Η επίθεση και το σπάσιμο τού καφέ "Φλοράλ" , η βία πού δέχθηκαν ακόμη και οι θαμώνες του, μετά το τέλος της διαδήλωσης της 20ης Φλεβάρη ,είναι ένα ακόμη χτύπημα στον τραυματισμένο Αναρχισμό από το λοστάρι της μηδενιστικής αντίληψης πού καταστρέφει και διαστρεβλώνει την Αναρχική θεωρία και δράση, συνεχίζοντας από εκεί πού σταματά η εξουσιαστική-οικονομική εγκληματική Ανομία και οι Εθνοφασίστες.
Απεργία σημαίνει ότι δεν υπολογίζεις αν θα χάσεις το πετσοκομμένο μεροκάματο, αλλά θα το θυσιάσεις για να γεύεσαι μια μέρα με ανθρώπινο ωράριο και χρήματα που δεν θα στερούν το κολατσιό από το πιτσιρίκι σου στο σχολείο. Απεργία σημαίνει ότι θα παλέψεις μέχρι τέλους και δεν θα κόψεις για 5 ώρες τη κίνηση στην Αθήνα, αλλά για όσο χρειαστεί.
"Δεν μας προκάλεσε έκπληξη η μαρτυρία του. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φασίστες επιτίθενται απρόκλητα. Για την ακρίβεια δεν αναζητούν καν κάποια αφορμή. Απλώς χτυπούν. Και πλέον δολοφονούν."
Ο Στέφανος δεν είναι ο πρώτος και σίγουρα όχι και ο τελευταίος που πέφτει θύμα επίθεσης από τους αυτο-αποκαλούμενους προστάτες του έθνους. Πρέπει όμως να γίνει ο τελευταίος που μένουμε αμέτοχοι, που γυρνάμε το κεφάλι μας προς την αντίθετη πλευρά και αγνοούμε το πρόβλημα.
Ευτυχώς όμως στην Ιταλία η οπαδική κουλτούρα «γέννησε» τις αδελφοποιήσεις (gemellaggi, στα ιταλικά) και τις φιλίες (amicizie) ανάμεσα στους οπαδούς των συλλόγων που έδειξαν πως αυτά που τους ενώνουν είναι ίσως πιο πολλά από αυτά που τους χωρίζουν.