Το 4/4 του Παυλίδη και ο αθάνατος Αγγελάκας

Στο προηγούμενο και πρώτο κομμάτι του αφιερώματος του 3pointmagazine.gr, αναφερθήκαμε στα πρώτα βήματα των Μανώλη Φάμελλου, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Κίτρινων Ποδηλάτων, Σωκράτη Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αυτή τη φορά… κατεβάζουμε μία διαφορετική πεντάδα και σας φέρνουμε στο πιάτο σας το πριν και το τώρα, καλλιτεχνών, που έχουν αφήσει όπως και οι προαναφερθέντες, ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ελληνική μουσική σκηνή.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Πώς ξεκίνησε: Το 1993 ο κύπριος μέχρι τότε ηθοποιός, πραγματοποίησε το δισκογραφικό του ντεμπούτο, με κομμάτια μουσικής και στίχων του Νίκου Ζούδιαρη. Με το καλημέρα κέρδισε τις καλύτερες των εντυπώσεων, ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστεί με καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως η Δήμητρα Γαλάνη. Το μεγάλο του επίτευγμα εκτός των ευδιάκριτων, ήταν η εξαιρετικά ώριμη ερμηνεία κομματιών υψηλότατων απαιτήσεων. Ο Ιωαννίδης έδειχνε πως είχε όλα τα φόντα να αφήσει τη δική του εποχή. Όπερ και εγένετο…

Το τώρα: Τον βρίσκει να δικαιώνει όσους πίστευαν πως η αξία του μικρού τότε Κύπριου, θα αναγνωριζόταν από το ευρύ κοινό και τα τραγούδια του θα κατείχαν περίοπτη θέση στις καρδιές των περισσότερων. Η τελευταία του δουλειά κυκλοφόρησε το 2011, με τον ίδιο να σημειώνει για πολλοστή φορά ότι “βρέθηκα να δουλεύω πολύ, περισσότερο απ’ όσους γνωρίζω, μερόνυχτα ασταμάτητα, χωρίς όμως να νιώθω ότι δουλεύω σκληρά, γιατί αυτό που κάνω το αγαπώ και γιατί έχω την ευλογία να ζω μέσα σε αυτό και μέσα από αυτό. Σκληρή είναι η δουλειά που δεν σου αρέσει. Εμένα, η μουσική είναι μέσα στη ζωή μου”. Αυτός είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης…”.

Παύλος Παυλίδης

Πώς ξεκίνησε: Eίχε την τύχη και φυσικά την ικανότητα, να διατελέσει μέλος δύο εκ των μεγαλύτερής εμβέλειας ελληνικών συγκροτημάτων. Εν αντιθέσει όμως, με την εσφαλμένη και παγιωμένη αντίληψη του ότι ξεκίνησε την μουσική του σταδιοδρομία από τα Ξύλινα Σπαθιά, η αλήθεια είναι ότι ο ταλαντούχος και μαχητικός καλλιτέχνης είχε αρχίσει την πορεία του στα “Μωρά στη Φωτιά” ως κιθαρίστας. Ήταν μέλος του συγκροτήματος μάλιστα, όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο το όνομα του. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία, αλλά στη συνέχεια οι σχέσεις του με την μπάντα διαταράχθηκαν…

Το τώρα: Τον βρίσκει να έχει κάνει το 4/4. Με ό,τι και αν καταπιάστηκε πέτυχε (Μωρά στη Φωτιά, Ξύλινα Σπαθιά, προσωπική δισκογραφία, Β-Movies). Τα κομμάτια του ταξίδευαν από στόμα σε στόμα πιο γρήγορα από όσο και ο ίδιο περίμενε. Πλέον συνεργάζεται με τους Β-Movies και όπως αποκάλυψε “λειτουργούμε σαν ομάδα. Τα κομμάτια φέρουν τη στάμπα μίας ομαδικής δουλειάς”.

 Γιάννης Αγγελάκας

Πώς ξεκίνησε: Η καλή μέρα λένε πως φαίνεται από το πρωί και στην περίπτωση του Γιάννη Αγγελάκα η λαϊκή ρήση συναντά την απόλυτη επιβεβαίωση. Ο 25άχρονος τότε μουσικός κυκλοφορεί με τις “Τρύπες” το πρώτο τους άλμπουμ (1984), το οποίο είναι ομώνυμο και τους οδηγεί με το καλημέρα στην κορυφή. Ο δυναμισμός των στίχων και των μελωδιών τους, κερδίζει τον κόσμο, που βλέπει στα πρόσωπα τους να γεννιούνται οι νέοι ήρωες της ροκ. Το “ταξιδιάρα ψυχή” ακόμα και σήμερα έχει βασική θέση στα ελληνικά ραδιόφωνα…

