Στα σύνορα Ουγγαρίας – Αυστρίας ο 17χρονος Αχμάντ εξηγεί σε έναν δημοσιογράφο ότι πια δεν έχει σχεδόν τίποτα που να είναι δικό του από την στιγμή που με την οικογένειά του έφυγαν από την πόλη Deir ez-Zor της Συρίας όπου ζούσαν για μια καλύτερη ζωή «είτε στην Σουηδία, είτε στην Φιλανδία είτε στην Γερμανία», σε όποια χώρα τέλος πάντων μπορέσουν. Ο Άχμαντ μετράει όσα άφησε πίσω του, όλα τους τα υπάρχοντας παίρνοντας μαζί του μια μόνο τσάντα με ελάχιστα ρούχα.
Αυτή είναι μια από τις πολλές ιστορίες των χιλιάδων προσφύγων από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Κογκό, που κατέφθασαν στην Ευρώπη αναζητώντας την δική τους γη της επαγγελίας, μακρυά από τις βόμβες και τους πολέμους, την φτώχεια και την ανέχεια, και προ πάντων την έλλειψη προοπτικής για μια καλύτερη ζωή. Ο φωτογράφος James Mollison κατάφερε να φωτογραφίσει μερικά πρόσωπα προσφύγων μαζί με τα εναπομείναντα υπάρχοντά τους, αυτά που κατάφεραν και κυρίως διάλεξαν να πάρουν μαζί τους στο μεγάλο ταξίδι της φυγής. Ένα κινητό τηλέφωνο με την φωτογραφία της αγαπημένης του μητέρας με την οποία χωρίστηκαν στην διαδρομή κρατά ένας Σύρος πρόσφυγας, ενώ μια γυναίκα κρατά γερά μαζί της μια τσάντα με τα χαρτιά τους. Κάθε αντικείμενο και μια ιστορία ζωής.
Μοχάμεντ, 7 χρονών από τη Συρία: «Όταν ήμασταν στην βάρκα οι διακινητές πέταξαν τις τσάντες μας. Τα μόνο που έχουν είναι αυτά που φοράμε»
Καμπίρ, 23 χρονών από το Αφγανιστάν: «Η μητέρα μου χάθηκε. Χωριστήκαμε στην Κροατία και το τηλέφωνό της δεν λειτουργεί. Τράβηξε αυτή την φωτογραφία 2 μήνες πριν. Ελπίζω κάποιος να την αναγνωρίσει. Θέλουμε όλοι να πάμε στην Γερμανία».
Παρίσα, 15 χρονών από το Αφγανιστάν: «Ταξιδεύουμε δύο μήνες τώρα. Προορισμός μας είναι η Σουηδία- δεν ξέρω ακριβώς που. Έχω αυτή την τσάντα έξι μήνες. Κρατάω μέσα τα χαρτιά μας, χαρτιά τα οποία οι διακινητές ζητούν για να μας περάσουν από τα σύνορα».
Μουχάμεντ, από Αφγανιστάν: «Η οικογένεια μου μου έστειλε αυτό το δαχτυλίδι από το Αφγανιστάν. Είναι σύμβολο θρησκείας και επίσης κειμήλιο από την οικογένειά μου».
(από αριστερά μπροστά) Καντέρ, 9 χρονών, Μουχάμεντ 10 χρονών με τον Σέζαρ, 3 χρονών από την Συρία: «’Ήρθαμε με μια βάρκα. Δεν έχουμε τίποτα. Μας έδωσαν αυτά τα μπισκότα».
Aχμάντ, 27 χρονών από τη Συρία: Ο Πατέρας μου είναι δικηγόρος. Είναι στην Ιορδανία με την μητέρα μου τον αδερφό μου και την αδερφή μου. Στην Συρία δεν είναι κανείς δικός μου. Στην άλλη φωτογραφία είναι οι φίλοι μου σε ένα πάρτι στο Πανεπιστήμιο της Συρίας. Όλοι οι φίλοι μου είναι διασκορπισμένοι. Άλλοι στην Συρία, άλλοι στην Ιορδανία άλλοι στην Τουρκία.
Αΐσα, 14 χρονών από την Συρία: Αγόρασα αυτόν τον φορτιστή γιατί τον χρειαζόμουν για να φορτίσω το κινητό μου να μιλήσω με τη φίλη μου στην Σουηδία. Πρόκειται να μείνουμε μαζί του. Η οικογένεια μου κάποια στιγμή στο ταξίδι χωρίστηκε και εγώ δεν είχα ούτε φορτιστή ώστε να φορτίσω το κινητό μου να τους βρω. Ήταν τρομερό.
Αμντουλάχ, 9 χρονών από το Τουρκμενιστάν: «Έπρεπε να αφήσω όλα μου τα παιχνίδια πίσω. Δεν ξέρω πότε φύγαμε σπίτι. Δεν μετράω τις μέρες».
Παράστο, 23 χρονών Νοραντίν, 15 μηνών; Μοχσέν, 31 χρονών: «Θα πάμε στην Ιταλία. Αγόρασα αυτό το μεταγιόν χρόνια πριν στο Ιράν. Το αγόρασα για καλή τύχη και δούλεψε. Είμαστε εδώ!».
Μάριαμ, 56 χρονών, από την Συρία: «Είναι φάρμακο με βοηθάει. Το ταξίδι δεν κάνει καλό στα πόδια μου. Επίσης έχω πονοκεφάλους κάθε μέρα από τον καυτό ήλιο που μας χτυπά».
Μαρί, 32 χρονών, από το Κονγκό: «Είμαι διαβητική. Πρέπει να κάνω μια ένεση κάθε μέρα. Έχασα όλα μου τα υπάρχοντα όταν οι διακινητές μας είπαν να τα πετάξουμε στην θάλασσα για να μην πνιγούμε. Τις ενέσεις μου τις έδωσαν οι γιατροί εδώ, είναι ότι πολυτιμότερο έχω».
Αχμάντ, 17 χρονών από τη Συρία: «Ένας φίλος μου μου έδωσε αυτό το ρολόι. Είναι σαν αδερφός. Είναι ακόμη στην Συρία. Θα έρθει σε μια βδομάδα. Το ρολόι με βοηθάει να θυμάμαι την φιλία μας και όλη την ιστορία μας».
Μοχάμεντ, 22 χρονών, από το Ιράκ: «Ότι έχω είναι αυτά που φοράω αυτή τη στιγμή. Δεν μου έχει μείνει τίποτα. Ούτε τσάντα. Θέλω να πάω στην Γαλλία γιατί μιλάω Γαλλικά».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.