Η δημοκρατία δεν λειτουργεί εδώ.
Είναι ξεκάθαρο πως δεν γίνεται να λειτουργήσει, με τα ΜΜΕ να παίζουν καταφανώς πρόστυχο ρόλο και να εκχυδαΐζουν την πολιτική διαδικασία του δημοψηφίσματος. Δεν είναι δυνατόν να διαμορφώσει κανείς συγκροτημένη άποψη, με τα σκουξίματα των τηλεπαραθύρων και την καταβαραθρωμένη αξιοπιστία και αντικειμενικότητα τους. Το σήμα του «κάνουμε ότι γουστάρουμε γιατί εμείς κυβερνάμε» είναι πιο δυνατό από το σήμα του προγράμματος τους, που ΔΕΝ φτάνει στα νησιά και στις απομακρυσμένες περιοχές γιατί η DIGEA τους φρόντισε γι’ αυτό.
Αυτό εν αρχεί, γιατί κάθε κείμενο πρέπει να ξεκινάει κάπως.
Εξάλλου, είναι δύσκολο να αρχίσει κανείς ξεκάθαρα και πειστικά. Τρεις μέρες πριν ήταν πιο απλό. Πρέπει να σταλεί μήνυμα κατά του φόβου, είναι ξεκάθαρο. Το Σάββατο όμως, και την Κυριακή, δεν υπήρχε φόβος. Η εμπειρία των κλειστών τραπεζών, πασπαλισμένη με τη χρυσόσκονη της ξεφτίλας και της απανθρωπιάς της κάμερας της τηλεόρασης, που μεταδίδει ζωντανά πλάνα έξω από τα ΑΤΜ, είναι «φρέσκο» φρούτο. Σήμερα είναι η δεύτερη μέρα που το γευόμαστε. Μένουν άλλες τρεις.
Η απόγνωση που δημιουργείται στον κακόμοιρο τηλεθεατή των εξελίξεων – και της ζωής του της ίδιας, ίσως να μην ήταν τόσο πρωτάκουστη, αν η ξεπουλημένη κάμερα της υποκρισίας κάλυπτε τα συσσίτια στα οποία η «πελατεία» όλα αυτά τα χρόνια είναι τεράστια. Ίσως το όριο προς τα πάνω στις αναλήψεις από τις καταθέσεις να μην προκαλούσε τέτοια απόγνωση, αν περισσότεροι – πάντα χρειάζονται περισσότεροι-, είχε βρεθεί να θίξει πως στα ημερομίσθια δεν υπάρχει όριο προς τα κάτω. Εντός ευρώ, πλέον, δυστυχώς, δεν υπάρχει όριο προς τα κάτω. Ο κατώτατος μισθός δεν γνωρίζει όρια.
Πως λοιπόν μπορείς να πεις «ναι» στη συνέχιση της υποβάθμισης; Πως μπορεί κανείς να πει «ναι» στο αέναο ξεπούλημα του σύμπαντος; Γιατί να πεις «ναι» στην άρνηση των ξένων να φορολογηθεί ο ηλεκτρονικός τζόγος και να δεχτείς ΦΠΑ στα νησιά και κατάργηση του ΕΚΑΣ; Πόσο πατριωτικό είναι να πεις «ναι» στο να πληρώσει ο παππούς και η γιαγιά τα σπασμένα των τραπεζών; Είναι η ίδια γιαγιά που σήμερα στη δείχνουν έξω από την τράπεζα να προσπαθεί να σηκώσει 60 ευρώ για να ζήσει.
Πως γίνεται να πεις «ναι» σε κάτι που αποδεδειγμένα σαφώς και ιδιαιτέρως εύγλωττα οδηγεί στη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των πολλών;
Υποδουλωμένος σε μια Ένωση, που καμία απαίτηση δεν έχουν οι φλογεροί υποστηρικτές του «ναι σε όλα» να είναι ισότιμοι. Απλά, δεν γίνεται να βρεθούν εκτός, δεν το χωράει το μυαλό τους. Δεν προβληματίζονται για το ότι η ταύτιση της «Ευρώπης», ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο όρος, το πεδίο κοινής δράσης, τελείως σχηματικά, με ένα νόμισμα με ιστορία 15 χρόνων, μπορεί να γίνεται εκ του πονηρού. Ένα νόμισμα που δομήθηκε για να φτωχύνουν οι πολλοί, με ενέσεις νεοφιλελευθερισμού που με το πέρασμα των χρόνων ολοένα και πιο τακτικές γίνονται.
