Συνήθως η φωνή του χάνεται στον θόρυβο του μετρό, ως ένα ακόμη ήχος της πόλης. Αυτή ήταν μία από τις λίγες φορές που κάποιος του έδωσε σημασία. Κι ενώ όλα τα μεγάφωνα του απευθύνονταν, σχεδόν όλοι οι άλλοι σιωπούσαν.
Ο πόνος του άλλου μοιάζει με εύκολο αντικείμενο για χλευασμό. Πριν όμως αρχίσουμε το καλαμπούρι, ας σκεφτούμε τι είναι χειρότερο. Ο τύπος που επαιτεί ή αυτός που τον κλωτσά και γελά μαζί του.
Δεν δίνω πια σημασία στις γριές που μουρμουράνε "τσκ, τσκ, τσκ, τι άλλο θα δούμε" και στους Ελληνάρες που σκέφτονται φωναχτά ότι "για τους ανθρώπους είναι το τραίνο, δε χωράμε πια με τα ποδήλατα". Ηττώνται καθημερινά από τον κόσμο που αλλάζει ερήμην τους.