Οι ψηφιακές υπογραφές δεν θα σταματήσουν το νομοσχέδιο-έκτρωμα που ετοιμάζεται για τις παραλίες.
Αντιδράσεις, όπως ήταν φυσικό, ξεσήκωσε το νομοσχέδιο-έκτρωμα του υπουργείου Οικονομικών που -μεταξύ άλλων- ανοίγει το δρόμο για πλήρη ιδιωτικοποίηση και μονοπωλιακή “αξιοποίηση” των παραλιών της χώρας.
Δυστυχώς, οι αντιδράσεις έμειναν στα social media και στις γνωστές πλέον συλλογές ψηφιακών υπογραφών. Λες και άλλαξε ποτέ κάτι στην Ελλάδα επειδή συγκεντρώσαμε 10.000 ή 100.000 υπογραφές στο Avaaz ή στο Change.org (το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι κερδοσκοπική επιχείρηση που συλλέγει τα προσωπικά μας δεδομένα).
Θα ρωτήσει, βέβαια, κάποιος: «Και τί άλλο μπορούμε να κάνουμε;». Το μόνο που μπορούμε -και επιβάλλεται- να κάνουμε, είναι να μην ξεχάσουμε το ζήτημα σε λίγες εβδομάδες και να δράσουμε αναλόγως, όταν θα έρθει ο καιρός για τα πρώτα μπάνια στη θάλασσα.
Όχι, όχι, δεν εννοώ να πάμε σε κάποια από τις -ήδη υπάρχουσες, παρανόμως- ιδιωτικές παραλίες, να σηκώσουμε πανό και να φωνάζουμε συνθήματα. Δεν θέλω να προσβάλω όσους προτιμούν αυτόν τον τρόπο αντίδρασης, αλλά έχουμε στα χέρια μας ένα πολύ πιο αποτελεσματικό όπλο: τη ζήτηση.
Αυτοί που σχεδιάζουν παραλίες χωρίς σπιθαμή άμμου ακάλυπτη, θεωρούν δεδομένο ότι ο μέσος Έλληνας του 2014 θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα την κατάργηση της επιλογής να μην χρησιμοποιήσει τις “υπηρεσίες” τους – δηλαδή, τις πανάκριβες ξαπλώστρες και τον καφέ σε τιμή Μονακό, με άθλια μπιτάκια να του τρυπάνε τ’ αυτιά. Μπορεί να είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα με τις αλλαγές (αν τις παρατηρήσουν), αλλά και οι υπόλοιποι δεν είμαστε λίγοι.
Πρέπει να κάνουμε λοιπόν μια συμφωνία: όπου μας απαγορεύεται η ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση, όπου οι εγκαταστάσεις (beach bar, θαλάσσια σπορ, ξαπλώστρες και ομπρέλες) καλύπτουν άνω των 500 τ.μ. και αφήνουν λιγότερα από 100 μέτρα αμμουδιάς ελεύθερα (όπως ορίζει ο ισχύων νόμος), όπου βλέπουμε νομιμοποιημένο αυθαίρετο, δεν πατάμε. Δεν καθόμαστε κάτω από τις ομπρέλες τους, δεν παραγγέλνουμε τον καφέ τους, δεν νοικιάζουμε τα jet-ski τους, δεν χορεύουμε με τις μουσικές τους. Παίρνουμε τα σέικερ και τα ταπεράκια μας και σ’ άλλη παραλία. Με άλλα λόγια, ρίχνουμε τη ζήτηση.
Προσοχή, δεν μιλάμε για συνολικό μποϊκοτάζ σε κάθε παραλιακή καντίνα – αυτό θα ήταν ανέφικτο. Υπάρχουν εξάλλου ακόμη και εντός Αττικής συμπαθέστατα beach bar που σέβονται την ελευθερία στην επιλογή, δεν “καταπίνουν” χιλιόμετρα αιγιαλού και δεν καταστρέφουν το περιβάλλον, τις τσέπες και τα αυτιά μας. Αυτοί δεν μας φταίνε σε τίποτα. Όμως οι μαφιόζοι που ονειρεύονται μονοπωλιακή εκμετάλλευση των παραλιών πρέπει να πληρώσουν – όχι απλώς με μειωμένο τζίρο, αλλά με μεγάλες ζημιές. Δεν λογαριάζουν τίποτα άλλο.
Αφελής η πρόταση; Ίσως. Αλλά και μόνο εγώ να την εφαρμόσω, τα πέντε ευρώ που δεν θα εισπράξουν φέτος θα τους “τσούξουν” περισσότερο κι από ένα εκατομμύριο ψηφιακές υπογραφές.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.