Απ’ την άλλη, και στη συγκρότηση άποψης ακόμη, χρειάζεται προσοχή. Όλα είναι ευκολότερα όταν λέγονται εκ του περισσού. Όμως άλλο το «και με τη δραχμή ακόμη, σε κάποιο καιρό θα δούμε φως» και άλλο το «εδώ και τώρα επιστροφή», ανεξαρτήτως όρων και προϋποθέσεων. Ποιός μπορεί να εγγυηθεί ένα ριζοσπαστικό άλμα προς τα εμπρός, να διασφαλίσει το «φως» που όλοι αναζητούν;
Ο γράφων τυχαίνει, αισιόδοξα και με την τηλεόραση εκτός πρίζας τις τελευταίες μέρες (ειδικά), να πιστεύει πως ένα ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, θα φέρει νέες εξελίξεις και νέες διαπραγματεύσεις. Και, εκ νέου, καινούργιο πλάνο για συμφωνία στο τραπέζι. Μέσα στο ευρώ, με καλύτερους όρους.
Θα πει κανείς, πόσο καλύτεροι μπορεί να είναι αυτοί οι όροι; Όλο το πρόβλημα δηλαδή, είναι το 23% στην εστίαση, που θα πάει στο 13%; Το χρέος, που από «παράνομο και επονείδιστο», θα κουρευτεί για να είναι όλοι, πιστωτές και δανειζόμενοι, ικανοποιημένοι; Το δίκαιο ενός λαού θα βρεθεί στα ψιλά της διαφοράς ανάμεσα στο τι προτείνει η κυβέρνηση για τις ιδιωτικοποιήσεις και τι ζητούν οι γκάνγκστερ που παραδίδουν αισχρά τελεσίγραφα τύπου «the game is over»;
Το δημοψήφισμα είναι ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ η σωστή επιλογή. Ειδικά όσο μάλιστα σκούζουν τα κονκλάβια των σοφών των Βρυξελλών και του Βερολίνου, πείθεται κανείς περισσότερο.
Το ΟΧΙ δεν είναι καταστροφή. Όχι γιατί η δραχμή δεν είναι καταστροφή. Η δραχμή πιθανότατα σήμερα που μιλάμε είναι η απόλυτη καταστροφή. Γι’ αυτό και – σχεδόν – κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν επενδύει πάνω της, προεκλογικά, αλλά και τώρα, λίγες μέρες πριν την Κυριακή. Το ΟΧΙ δεν είναι καταστροφή, γιατί δεν συνδέεται -απαραίτητα- με την έξοδο από την «ασφάλεια» της Ευρώπης. Είπαμε, η τρομοκράτηση των ΜΜΕ κάνει τη σχέση αυτή να μοιάζει άρρηκτη. Δεν είναι. Δεν γίνεται να αναλυθεί εδώ πάλι γιατί κανείς δεν μπορεί να κερδίσει απ’ την αποχώρηση της Ελλάδας απ’ την Ευρωζώνη. Είναι όμως μια ανάλυση που επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων.
Το ΟΧΙ καθιστά επιτακτική την ανάγκη μιας συμφωνίας με άλλους όρους, αυξάνει τις πιθανότητες της. Είναι άλλωστε αυτό για το οποίο είναι προετοιμασμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι και αυτό για το οποίο έχει προετοιμάσει τον κόσμο. Η επιτυχία της διαπραγμάτευσης εντός ευρώ είναι ο λόγος για τον οποίο κέρδισε τις εκλογές. Είναι και η πιθανότερη λύση, ώστε να μη χρειαστεί να κυβερνήσουν σύντομα όσοι λειτούργησαν εντελώς προδοτικά εις βάρος του κόσμου. Ακόμη και αν αυτό, τελικά, δεν είναι, και δεν θα μπορέσει να είναι σε αυτό το πλαίσιο, πρώτη φορά αριστερά.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.