennon.
5. “Don’t Let Me Down” – B-side του single Get Back (1969)
Μία από τις καλύτερες μπαλάντες του Lennon, το “Don΄t Let Me Down” αποτελεί μια ειλικρινή έκκληση στον μεγάλο του έρωτα, την Yoko Ono.
Θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στην πρώτη πλευρά του single του 1969, αντί για το “Get Back” – εξάλλου σημείωσε εξαιρετική επίδοση για B–side, φτάνοντας το νο. 35 του αμερικάνικου chart Billboard 100. Παρόλα αυτά, το τραγούδι δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Let It Be, για το οποίο προοριζόταν αρχικά.
Οι κριτικοί Roy Carr και Tony Tyler, στο βιβλίο τους The Beatles: An Illustrated Record, έχουν δώσει την πιο πετυχημένη περιγραφή του “Don΄t Let Me Down”: “ένα εξαίσιο τραγούδι που μπορεί να σε κάνει να κλαις με αναφιλητά, από τον ειδικό της δυστυχίας J.W.O. Lennon. Και ακόμη και σήμερα, ένα από τα πλέον υποτιμημένα κρυφά διαμάντια των Beatles”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.