Το τώρα: “Αυτό το οποίο μου αρέσει τόσο με τον Αγγελάκα όσο και με τον Παυλίδη, είναι ότι δεν έμειναν στάσιμοι. Πραγματοποίησαν μία άκρως επιτυχημένη πορεία με τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά αντίστοιχα, έκλεισαν όταν έπρεπε αυτό τον κύκλο και πλέον τους απολαμβάνουμε χωρίς να τους θεωρούμε γραφικούς. Όσο περνά ο καιρός εξελίσσονται και γι’ αυτό τον λόγο εξακολουθούν να αποτελούν μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής μουσικής”, είχε σχολιάσει για χάρη του 3pointmagazine.gr η Ισμήνη Πεπέ και μόνο άδικη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η τοποθέτηση της. Ο άλλοτε ηγέτης του κορυφαίου ενδεχομένως ροκ συγκροτήματος, αποφάσισε να δώσει ένα τέλος όταν έπρεπε αυτό να δοθεί.

“Σταματήσαμε όταν αρχίσαμε να κοιτάμε το ρολόι στις προβες”, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά, χωρίς όμως να σταματήσει την καλλιτεχνική του πορεία. Υιοθετώντας ένα διαφορετικό ύφος, συνέθεσε ένα νέο κύκλο επιτυχιών και αξιόλογων τραγουδιών. Συνεργάστηκε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Νίκο Βελιώτη, τον Ψαραντώνη και εσχάτως με τον Ντίνο Σαδίκη, δημιουργό ενός εκ των καλύτερων δίσκων, που έχουμε ακούσει ποτέ (“Εν πλω”, 1988).

 Υπόγεια Ρεύματα

Πώς ξεκίνησαν: Από την αρχή κατόρθωσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ξεκίνησαν να δουλεύουν ουσιαστικά από το 1992 και το 1994 κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ τους εν ονόματι “ο μάγος κοιτάζει την πόλη”. Δίσκος σταθμός για την ελληνική ροκ με πολλά σπουδαία κομμάτια, εκ των οποίων ξεχώρισε το “M’ αρέσει να μη λέω πολλά”. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μάλιστα δύο φορές, καθώς το 2005 η MBI αποφάσισε να το σπρώξει εκ νέου στην αγορά…

Το τώρα: Τους βρίσκει κάπως… κουρασμένους. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις έχουν περιοριστεί, ενώ συμπληρώνουν τρία χρόνια δισκογραφικής αποχής. Φυσικά αυτό δεν αναιρεί μία σπουδαία πορεία, γεμάτη επιτυχίες, ενώ είναι μία από τις ελάχιστες μεγάλες μπάντες, που δεν διαλύθηκαν στο βάθος του χρόνου. Το 2009 συνεργάστηκαν με τον Θάνο Μικρούτσικο για τον τελευταίο τους δίσκο, προχωρώντας σε μία παραγωγή υπέροχων διασκευών. Μία αποστολή διόλου εύκολη…

 Χρήστος Θηβαίος

Πώς ξεκίνησε: Το 1994 μαζί με τους Αλέκο Βασιλάτο και Τάσο Λώλη, δημιούργησαν τους Συνήθεις Υπόπτους. Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν περίμεναν την αποδοχή, που έτυχε. Ωστόσο δεν θα μπορούσε να υπάρξει μία διαφορετική εξέλιξη. Το 1995 το σχήμα του Χρήστου Θηβαίου γέμισε τα ακούσματα με τραγούδια όπως το “Ημερολόγιο” ή τη “Βροχή μου”. Δυστυχώς η μπάντα παρέμεινε εν ζωή μόνο μέχρι το 2000. Ευτυχώς, ο Χρήστος Θηβαίος συνέχισε ακάθεκτος…

Το τώρα: Τον βρίσκει ενεργητικότατο. Οι στίχοι του παραμένουν ποιητικοί, δύσκολη στην πρώτη ανάγνωση, στο πρώτο άκουσμα, αλλά και ολόκληρα βιβλία, που αξίζει να σπαταλήσεις για χάρη τους ένα σημαντικό κομμάτι του χρόνου σου. Το 2011 συμμετείχε στον τρίτο δίσκο του Βαγγέλη Κοντόπουλου και αυτή σημειώνεται ως η τελευταία του παρουσία σε άλμπουμ μέχρι στιγμής. Μία δουλειά που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Χρήστου Θηβαίου, ο οποίος ερμηνεύει μοναδικά πολλά εκ των κομματιών του συναδέλφου και φίλου του.