Διασχίζοντας την οδό Αθηνάς, έχοντας προορισμό μου την Ομόνοια, περνάω έξω από το Δημαρχείο της Αθήνας. Πριν φτάσω όμως στην είσοδο του κτιρίου κοντοστέκομαι ρίχνοντας τη ματιά μου προς τα αριστερά μου, σε ένα μνημείο που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ άλλοτε. Θες η συνήθεια, θες η βιασύνη να προλάβεις τους εξουθενωτικούς ρυθμούς της πόλης, ποτέ δεν είχα παρατηρήσει την απεικόνιση του νομίσματος της μιας δραχμής.
Με μιας στο κεφάλι μου άλλαξε κασέτα σαν να ‘τανε jukebox και άρχισαν να μου έρχονται εικόνες από τα χρόνια προ ευρώ.
Τη δεκαετία του ’90 με 100 δραχμές στο σχολείο μπορούσες να πάρεις μια τυρόπιτα, ενώ το να είσαι προσωρινός κάτοχος του πράσινου χαρτονομίσματος των 500 δραχμών σε έκανε ζάμπλουτο στα μάτια των συμμαθητών σου. Το καφέ χαρτονόμισμα δε των 1000 δραχμών ήταν «απαγορευμένο», καθώς εθεωρείτο ένα υπέρογκο ποσό που ισοδυναμούσε και με 15νθήμερο χαρτζιλίκι, όχι αστεία.
Το πώς οργάνωνες αριθμητικά το μυαλό σου ήταν τελείως διαφορετικό. Και το πώς αυτή η αριθμητική λογική που μετρούσαμε τη δραχμή, μας ξεγέλασε και μας έκανε να θεωρούμε φυσιολογικό που για ένα μπουκαλάκι νερό πληρώνουμε 50 λεπτά του ευρώ, δηλαδή 170 δραχμές, ενώ στον κόσμο των δραχμών το πληρώναμε μόνο 50 δραχμές, δηλαδή 15 λεπτά. Στο μυαλό μας το 50 είχε ταυτιστεί με συγκεκριμένη αξία η οποία όμως άλλαξε άρδην με τον ερχομό του ευρώ. 50 δραχμές δεν ισοδυναμούσαν με 50 λεπτά…
Ποιος να το φανταζόταν ότι ο κόσμος του «ισχυρού» ευρώ θα νοσταλγούσε έστω και λίγο την εποχή της «αδύναμης» και χιλιο-υποτιμημένης δραχμής; Ποιος να το φανταζόταν ότι με το ευρώ του 2014 θα πεινούσαν περισσότεροι απ ‘ό, τι με τη δραχμή του 1994; Η φτώχεια είναι ίδια είτε με ευρώ είτε με δραχμές, το ποσοστό της όμως το ίδιο;
Πώς γίνεται σε μια χώρα που τα τελευταία 4 χρόνια του Μνημονίου μισθοί και συντάξεις έχουν μειωθεί ακόμη και μέχρι 60%, ενώ η ανεργία φτάνει στο 26%, να τρομοκρατείται ο κόσμος από ένα δίλημμα μεταξύ ευρώ και δραχμής; Έτσι κι αλλιώς οι πολιτικές που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια είτε εφαρμόζονται με ευρώ είτε εφαρμόζονταν με δραχμές, τα ίδια αποτελέσματα θα είχαν… Φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση…
Σε μια πόλη, όπως η Αθήνα, με τους χιλιάδες άστεγους, τους εξαθλιωμένους μετανάστες, τις φτωχοποιημένες οικογένειες, τους απλήρωτους και κακοπληρωμένους εργαζομένους και τους ανέργους, ίσως αυτό το δίλημμα να μην έχει πια αξία. Ίσως να υπάρχει για να μας θυμίζει το παρελθόν και να ορίζει το μέλλον μας όπως ακριβώς αυτή η δραχμή στην πλατεία του Δημαρχείου…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.