Γεννιέσαι αγόρι/κορίτσι ή γίνεσαι ανάλογα με τον τρόπο που μεγαλώνεις; Όταν γεννιέσαι ουσιαστικά δεν έχεις φύλο και αυτό καθορίζεται στην συνέχεια της ζωής σου, ή είναι γενετικά προκαθορισμένο;
Ερωτήματα που κάποτε ήταν δύσκολο να απαντηθούν, λόγω της περιορισμένης εξέλιξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, αλλά και λόγω της -επί χρόνια- θεωρίας διαφόρων γιατρών περί επαναπροσδιορισμού του φύλου.
Ήταν στις 22 Αυγούστου του 1965 στον Καναδά, όταν η Τζάνετ Ρέιμερ έφερε στον κόσμο δίδυμα αγόρια, τον Μπράιαν και τον Μπρους. Όταν τα αγόρια έφτασαν έξι μηνών παρουσίασαν προβλήματα στην ούρηση, με αποτέλεσμα να υποβληθούν σε επέμβαση. Τα πάντα ξεκίνησαν όταν ο γιατρός αποφάσισε αντί για συμβατική -για την εποχή- μέθοδο, να ακολουθήσει αυτή του καυτηριασμού. Το αποτέλεσμα για τον Μπράιαν ήταν ωφέλιμο, για τον Μπρους όμως καταστροφικό.
Ο καυτηριασμός του προκάλεσε τραύματα στο πέος – κάτι που δεν ήταν δυνατό να διορθωθεί χειρουργικά, με αποτέλεσμα οι γονείς να πειστούν, αρχικά, ότι το παιδί τους θα μεγάλωνε χωρίς πέος. Η συνέχεια όμως ήρθε μέσω… τηλεόρασης, όταν οι γονείς βλέποντας τον γιατρό Τζον Μόνεϊ, καθηγητή Παιδιατρικής & Ιατρικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη, να μιλάει για την θεωρία ότι η εκπαίδευση και το γύρω περιβάλλον καθορίζουν την ταυτότητα του φύλου των παιδιών, παρά οι βιολογικοί παράγοντες και το DNA, τον επισκέφτηκαν και τον συμβουλεύτηκαν.
Η κοριτσίστικη παιδική ηλικία…
Ο Μόνεϊ βλέποντας στο πρόσωπο του Μπρους το τέλειο παράδειγμα -πείραμα, έπεισε τους γονείς να το μεγαλώσουν να κορίτσι -χωρίς να μιλήσουν ποτέ για αυτό- υποβάλλοντάς το σε εγχείρηση αλλαγής φύλου στην ηλικία των 21 μηνών! Από το σημείο εκείνο η “Μπρέντα” όπως ονομάστηκε ο Μπρους, μεγάλωσε για 10 χρόνια σαν κορίτσι, με τους γονείς να ακολουθούν πιστά τις επιταγές του Μόνεϊ, που έλεγε πως ό,τι έχει απομείνει από το πέος της, αφήνεται ανέπαφο, για να μην επηρεαστεί η ουροποιητική λειτουργία της. Ο στόχος είναι όταν η “Μπρέντα” μπει στην εφηβεία, να χειρουργηθεί για να αποκτήσει λειτουργικό τεχνητό κόλπο.
Σε αυτή την περίοδο ο γιατρός δημοσιεύει το πείραμά του, το οποίο ονόμασε “υπόθεση Τζον/Τζόαν”, στο οποίο διευκρινίζει ότι η συμπεριφορά του παιδιού είναι τόσο ευδιάκριτα θηλυκή, σαν ένα μικρό κορίτσι της ηλικίας του, η οποία διαφέρει εντελώς από τη συμπεριφορά του δίδυμου αδερφού Μπράιαν.
… σαν εφιάλτης
Στα χρόνια που ακολούθησαν ωστόσο, η συνέχεια του πειράματος έμεινε ελλιπής, καθώς ο Μόνεϊ αρνούνταν να μιλήσει για το τί απέγινε η Μπρέντα-Μπρους. Η αλήθεια θα έρχονταν χρόνια αργότερα από τον “πολέμιο” του Μόνεϊ, τον δρ Μίλτον Ντάιαμοντ, ο οποίος μετά από επαφή με το… πειραματόζωο, θα αποκάλυπτε στην επιθεώρησή του «Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine», το 1997, ότι το πείραμα μόνο πετυχημένο δεν θα μπορούσε να είναι.
Από την ηλικία, ήδη, των δύο χρόνων, η Μπρέντα αντιδρούσε σαν αγόρι, μισούσε τα φορέματά της και χτυπούσε τον αδερφό της για να παίξει με τα αυτοκινητάκια του (ενώ προηγουμένως είχε σπάσει τις κούκλες της), ενώ πάντα έλεγε στους γονείς της ότι αισθάνεται αγόρι και όχι κορίτσι. Μάλιστα στο πλαίσιο της “θεραπείας”, ο Μόνεϊ ανάγκαζε τον αδελφό του, Μπράιαν, να τρίβεται στα οπίσθια του Μπρους, ώστε να γίνει η “εισαγωγή στην σεξουαλική διέγερση”. Οι αμφιβολίες και το άγχος των γονιών της με το πέρασμα των χρόνων, όλο και αυξάνονταν, θέτοντας ερωτήματα για το αν η απόφαση να τη μεγαλώσουν σαν κορίτσι, ήταν τελικά σωστή.
