Ξεκινήσαμε με μια ιδέα την προηγούμενη εβδομάδα. Είπαμε να μαζέψουμε ταξιδιωτικές φωτογραφίες και να ανακαλέσουμε νοητά τις στιγμές που τις περιέβαλλαν. Η ιδέα μας φαινόταν καλή. Η συνέχεια την ξεπέρασε. Όχι, δεν γίνεται αναφορά στο περιεχόμενο- αυτό το κρίνει ο αναγνώστης- αλλά στο πως νιώσαμε. Τα ταξίδια περιβάλλονται από μια μαγεία ιδιαίτερη, η οποία δε σβήνει εύκολα. Τουναντίον, με μερικές σκέψεις, «εκείνο το ταξίδι» ζωντανεύει ξανά μπροστά μας. Και αν για λίγο καταφέρουμε να σας ταξιδέψουμε κάπου που περπατήσαμε κι εμείς για λίγο, αυτό είναι λίγη μαγεία ακόμη.
Αυτήν την εβδομάδα, εισχωρούμε στο μυθολογικό σπήλαιο των Νυμφών, αυτό της Μελισσάνης στον δήμο Σύμης στην Κεφαλλονιά, αφουγκραζόμαστε το σκουριασμένο κουφάρι ενός ναυαγίου στο Γύθειο και φτάνουμε λίγο έξω από τη Μεσόγειο, για να ξημερωθούμε σε μια παραλία της Πορτογαλίας.
Δεν ξέρω πόσα χέρια αντάλλαξαν τη μηχανή, διεκδίκησαν δικαιώματα φωτογραφίας ή είχαν την ιδέα του συγκεκριμένου καδραρίσματος, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν τραβήχθηκε από μένα, καθώς τη δεδομένη χρονική στιγμή εγώ κλαψούριζα για μια Minolta που είχε προτιμήσει να μείνει για πάντα στο Μύρτο. Βρισκόμαστε λοιπόν στην υπέροχη Κεφαλονιά κι αυτή εδώ η σπηλιά είναι η γνωστή στους ντόπιους, Μελισσάνη, κοντά στη Σάμη! Καθ’ όλη τη διάρκεια της «κρουαζιέρας» ο βαρκάρης δεν σταμάτησε να τραγουδά, να εφευρίσκει στίχους, μαντινάδες, να αφηγείται short καλοκαιρινά όνειρα. Οι σταλακτίτες μάρτυρες του κατορθώματος του λιμνοσπηλαίου να διατηρείται 20 μ. πάνω από το έδαφος κι εγώ μια ζωή να νιώθω ότι τέτοιες στιγμές κρατούν πάντα περισσότερο απ’ όσο τις ζεις…
Γύθειο, Ιούλιος 2010. Φρέσκο το πρώτο Μνημόνιο, αλλά λεφτά υπήρχαν ακόμη για λίγες μέρες camping – στα τέσσερα η βενζίνη, φραπέ στο σέικερ, πολλές τομάτες και ροδάκινα, φτηνές μπύρες στο ψυγειάκι. Περίεργη μέρα, σύννεφα πηγαινοέρχονται κι ίσως βρέξει: ό,τι πρέπει για βόλτα στα γύρω μέρη. Μια στροφή αποκαλύπτει το ναυάγιο, φωνές, σταμάτα, φωτογραφία, πού, να, εδώ. Η κόμπακτ -εκείνη η φτηνή η δική σου- και η καλή του Πέτρου, κλικ, κλικ, κλικ. Μετά κατεβαίνουμε στην παραλία, ένα χιλιόμετρο για να φτάσουμε στο σκουριασμένο σκαρί, που έχει τρύπες στην καρίνα και βλέπεις μέσα, στο πλημμυρισμένο αμπάρι. Κάποιος ταβερνιάρης (ή ήταν η κοπέλα στο μπαρ;) μας είπε αργότερα την ιστορία του πλοίου, από πού είχε ξεκινήσει και πού τραβούσε, και πώς έπεσε στην ξέρα. Δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά. Μόνο ότι ήμασταν ευτυχισμένοι.
Θέμος “Απίκος” Ρίζος
Μάιος 2011: Μια παρέα τεσσάρων ανθρώπων αποφασίζει να κάνει ένα roadtrip εξερευνώντας την όμορφη Πορτογαλία. Μοναδικό τους σπίτι ένα αυτοκίνητο. Μετά από μία ολόκληρη μέρα διασχίζοντας τη μισή Πορτογαλία από τον Βορρά προς τον Νότο φτάσαμε αργά τη νύχτα σε αυτή την ακτή χωρίς να ξέρουμε σε ποιο μέρος βρισκόμαστε και χωρίς να βλέπουμε τίποτα μέσα στο σκοτάδι. Πού να ξέραμε τι όμορφες εικόνες μας περίμεναν το πρωί… Όταν ξυπνήσαμε την αυγή, αντικρίσαμε μια απόκρημνη ακτή και τον άγριο ωκεανό. Ένα από τα πιο γαλήνια πρωινά της ζωής μου βλέποντας την ατίθαση πλευρά της φύσης.
Μελίνα Βελιμέζη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.