Ο πόνος του άλλου μοιάζει με εύκολο αντικείμενο για χλευασμό. Πριν όμως αρχίσουμε το καλαμπούρι, ας σκεφτούμε τι είναι χειρότερο. Ο τύπος που επαιτεί ή αυτός που τον κλωτσά και γελά μαζί του.
Τουρκία, Ρωσία, Ζιμπάμπουε, Ελλάδα. Η επικαιρότητα δείχνει πως τα ανθρώπινα δικαιώματα συνεχίζουν να πλήττονται και να αποκαλύπτουν παρόμοια μοτίβα πολιτικής στα 4 σημεία του ορίζοντα.
Πολλοί προσπαθούν να βγάλουν τα έξοδα μιας ολόκληρης χρονιάς μέσα σε μοναχά τρεις μήνες, είτε φοροδιαφεύγοντας, είτε ανεβάζοντας τις τιμές των προϊόντων τους στα ύψη, είτε εκμεταλλευόμενοι το «προσωρινό» προσωπικό τους. Το εύκολο θύμα για τον έλληνα-ιδιόκτητη, λοιπόν, είναι κάποιος μετανάστης-υπάλληλος.
Καθένας με τη δική του ιστορία, ξεκίνησε από τον τόπο του για κάτι καλύτερο ή απλά διαφορετικό. Εκεί που αναζητά το ανθρωπίνως αυτονόητο, μπαίνει με υποσχέσεις και τρέχει ως; εξιλαστήριο θύμα. Η αλλαγή ζωής καταλήγει σε αλλαγή θύτη. Στην αναζήτηση τοιυ αυτοινόητου όμως, κανείς δεν χρειάζεται να είναι μόνος.
Το προωθούμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έχει προκαλέσει σοβαρές διαμάχες. Πόσο χρήσιμος, όμως, μπορεί να είναι τελικά ένας νόμος για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας; Το 3pointmagazine.gr συγκρίνει τα αντίστοιχα νομικά εργαλεία τεσσάρων ευρωπαϊκών χωρών. Έρευνα του Θέμου "Απίκου" Ρίζου.
Δεν δίνω πια σημασία στις γριές που μουρμουράνε "τσκ, τσκ, τσκ, τι άλλο θα δούμε" και στους Ελληνάρες που σκέφτονται φωναχτά ότι "για τους ανθρώπους είναι το τραίνο, δε χωράμε πια με τα ποδήλατα". Ηττώνται καθημερινά από τον κόσμο που αλλάζει ερήμην τους.
Το ότι διαστρεβλώθηκαν τα όσα είπε η Δημουλά δεν μου κάνει εντύπωση. Ζούμε σε εποχή που αν κάποιος δεν κάνει δηλώσεις του τύπου «Να φύγουν οι μετανάστες να ξεβρωμίσει ο τόπος» ή «Θέλω να πεθάνουν οι Χρυσαυγίτες», ο κόσμος δεν ξέρει τι ταμπέλα να του βάλει και οι «δημοσιογράφοι» δεν ξέρουν πως θα δημιουργήσουν ντόρο. Έτσι κόβουν και ράβουν τη δήλωση στα μέτρα που τους συμφέρει.
Κα Δημουλά, πάντα σε εκείνα τα παγκάκια υπήρχε θέση για όποιον ήθελε να καθίσει με εκείνους τους ταπεινούς και πάντα μια καλησπέρα ακουγόταν σε όλες τις γλώσσες εγκάρδια για όποιον ήθελε να χαιρετίσει την παρέα.
Κάποιοι αθλητές μπορεί να τιμωρούνται για ρατσιστικές συμπεριφορές τους όπως πρόσφατα ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, Γιώργος Κατίδης, για τον ναζιστικό του χαιρετισμό προς τις εξέδρες. Το πιο σύνηθες φαινόμενο στον αθλητισμό, όμως, είναι να δέχονται οι ίδιοι οι παίκτες το ρατσισμό και όχι να τον προκαλούν αυτοί.
Όσοι θεωρούν πως το μοναδικό αγκάθι στο ποδόσφαιρο από πλευράς διακρίσεων έχει να κάνει αποκλειστικά με τον ρατσισμό, ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.
Μπορεί ο Paul Ince να προσελήφθη προσφάτως στην τεχνική ηγεσία της Blackpool, ωστόσο οι έγχρωμοι προπονητές συνεχίζουν να αποτελούν ισχνή μειοψηφία στους πάγκους των πρωταθλημάτων της Γηραιάς Αλβιόνας. Μήπως ο ρατσισμός δεν έχει εξωθηθεί τελικώς από τα γήπεδα;