Διαβάζω το ίδιο σχεδόν πράγμα, γραμμένο την ίδια ημέρα από δύο γνωστούς blogger, οι οποίοι υποτίθεται ότι ανήκουν σε διαφορετικά «στρατόπεδα». «Αν ποτέ είχα λόγους να κάνω απεργία», πόσταρε στο Facebook το Ελληνάκι, «θα το έκανα σωστά. Συνεχείς επ΄ αόριστον μέχρι να παραλύσουν οι πάντες και τα πάντα. […] Με σαφή αιτήματα και σκληρή στάση στις όποιες διαπραγματεύσεις. Αυτά τα φλώρικα μονοήμερα με γενικά και αόριστα αιτήματα του στυλ “ειρήνη και αγάπη σε όλο τον κόσμο” ή “όχι στο ξεπούλημα της χώρας”, εκτός του ότι δεν έχουν το παραμικρό αντίκτυπο στον εργοδότη (εν προκειμένω το Κράτος), έχουν εξαντλήσει κάθε όριο γραφικότητας στη συνείδηση ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας».
«Η μόνη απάντηση που μπορούν να έχουν πια οι εργαζόμενοι […] είναι η απεργία διαρκείας», έγραψε σχεδόν ταυτόχρονα ο Πιτσιρίκος. «Αν όλες αυτές οι 24ωρες απεργίες -όπως η σημερινή [σ.σ. της 18ης Οκτωβρίου]- είχαν γίνει στη σειρά, σήμερα οι εργαζόμενοι θα ήταν νικητές» συνεχίζει, και καταλήγει: «Απεργία διαρκείας τώρα. Ή σκασμός για πάντα».
Δεν είναι τυχαίο ότι τα συγκεκριμένα blogs διαβάζονται, σχολιάζονται και αναδημοσιεύονται από χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζουν -για άλλη μία φορά- μία σκέψη που για πολλούς είναι αυτονόητη: πότε άλλαξε οτιδήποτε με μια 24ωρη απεργία; Και ποιος περιμένει να αλλάξει κάτι τώρα συνεχίζοντας την ίδια τακτική;
Δυστυχώς οι απεργίες και οι συνοδευτικές τους πορείες ακολουθούν ακόμη το γνωστό, κουραστικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Το «ραντεβού» δίνεται μία φορά το μήνα. Το πρόγραμμα γνωστό: συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως η ΓΣΕΕ, στην Ομόνοια το ΠΑΜΕ, στα Προπύλαια οι λοιποί. Μιλάει ο Παναγόπουλος στους από ΄δω, μιλάει η Παπαρήγα στους από ΄κει, φωνάζει κι όποιος έχει την ντουντούκα παραπέρα: εκφράσεις και συνθήματα απελπιστικά ίδια, εξοργιστικά γενικόλογα. Τόσο, που σε έναν εικονικό κόσμο θα μπορούσαν να κάνουν copy-paste την παρουσία και τις ομιλίες τους από απεργία σε απεργία, για να μην κουράζονται.
Τα μπλοκ ξεκινούν, κάποια στιγμή συναντιούνται στο Σύνταγμα. Άλλοι έρχονται από την Αμαλίας, άλλοι ανεβαίνουν τη Σταδίου, από ΄δω φτάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από ΄κει φεύγει το ΠΑΜΕ. Κατά το μεσημέρι, από κάπου πέφτει το πρώτο δακρυγόνο, κάποιος πετάει μία πέτρα: αν το καλοσκεφτείς, τελικά δεν έχει σημασία τί γίνεται πρώτα. Αρχίζουν «τα όργανα», και όσοι δεν έχουν ιδιαίτερη όρεξη να παίξουν κλέφτες κι αστυνόμους, δηλαδή οι περισσότεροι, την κάνουν με ελαφρά. Στην πλατεία μένουν μόνο «μπάχαλοι», ΜΑΤ και δημοσιογράφοι – οι τελευταίοι, δε, αγωνιούν μόνο για την έκταση των επεισοδίων: πώς θα βγεις «ζωντανό» χωρίς «αποπνικτική ατμόσφαιρα», «γνωστούς-άγνωστους» και «έντονες αψιμαχίες»;
Αν όλοι ακολουθήσουν πιστά το πρόγραμμα, μέχρι το απόγευμα το μόνο που θυμίζει ότι κάτι έγινε νωρίτερα είναι η μυρωδιά του δακρυγόνου. Το μετρό ανοίγει, οι δρόμοι δίνονται στην κυκλοφορία. Η αστυνομία ανακοινώνει ότι έγινε «περιορισμένη χρήση χημικών», προχώρησε σε τόσες προσαγωγές και συλλήψεις, και κάνει μία σουρεαλιστικά χαμηλή εκτίμηση του μεγέθους των συλλαλητηρίων. Τα συνδικάτα από την πλευρά τους συγχαίρουν τους εαυτούς τους για την πάντα ογκώδη (ενίοτε μεγαλειώδη) πορεία, δίνοντας στη δημοσιότητα εξίσου σουρεαλιστικά υψηλά νούμερα. Οι διάφορες «προοδευτικές» δυνάμεις καταγγέλλουν την «κρατική καταστολή», καθεμιά με το στυλ που αρμόζει: «ασύμμετρη βία» θα πει ο ΣΥΡΙΖΑ, για δολοφονικές απόπειρες θα γράψουν στο Indymedia. Το ΚΚΕ δεν θα πει τίποτα γιατί πάντα εξαφανίζεται πριν αρχίσουν τα μπάχαλα. Και από την κυβέρνηση, βέβαια, ουδέν σχόλιο.
Τελικά αναρωτιέται κανείς: αν έτσι κάνουμε τις 24ωρες απεργίες, σε ποιο σύμπαν μπορούμε να κάνουμε διαρκείας- ασχέτως αν είναι «αυτονόητα» η μόνη λύση; Ώρες-ώρες, χαζεύοντας στο web tv την πλατεία, περιμένω ανάμεσα σε πανό, διασκορπισμένα μπλοκ, ΜΑΤ και «μπάχαλους» να πεταχτεί ο πρωταγωνιστής της γνωστής διαφήμισης: «Ρε παιδιά, ελάτε να οργανωθούμε να κάνουμε μια απεργία της προκοπής!»
ΥΓ. Επειδή, μέχρι να «ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες» που λέγανε και στο δημοτικό μου στο Βλαδιβοστόκ, μας βλέπω με το «σκασμό για πάντα» του Πιτσιρίκου, θα πρότεινα οι ενδιαφερόμενοι να αρχίσουν από τα «σαφή αιτήματα» που αναφέρει το Ελληνάκι.
*Ευχαριστώ τον φίλο Basilis Yamas που μου επισήμανε το ποστ του Πιτσιρίκου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.