Η αλήθεια
Φτάνοντας στην ηλικία των 13, όταν και ο Μόνεϊ είχε προκρίνει ότι θα γίνονταν η δημιουργία τεχνητού κόλπου, η Μπρέντα “επαναστάτησε” και απειλώντας με αυτοκτονία τους γονείς της (είχε ήδη αποπειραθεί να αυτοκτονήσει τρεις φορές), τους έπεισε να μην γίνει η εγχείρηση.
Μετά το περιστατικό αυτό, οι γονείς με τη βοήθεια ενός ψυχιάτρου, είπαν στον Μπρους την αλήθεια, ανακουφίζοντάς τον ολοκληρωτικά, μιας και “Ξαφνικά όλα απέκτησαν νόημα, ήξερα γιατί ένιωθα όπως ένιωθα, δεν ήμουν φρικιό, δεν ήμουν τρελός. Ήμουν άντρας”, σύμφωνα με τον ίδιο τον Μπρους, ο οποίος όμως άλλαξε το όνομά του και έγινε Ντέιβιντ. Παράλληλα υποβλήθηκε σε διπλή μαστεκτομή για να απαλλαγεί από το στήθος που του είχε δημιουργήσει η ορμονοθεραπεία, και έκανε πολλαπλές εγχειρήσεις, με τοποθέτηση μοσχευμάτων και προθέσεων, για να αποκτήσει τεχνητό πέος και όρχεις. Έκανε επίσης ενέσεις τεστοστερόνης για να αποκαταστήσει τα ανδρικά χαρακτηριστικά του.
Οι καταθλιπτικές τάσεις
Παρά την αλλαγή της όψης ωστόσο, ο Ντέιβιντ -όπως και όλα τα μέλη στην οικογένειά του, με το πέρασμα των χρόνων, έπασχε από βαριάς μορφή κατάθλιψη, με αποτέλεσμα να κάνει άλλες τρεις απόπειρες αυτοκτονίας μέχρι τα 25. Εκεί όμως που πίστευε ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να ζήσει όπως οι υπόλοιποι, παντρεύεται την Τζέιν, υιοθετεί τα τρία της παιδιά και η ευτυχία μπαίνει για πρώτη φορά στη ζωή του.
Το τέλος
Σε αντίθεση όμως με τα πρώτα χρόνια του γάμου του, όλα τα μέλη της οικογένειάς του υποφέρουν: το 2002 αυτοκτόνησε ο δίδυμος αδελφός του, ο Μπράιαν, κάτι που βύθισε τον Ντέιβιντ ακόμα περισσότερο στην κατάθλιψη, από την οποία έπασχε και η μητέρα του, από την περίοδο της παιδικής ηλικίας του ίδιου, ενώ ο πατέρας του είχε γίνει αλκοολικός.
Παρά την οικονομική βοήθεια από τα έσοδα των πωλήσεων του βιβλίου/βιογραφίας του που δημοσιεύθηκε από τον Τζον Κολαπίντο, η οικονομική δυσπραγία οδήγησε τη γυναίκα του σε απόγνωση, με αποτέλεσμα να του ζητήσει διαζύγιο. Τρεις μέρες αργότερα, τη 4η Μαϊου 2004, ο Ντέιβιντ αυτοπυροβολήθηκε με μια καραμπίνα, σε ηλικία 39 ετών.
Τελικά… γεννιέσαι
Επαναφέροντας λοιπόν το αρχικό ερώτημα για το αν γεννιέσαι ή γίνεσαι, δημιουργούνται δύο “τάσεις”. Η μια που λέει ότι ερχόμαστε στη ζωή τελείως “άδειοι” και στην πορεία αποκτούμε τον χαρακτήρα, τη φυσιογνωμία, τις συνήθειες και τα πιστεύω μας (αν και ο Λοκ όταν διατύπωνε τη θεωρία της ‘tabula rasa’, προφανώς δεν αναφερόταν στη γενετική, αλλά στην ψυχολογία και ψυχοσύνθεση) και η δεύτερη που άπτεται περισσότερο επιστημονικών μελετών και υπερθεματίζει τη γενετική προδιάθεση.
Αναφορικά με τη δεύτερη, την περίοδο που ο Ντέιβιντ ζούσε σαν ενήλικας άντρας, δημοσιεύτηκε έρευνα σύμφωνα με την οποία υπάρχει προγεννητική έκθεση σε ανδρικές ορμόνες που κάνει τα μωρά να αναπτύξουν μια αρσενική ταυτότητα και ανάπτυξη ως αγόρια. Οι μελέτες αυτές αμφισβήτησαν σοβαρά την φυλογενετική θεωρία ότι ο προσδιορισμός του φύλου εξαρτάται από την ανατροφή και το περιβάλλον και έθεσαν -τουλάχιστον περιόρισαν εξαιρετικά- τέλος στις χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου σε βρέφη με δυσμορφίες των γεννητικών οργάνων όλων των ειδών.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.