Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα στην Κέρκυρα για μία δουλειά. Όπως με πληροφόρησαν, εκτός από εμένα, μόλις είχαν φτάσει και οι πρώτες πτήσεις charterαπό τις πάνω από 100 που αναμένονται τον Απρίλιο.
Πράγματι, οι Άγγλοι κυκλοφορούσαν ήδη στα γραφικά στενά με τα κοντομάνικα και τα σορτσάκια τους – ως γνωστόν, για αυτούς 18 βαθμοί είναι καύσωνας. Είχαν ανοίξει τα διάφορα “GreekSouvenir” και “GyrosonPita“, είχαν αναρτηθεί οι ταμπέλες “HappyHour” στα μπαράκια. Με άλλα λόγια, είχε αρχίσει η σαιζόν.
Το πρώτο βράδυ καθίσαμε, μετά από αρκετό ψάξιμο, σε μία ταβέρνα εκ πρώτης όψεως συμπαθητική. Πέργκολα, παλιά λαϊκά σε χαμηλή ένταση, δυο γέροι στη γωνία να πίνουν το κρασάκι τους – τίποτα ανησυχητικό. Με την άφιξη του καταλόγου, όμως, κατάλαβα ότι μάλλον την είχαμε πατήσει: είναι χρυσός κανόνας ότι αποκλείεται να φας καλά σε μέρος όπου το μενού περιλαμβάνει δυο σελίδες ορεκτικά, ένα σωρό (κατεψυγμένα μόνο) ψαρικά και επιλογές από τραντίσιοναλ σοφρίτο μέχρι πίτσες (!). Κι όλα αυτά, σε τιμές αλμυρές έως παράλογα ακριβές. Περιττό να πω ότι τα γεμιστά που παρήγγειλα επιβεβαίωσαν την πρόβλεψή μου: ήταν μία τίμια αλλά ανεπιτυχής προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της έννοιας του “φρέσκου” με χρήση φούρνου μικροκυμάτων.
Την επόμενη μέρα, αφού τελειώσαμε τη δουλειά, βρεθήκαμε σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος: όλα λευκά και μίνιμαλ, μεταξύ “νεο-παραδοσιακού” και “ατημέλητου κυριλέ”. Οι τιμές στον κατάλογο ήταν ακόμη πιο τσιμπημένες, κάτι που προσπαθούσε να δικαιολογηθεί από μία δήθεν γκουρμέ λογική: τα γνωστά δαμάσκηνα στα φιλέτα, πορτοκάλια στα κοτόπουλα και μπαλσάμικο στα πάντα. Το φαγητό τρωγόταν, μόνο που η μερίδα – στο κέντρο του τεράστιου τετράγωνου πιάτου, γιατί τα στρογγυλά είναι τόσο passé – δεν χόρταινε ούτε ανορεξικό.
Επιστρέφοντας, ανέφερα σε συνάδελφο από την Κέρκυρα πόσο κακό και ακριβό ήταν το φαγητό στο κατά τα άλλα πανέμορφο νησί της. «Ε, μα, λογικό είναι», απάντησε. «Προφανώς πήγατε στα τουριστικά – μόνο ντόπιοι μπορούν να σε πάνε κάπου να φας σωστά!»
Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα εδώ. Εγώ πιθανότατα θα ξαναπάω στην Κέρκυρα και θα φροντίσω να έχω κατάλληλη καθοδήγηση για να φάω επιτέλους κάτι της προκοπής. Οι τουρίστες, όμως, μόνο στα “τουριστικά” μπορούν να φάνε. Και οι απαιτήσεις τους πλέον είναι διαφορετικές – δεν είμαστε πια στη δεκαετία του ’70 ή του ’80. Οι μικρές τουριστικές επιχειρήσεις έχουν να ανταγωνιστούν αφ’ ενός το all–inclusive που έρχεται να σαρώσει τα πάντα, αφ ‘ετέρου τις χώρες του εξωτερικού, όπου πλέον υπάρχουν πολύ φθηνότερες και ποιοτικότερες λύσεις από τα ξαναζεσταμένα γεμιστά, τον αμφιβόλου προέλευσης γύρο και τη βλαχογκουρμεδιά.
Ναι, ναι, σαν τις ελληνικές παραλίες δεν έχει, αλλά πιστέψτε με, για τους Άγγλους η Κροατία και η Τουρκία είναι εξίσου παραδεισένιες – και στα μισά λεφτά. Εμείς τα ίδια θα τους πουλήσουμε και φέτος;
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.